Verslag 14 en 15 augustus

Donderdag 14 augustus:
Flagstaff half acht: ontbijt met zelf te bakken wafels, esdoornsiroop en sinaasappelsap. Inladen en naar Sedona, een dorp waar elke cowboyliefhebber zijn hart kan ophalen van cowboyhoeden (Stetsons), cowboylaarzen tot zelfs hun underwear (het onderhemd met lange mouwen met daaraan vast een onderbroek met lange pijpen), films van John Wayne, de alcoholzakflessen, revolverceinturen, handboeien, sherrifsterren ... Een zeer toeristisch dorp met zeer veel winkeltjes en zoals overal een prachtig groen golfterrein. Ook het uitzicht op de omliggende bergen en rotsmassieven is prachtig. Opvallend genoeg geen Mc Donald en consoorten.
Na een halfuurtje rijden bereikten we Montezuma Castle. Op de afrit prijkte reeds een groot bord met welke fasfoodketens er in het dorp gevestigd zijn. Dat soort 'food' borden staat enkele kilometers vóór en òp elke afrit. Het is één van de Amerikaanse cultuur typerende items, net als de uitsparingen voor hun big soft drinkbekers in de buggy's. Montezuma Castle bestaat uit hoge, in de rotsen gebouwde appartementen van rond ongeveer 700 à 900 na Christus, 45 kamers tellend. Het was echt een bezoek waard, al kon men de ruimten zelf niet bezoeken. De levenswijze van deze indianen werd in het museum uitgelegd: interessant! Vervolgens richting Phoenix via de highway. Om halftwee zochten we in een supermarket lekkers om te picniccen: brood met 'chicken tenders', tonijnsla met ui-pijpekes en selder, krabsla die niet te herkennen was en groentjes : heerlijk. Wat doen wij toch gezond! Als dessertje overheerlijke aardbeien het het eerste stukje (na 15 minuten al hopeloos gesmolten in de wagen) chocolade in 2 weken.
In alle supermarkten worden de boodschappen door professionele inpakkers in zakken gedaan. Hier waren dat alleen mentaal gehandicapten die heel concentieus de gekoelde zaken bij mekaar en alles soort per soort inlaadden. Een reuze idee om deze mensen zo te werk te stellen en te integreren. De temperaturen lopen hier op toto 104°F, zeer warm dus. De gespreksonderwerpen in de wagen bij deze warmte stijgen of dalen uit boven respectivelijk onder de gordel (met jeugd in de wagen, wat wil je ?). Niets om over naar huis te schrijven, maar wel een goeie sfeer. Onderweg pieken de zo typische grote vorkvormige cactussen oven de vlakte uit, de diameter van de meeste cactussen is minstens twee keer die van de houten electrische palen. Ook op de nummerplaat van de auto's van deze regio (Arizona) staat zulk een cactus. De omgeving is ondertussen veranderd van de groene mountains in Flagstaff en Sedona, in de door de zon geel verschroiede woestijn/grasvlakten met rondomrond verre bergketens aan de horizon. Langs de weg naar Yuma, een stadje aan de Mexicaanse grens, loopt een treinspoor waarop soms 3 tot 4 aangeengekoppelde locomotieven een reeks wagonnekes (met soms dubbel gestapelde containers) trokken van meer dan een halve kilometer lang! Manu telde een trein met 109 wagons. Het is een cliché, maar in Amerkia is alles 'oversized loaded'. We bereikten vlotjes uoma tegen 17,15 u en besloten om verder te rijden richting Tijuanan (of toch de Amerikaanse zijde eran), nog 270 km. Deze weg loopt vlak naast de Mexicaanse grens. Onderweg vielen ons dus vele controles te beurt. De eerste check was om het uit te gieren. Christel zat een zakje van 2,5 kg clementinekes voor de kroost te pellen. De controleur, een soort sergeant Garcia, zag het zakje clementinnekes en vroeg het, keurde het en zei dat het niet verder mocht meegenomen worden omdat het uit Chili afkomstig fruit is! Stel je voor, we kochten het een paar honderd kilometer verder. Hij vroeg of we nog fruit of planten bij ons hadden. Met 'No sir.' maakten we er ons vanaf, terwijl er appels en perzikken aan Nathans voeten lagen. We reden verder en proestten het uit van het lachen : een zakje clementinnekes dat de grens tussen Arizona en California niet overmag – zelfs geen landsgrens trouwens ... De échte reden dat het zake daar moest blijven, zal wel zijn dat die controleur gewoon zin in clementinnekes has, en dat wij stomme buitenlanders zijn waar hij alles aan kan wijsmaken .. Enfin, was dit misschien een voorsmaakje van corruptie? De volgende uren zaten sommigen een filmke te zien op de laptop, Judith maakte een pracht van een tekening van een schildpad, Anne-Sophie en Nathan voerden diepzinnige en gekke gesprekken. Ondertussen passeerden we grote ranches met tientalle vierkante kilometers uitgestrekte velden waar hooi in rijen van honderden balen gestapeld stond, met geïrrigeerde velden die met moderne machines worden bewerkt. Ranches met een traktoren- en machinepark zo groot als de oude parking van de Delhaize. De graanschuur van Amerika, en dat in een woestijngebeid.
