Tweede verslag uit de VS

Zaterdag 2 augustus:

Uitgecheckt en vastgesteld dat er een parkeerboete in de gleuf van de motorkap zat. Stom! Op de parkeermeter stond : niet betalen tussen 6 pm en 9 am, dus gingen we ervan uit dat de wagen er safe stond 's nachts. Maar verderop hing een klein bordje dat er tussen '2 am and 6 am' de straat geveegd wordt en er dan geen wagens mogen geparkeerd staan. Van dat straatvegen niet veel te merken, maar de boete was er wel! Enfin, we leren de wegcode's. Zo mag je hier op een kruispunt als 'rood is voor jou, meestal toch naar rechts afslaan als er geen ander verkeer is – dus door het rood rijden, tenzij (!) er een bord omhoog hangt “no right by red”, of soms zelfs 'niet afslaan op weekdagen tussen bepaalde uren'. Tjongejongejonge hoe ingewikkeld. Stop is stop: bij een achthoekig stopteken stopt iedereen en dan mag op een kruispunt diegene eerst oversteken, die eerst toekwam. Soms niet duidelijk voor ons, simpele 'westerlingen', maar hier moeten we dan 'oosterlingen' zeggen. Je komt hier dus ogen tekort en dan nog in een land/stad waar je de weg niet kent. Het liet ons besluiten om later op de dag op weg naar Marina via de luchthaven terug te passeren om een GPS te huren. Maar de voormiddag zouden we nog doorbrengen rond de Golden Gate bridge in SF. 's Ochtends was deze wereldbekende brug nog verpakt in de mist, die tijdens ons ontbijt, met brownies and cookies, optrok. Heel wat joggers zweetten het uit op de mooie wandelwegen onder de brug aan de stadskant. Aan de overkant bood de Golden Gate een prachtig zicht op SF en Alcatraz (het vroegere gevangeniseiland). Na die mooie zichten lieten we SF achter ons en reden we via de luchthavan naar Marina, een kustdorp tussen SF en LA, vlakbij Monterey, iets onder Santa Cruz.
Aangekomen in Marina, het was ondertussen 3 pm zochten we een grootwarenhuis op om van een broodmaaltijd met groentjes te kunnen genieten. Brood zoals bij ons kost hier 5 dollar! Cornflakes vind je hier in aangepaste maten XXXXL pakken en kleuren als roze en groen én vormen oa. Donuts of Barbies. Ook 1 l dozen melk vind je hier niet, het zijn plastic jerrykans van 3 l minstens. Aan een potje pindakaas konden we niet weerstaan. Na onze picnic een duik in de Stille Oceaan, maar die was zo ijzig koud en krachtig dat enkel de dappersten onder de Galliërs zich waargden om door de golven omvergespoeld te worden. Op een godverlaten stukje strand, omringd door duinen, met meeuwen en zelfs een soort kleine pelikaans boven onze hoofden zoevend, tierde een koude wind. Toch oefende het zand – zoals altijd – de onweerstaanbare kracht op de kids uit om een zandkasteel te bouwen. Na een verfrissende en voor sommige hart- en lijf-verwarmende douche op zoek naar het 'eten van de zee'. Judith vond dat we aan de kust toch vis of zeevruchten moesten eten. Iedereen koos een op z'n Italiaans klaargemaakt visgerecht, het éne nog heerlijker dan het andere. In Amerika kunnen sommigen toch lekker koken. Hoogtepunt was zeker het trio van vis (zalm, scampi's en ...) met ravioli's gevuld met kaas en enkele fijn gesneden groentjes. In een hoek van het restaurantje zaten 2 XXL mensen met XXXL porteis die de restjes in 'a doggy box / bag' meenamen. Wij aten ons brod leeg, spijtig voor de lekkere huisdesserts waar geen plaats meer voor over was.