Tijd om nog enkele niet eerder genoteerde herinneringen en indrukken kort neer te pennen.
In de Grand Conyon zagen we een chinees met op zijn T-shirt 'VOLUNTEER' gedrukt: de speekwoordelijke chinese vrijwilliger in levende lijve dus. Op de weg van de Grand Conyon naar Flagstaff zagen we twee wagens, de éne met een sticker: 'US Airforce Retired', de andere 'disabled UZ Army'. Maf gewoon. De verbredingen van de wegen met brede pechstroken en sommige afritten heten hier 'turnout'; wij hadden het dan vaak over 'Turnhout'.
Onderweg belde Manu naar het hotel dat we ten zuiden van San Diego, bij de grensovergang met Tijuana hadden geregeld voor de volgende dag, of we er een nacht vroeger zouden kunnen toekomen. Helaas niet. Dus route wat aangepast en een nachtje in het gebergte voor San Diego een plekje zoeken om te overnachten. Een mooi ingericht en verzorgd motel (alles heet hier zowat motel, als het in de buurt van een highway ligt) was onze redding. We pikten onderweg nog net een adembenemende zonsondergang in de bergen mee. Inmiddels was het al heel laatn en zochten owe onze toevlucht tot het eerste het beste – in dit geval – real Amerikan junkfood restaurant om onze honger te stillen, en kropen dan in (een heerlijk breed motel-) bed.

Vrijdag 15 augustus – moederkesdag:
Voor het ontbijt werd een mailtje gestuurd naar de beide (groot)moeders om hen een gelukkige moederdag te wensen, en werd Christels moederdag zingend ingezet (oa. “... het is mega-mama, mega-mama” op de melodie van mega-Mindy) met een eigen gemaakt liedje.
Het continental breakfast was een sjiek amerikaans breakfast met cornflakes en bagels en cakes in diverse sameken zoals blueberry of banaan met noot. Geen simpele toasts of lekkere wafels, dus dat viel voor ons wat tegen. Vanuit Alpine (zo noemde het dorpje) bereikten we iets na halftien Seaworld in San Diego. Dit was dé dag voor Anne-Sophie met haar zwak voor dolfijnen en pinguïns. Na het binnenkomen bestudeerden we het plannetje en de uren van de shows die we wensten te zien. Er bleken weinig attrakties te zijn: wel 2 grote voor kleuters in 'Sesamstraat'. We liepen eerst naar de pinguïns waar we op een rol-band stonden, zoals onze boodschappen aan de kassa van de Delhaize, en zo voortgevoerd werden, doorheen een ijskoude ruimte voorbij de achter een glazen wand te bewonderen wereld van zuidpoolpinguïns. Na deze rolband vonden we een padje om in een gang boven de rolband de beestjes langer te kunnen bewonderen. Een sympathieke damen gaf een boeiende uitleg over Antartica en dat het daar nu pas lente wordt en vandaar de licht verduisterede ruimte waar de pinguïns inzaten en wij in een volledig verduisterede passage zaten, over de soorten pinguïns en welke waar voorkomen etc. Seaworld lijkt (naast een zoo in Japan) den enige zoo te zijn met een succesvol kweekprogramma voor pinguïns. De beestjes zaten in een ruimte met een deel sneeuwijs en het voorste deel (tegen de glazen wand) het zwemgedeelte. Het was echt fijn om die dieren zo bezig te zien. Soms gleden ze terug in het water bij hun poging om op de sneeuwijsoppervlakte te klimmen. De Emperor pinguïn leek wel een generaal die ongewogen zijn troepen schouwt. Vervolgens beleefden we in een simulatiehelikopter een vlucht over de ruige leefwereld van de witte ijzberen, de blue dolphin, de narwal, ... Deze dieren zagen we dan in grote waterbakken waarbij hun leefwereld werd geïmiteerd. Tussen de diverse bakken leek het alsof we door de observatieposten van poolexpeditieleden leipen. En dan de dolfijnenshow. Twintig minuten te