Zondag 5 augustus:
Vandaag bezoeken we Santa Cruz, een kuststadje een half uur rijden ten noorden van onze overnachtingsplaats. De Beach Boardwalk, zie www.beachboardwalk.com, is een kustpretpark met een voor ons vreemd concept. Waar je bij ons voor eidereen toegangsgeld betaalt voor het pretpark, kies he hier in functie van de activiteiten die je wenst te doen en die je portemoniee wenst te betalen. Je kan hier dus ook een toegang kopen voor 1 attractie of zonder toegang mee rondlopen. Het lijkt meer op een kermis, maar met de mogelijkheid om een “armbandje te kopen voor onbeperkt plezier, tussen 11 en 23 u ! Verder is het zo dat iedereen vrij is binnen en buiten te lopen en dat je hier van op de 'dijk', waar het pretpark staat, naar het strand kan. Het prekpark bood naast een splash en 8-banen, die niet zo groots zijn als deze bij ons, echt hele leuke 'eenvoudige' attracties. Eén ervan leek op een vlieger die je kan oplaten aan zee en waarbij er drie passagiers 'per vlieger' op hun buik liggend in de lucht genomen werden. Een andere leuke was de mega versie van de tol op de oude kinderkermismolens. Iedereen moest hier recht staan in een grote ronde kooi, met de rug tegen de wand gedurkt, en daarna draaide de tol/kooi schuin omhoog tegen hoge snelheid in het rond. Leuke attracties die voor veel fun zorgden en vastgelegd zijn op foto en film. Het meest opvallend waren de massa's eetkraampjes en megabekers drank, vooral Cola. Op de kinderwagens staan op het handvat 2 voorzieningen voor de duwende ouder om drank en 'frit in beker' op te zetten, en wat ons echt chockeerde zelfs voor de peuter zijn buikje was een tafeltje met 1 a 2 uitsparingen aangebracht. Bijzonder fijn was zeker dat we hier in Beach Boardwalk als enige niet amerikaan rondliepen en we de mengelmoes aan kleuren (huidtypes),n rassen, maten en gewichten beter beleefden. Wat gezegd moet worden: je vindt hier niet 1 beker ofzo op de grond, de discipline om alles in vuibak te gooien, kennen ze hier echt wel. Sorteren van afval is hun vreemd, eco gedachten zijn ver weg. Op 't einde van de dag reden we naar Mystery Spot. Hoe kunnen we deze plaats beschrijven. Je kan dit enkel in Amerika bedenken en vooral erin slagen om de mensen de nonsens te laten geloven.
MS is een helling waar zogenaamde vreemde uitzonderingen op de natuurwetten te ervaren zijn. Op zich waren het grandioos bedachte situaties, waar onze bekende fysicus Prof. Floris Wuyts zijn tanden zonder veel brokken op zou kunnen vastbijten. Een scheef gebouwd huis, met schuine wanden geeft de indruk dat we allemaal scheef staan. Jammer dat elke wetenschappelijke uitleg ontbreekt, opzettelijk omdat de wet van het mysterieuze als 'aantrekkingstkracht' sterker op Amerikanen werkd dan deze van de exacte wetenschappen. Zij geloven liever dat er ooit op deze plek een UFO geland is. Het leidde bij ons tot de nodige frustraties, die zo typerend zijn bij het ontdekken van een andere cultuur.
Een portie van 10 taco's / wraps en een mexicaanse taco-pizza met 2 reuze frisdrankbekers uit een fastfoodpizzahut, stilden onze honger.

Maandag 4 augustus:
Marina, Marina, Marina, zong Rocco Granata ! Vanuit Marina reden we richting Monterey om via de 17 miles drive enkele mooie zichten op zee en de broedplaats van vele zeehonden te bewonderen. De koude en de mist die hier rond de kust hangt, bedorven de pret: geen echt mooie zichten dus. Na een snelle rondrit in Monterey village (het Knokke Le Zoute van hier), besloten we toch het aquarium te bezoeken, het grootste van de VS! En inderdaad, je kan je geen kindvriendelijkere ontdekkingsreis door de wondere wereld onder water voorstellen. De diverse aquaria waren immens, meters hoog en een doorsnede van soms tot 20 meter: buitengewoon en indrukwekkend! Hier zijn de Amerikanen zeer goed in. In het éne aquarium trof je de wereld nabij de kust aan, in een ander het leven in de diepe Stille Oceaan. Je mocht in bepaalde 'doe-ruimtes' ook zeesterren, een zeekomkommer en andere dieren aanraken. Er was een hoekje voor babies met voel-, gehoor- en lichteffecten. Op een ander plekje kon je boekenwijzers bedrukken ... Kortom, we bleven er veel te lang plakken, en moesten nog drie uur rijden naar mariposa. Daar aangekomen, snel een snack in een typische fastfoodbar gegeten, temidden van de échte Amerikanen. Het was klein, met smalle tafels, en de wanden en plafond waren be'plakt' met hoezen van langspeelplaten. Anne-Sophie, Nathan en vooral papa herkenden veel hoezen en leerden Judith de échte Elvis herkennen van andere gezichten. En wéér was er een dame die op ons afstapte en zei dat we “beautiful girls” hadden. (Op 't vliegtuig had één van de hostessen gevraagd : “Are they modeling?”).

Dinsdag 5 augustus:
In Mariposa hingen her en der grote borden met daarop het opschrift: “Thank you, firemen”, versierd met de Amerikaanse vlag in allerlei drapages. Het heeft de vorige weken flink gebrand in de streek. Maar dankzij het bluswerk van deze brandweermannen, was de weg tussen Mariposa en het Yosemite National Park terug open. De spuitgasten hadden hun handen vol gehad om de brandschade te beperken. We zagen flink wat zwartgeblakerde heuvels en wanneer we langs de weg moesten stoppen (als het heel bochtig wordt, vooral 's morgens, heeft Judith wel wat last van wagenziekte), zagen we de plantjes op de berm langs de weg bedekt met assen.
In Yosemite bewonderden we 'El Capitan', een reusachtige steile rots, de grootste losstaande rots in de VS. Om de Vernon falls te bereiken, moesten we 1300 voet omhoog klimmen bij temperaturen van gemiddeld 35°C, een (te) zware tocht dus, om met sandalen en maar enkele flessen water te doen. But we survived. De waterval zelf was ook weer heel indrukwekkend, met een grote nevel van vochtige mist die ons helemaal nat maakte. 3 Emmers ijs en enkele flessen cola waren onze welverdiende beloning. Vanuit Yosemite Village reden we dan door het park naar de Tioga Pass, de uitgang hoog in de bergen, richting Mammoth Lake. Onderweg stopten we nog voor een ruim 3 km lange wandeling naar de mammoetbomen, de Sequoia's. Met ons 7'en rond de boom, elkaar met de vingertoppen aanrakend, slaagden we er net in om de boom te omcircelen. Zo groot! (alweer). Het zijn de grootste levende wezens, uit het heden en het verleden van onze planeet, de bomen die we zagen, zijn vermoedelijk meer dan 3000 jaar oud. Voorbij de Tioga pass lag een groot zoutmeer, met vreemde 'stalagmieten' zoutpilaren. We telefoneerden naar het hotel in Bishop omdat het al laat werd en we zeker wilden zijn van onze reservatie, en aten nog maar eens 'American' in Bills BBQ (of zoiets): spareribs, steak en hamburger: veel en lekker. Het donker viel snel en we moesten nog 1 uur rijden naar Bishop.

Woensdag 6 augustus:
Na een goede nacht (dit was het beste hotel tot nu toe, grote kamers, ijskast, koffiemachine, twee lavabo's, heel goede bedden, heel veel spiegels, vriendelijke mensen aan de balie en een reuze ontbijt (zie later) zijn we vroeg opgestaan (Om 5.30 reeds voorbereidingen treffen, om iedereen om 6.30 u te wekken) om op tijd het dodelijk warme 'Death Valley' aan te kunnen. Een van de plaatsen aan het ontbijtbuffet was een wafelijzer, dat je zelf met deeg kon vullen, en omdraaien, waarbij een timer je de juiste tijd aangaf om een perfecte 'Belgian' wafel te hebben. En ze hadden ook van die zalige kleine koffiekoekjes met kaneel. Na een licht overdadige maaltijd werd de wagen gestouwd om, gewapend met een uitebreide bicnic en minstens 4 l water per persoon, vertrokken we voor een 500 km lange rit in een zengende hitten. Temperaturen van 116 ° (Farenheit natuurlijk, meer dan 45 ° Celcius) bij een hoge luchtvochtigheid, maakten dat de bezoektijd van en de wandelingen naar bezienswaardigheden tot een minimum beperkt bleven. Maar het was allemaal de moeite waard. Voor een landschap dat bestaat uit schrale struikjes, rotsen, zand en keien, werd dit toch een overweldigende ervaring van kleuren, uitgestrektheid en ... warmte. Zandduinen, rode en groene rotsen, hoge passen 3000 voet boven de zeespiegel, en de 'Badwaters', een zoutmeer waar nog maar een heel klein beetje water overbleef, rond een enorme vlakte aan wit zout, 225 voet onder de zeespiegel, ... We begrepen waarom ze een deel van de zoutvlakte de 'Devils Golf Course' noemden: enkel de duivel zou hier golf kunnen spelen. En, één van de doelen van vandaag, was dat Anne-Sophie in 'Twenty mule team canyon' - een stukje weg in een soort van maanlandschap van heuvels, rotsen en zand - van een vriend van haar klas de opdracht had gekregen om daar in een hol in een rots een boodschap van hem te vinden. En, we vonden het hol dat hij bedoeld had, konden er 15 m in kruipen (op handen en voeten) en onder een steen op de plaats waar hij het had beschreven, ... vond Anne-Sophie een briefomslag met daarop : Personal message to Anne-Sophie, do not open.