vroeg, maar de grote tribune bleek al de eerste 13 rijen volzet. In de zon genoten we van de pre-show, gebracht door een guitarist die de wachttijd aangenaam opvulde oa. met een zelfgemaakte song over de 'soak-zone'. Wat is dat nu weer? Wel de soakzone zijn de eerste 13 rijen rond het immense bassin, waarbij de kans zeer groot is dat je natgespoten wordt, nat? Pardon, drijfnat! Dus wij op onze rij 14 zaten safe. De show van de dolfijnen en 1 orka was goed, waar wij geven de show in Asterix-park nabij Parijs en de oude show in onze Antwerpse dierentuien een betere evaluatie. Waarschijnlijk omdat bij 'onze' shows de kletoon veel meer ligt op de dieren en hun kunstjes, en het hier voor een zeer groot deel gaat op het 'splach' gehalte voor de soak-zone. De dolfijnen en de orka speltsten honderden liters water gericht in het publiek door bepaalde staart-kunstjes nabij de rand van het bassin. De Shazmu-show – Shamu blijkt dé VIP-ster orka te zijn, ving een kwartier vooraf aan met een filmpje 'à la “Free Willy (film over en orka)”' op grote schermen op het enorme podium met een jongetje die een zwak heeft voor orka's en een beeldje ervan uit hout snijdt en dan oog in oog met een orka staat. Later in de show werd een jongetje uit het publiek gevraagd om één van de orka's te aaien en dan verschenen op de schermen weer beelden van de fim. Emo-gehalte zeer hoog. In de aankondiging van de shwo in een met duizenden volgestouwd arena, vroeg de trainster dat de gewezen en huidige militairen zouden rechtstaan op hun plaats en hun heldhaftigheid met een luid applaus zou worden geëerd. “Our heroes”. Wat een gedoe. Het Amerikaanse volkdslied en het hijsen van de vlag (nochtans heel aanwezig in gans het park) ontbraken nog net aan deze nationalistische vertoning. En geen minuut later verschijnt dan op de immense schermen een beeld van een wereldbol met de tekst “one family'. Hoe rijm je nu het één met het ander? Leger, proAmerikaanse publiciteit en de ganse wereld 'one family'? Niet te begrijpen voor ons Europeanen, maar blijkbaar evident voor de Amerikanen. Enfin, de show met de orkta's was zeer goed. Shamu bleek de soakzone publiekslieveling te zijn, met een hoog splashgehalte. Nadien zaten we in een soort Cirque du Soleil circusvoorstelling die in de baai plaatsvond, met bijzonder grappige en adembenemende stunts. Dse kids wilden in de Atlantis splash rollercoaster. Drijfnat (echt soaked!) maar heel enthoesiast kwamen ze terug. Het water druipte van hun T-shirts en (onder)broeken op de grond. Nog even de haaien bewonderen, oa. vanop een looprolband onder de immense bassin zodag je de killers naas en boven je ziet zwemmen. Moe maar tevreden stapten we naar onze wagen, eerst nog de doorweekte kleren vervangen, gemakkelijk hé met zoveel koffers in de auto !?! Dan 25 minuten rijden tot de grens met Mexico waar we de volgende nachten onderdak hebben. Als we de Highway afrijden, merken we aan zowat alles de Mexicaanse invloed. In de supermarkt merken we het Mexicaanse bijzonder. Daar waar we in Utah geen druppel alcohol in winkels of restaurants zagen, staan her de flessen Tequilla in de 1e rayon. De porties zijn mega groot: vleek, kaas, tortilla's, ... Ze verkopen hier ook cactusblaren tussen de groenten, en in stukjes gesneden cactusdelen op op te eten, maïsbladeren, ... De supermarkt is hier tot 11 pm (23.00 u) open! Om 21.25 u picniccen we met Mexicaanse mozarella etc. De kamers zijn volledig ingericht, maar met bedden van mindere kwaliteit en heel klein, althans naar de maatstaven die we hier leerden kennen.