Vreugde alom. Toch ongeloofelijk, dat weken voordien een boodschap ergens op een godverlaten plek wordt neergelegd, en dat met de paar instructies (per sms doorgekregen) wij dit terugvinden ...
Grote probleem: waar picniccen, want in geen 500 km was een schaduwrijk plekje te bekennen. Oplossing: op weg naar Vegas, ondertussen ruim 14.30 u voorbij en bij 108 °F vonden we, naast een 'pick-up and drive throug pharmacy', een plekje waar de wagen in de schaduw stond en we van onze groentjes, sandwiches met Nutella en pindakaas genoten.
Vanop de Highway zagen we Las Vegas verschijnen, ... majestueus! Mega grote hotels op 'The Strip' (= Las Vegas Boulevard), onmogelijk te beschrijven hoe groot, gewoon waanzinnig. Ja dat benadert het best deze stad van brood en spelen. Een piramide met een sfinx voor, een rollercoaster rond en boven op een 'Broadway' hotel, een fles Cola met daarin een lift, een M&M's gamezaal, een Eifeltoren, een Venetiaans hotel met gondels en kanalen errrond, ... een kasteel Excalibur met torens, kantelen en fonteinen in de grachten, ... Dit laatste wordt het hotel waar we overnachten, kamer 22165 en 22167 (22e verdiep, toren 1 kamer 65 en 66). Verder was er hotel Treasure Island, met 2 grote piratenschepen in een gracht ervoor, en het romeinse Caesars Palace hotel overtrof alles: Wijnegem shopping center is er peanuts naast !! Enfin, te gek, te groots, te duur, te .... Amerikaans om waar te zijn.
's Avonds prijken lichtshows, neons en andere verlichting voor en rondom de immense hotels om de gasten te lokken naar de casinos en de shows. Dat brengt ons tot de moeilijke opdracht om de binnenkant van deze mega'resorts' te beschrijven: ze noemen trouwens allemaal 'Hotel and Casino'.
Als je je voorstelt dat de hotels hier oppervlaktes beslagen als het Bouwcentrum en meer, dan moet je je nu voorstellen dat er twee niveaus van minstens volledig aan “games” zijn toegewijd. In de zeer grote ruimte's staan duizenden Jackpot automaten in alle kleuren en uitvoeringen, te piepen, tinkelen en te knipperen, om de voorbijgangers te lokken er centjes in te steken. Een continue drukte en lawaai, waarin enorm veel Amerikanen van alle kleuren en (vooral zware) gewichten, centen of jetons of vooraf opgeladen kaarten in de toestellen steken en op knopjes drukken ... Daarnaast tafels om te 21-en, roulette tafels, ruimte's waarin poker gespeeld wordt, met jetons in stapeltjes voor de spelers en een professionele poker-deler die de kaarten deelt. Mensen in hun gewone kledij (zelfs niet casual, naar onze norm, maar short en topje of 'marcelleke') zitten toegewijd aan de machientjes alsof hun leven ervan afhangt. Rondom worden drank en voeding gepresenteerd. En dan zijn er de vele shows waarbij bekende personen een act brengen, meestal zang (Elton John, Bette Midler, etc.), maar ook 'The Chippendales', 3 verschillende voorstellingen door het 'Cirque du Soleil', en dan ook al de 'pikante shows'. En de reclame voor bars 'voor mannen', voor 'hot babes' en dergelijke vliegen ons ook rond de oren.
Brood (zeg maar hamburgers), sex en spelen ... Al je verbeelding schiet tekort om je de waanzin van Las Vegas voor te stellen, maar je moet het gezien hebben. Dus hebben we rondgekeken en gefilmd.
Vanuit het raam van onze hotelkamer (dat uitgeeft op The Strip), kijken we uit op een groot lichtbord, waarop staat “city of entertainment'. En dat lijkt ook wel zo te zijn. Je kan hier veel, of al je geld opdoen, en dus leven er hier wel wat clochards. We zagen hier mensen in de vuilbakken gritsen, of bedelen. Het meest geshockeerd nog waren we van de man die op een grote fastfood verdieping (met Subway, Pizzahut, en een soort McDonalds, ...) werkte, als vuilbakopruimer, en naast ons de beker cola die was blijven staan, nam en ervan dronk, en even verderop in een hoekje bij zijn overige schatten wegstak.
Manu is nog met Nathan, Anne-Sophie, Ruth-Marie en Marie-Elise rond 21.30 u een lange wandeling over 'The Strip' gaan maken om van de neon en andere nachtlichtjes nog even te proeven. Maar de afstanden zijn hier ook zo groot, gelukkig zijn er nog taxis om terug in het hotel te geraken.