Verslag 16 en 17 augustus

Zaterdag 16 augustus:
San Diego Zoo. De wereldbekende zoo slaagt erin 4000 dieren te huisvesten temidden bijzondere planten en bloemen. Le jardin botanique en de Antwerpse zoo in Plankendaal. In onze gids hadden we de tip gelezen om de tourbus te nemen, dus wij bovenop de open dakverdieping en luisterend naar de chauffeur gids, reden we rond in de zoo. Hij wees ons de dieren aan en vooral de recent in de zoo geboren dieren, zoals stokstaartjes, tijgers, flamingo's, panda's, koala's, ... De mountain lions die we hoopten rond de Grand Canyon te zien, kregen we nu in beeld, evenals de beren die we gelukkiglijk op onze expeditie gemist hadden. Onze kritische evaluatie: een mooie zoo, maar de koten van de beesten in Antwerpen zijn veel aantrekkelijker ingericht, dat zal onze Antwaerpse eigendunk wel zijn zekerst?! Een kort bezoek aan de toeristische trekpleisters in San Diego bracht ons naar de haven, waar zeer mooie en grote schepen liggen. We waren alleen onder de indruk van de 'Star of India', een oud zeilschip van eeuwen geleden, en de US Midway, een vliegdekschip uit de 2e wereldoorlog. Santa Fe depot, het treinstation midden in de stad, stelde ons dan weer teleur. Het New Childrens Museum was een voltreffer: hierbij scoorden de kussengevechtzaal en de verkleedruimte hoog, evenals de mega-i-pod waarin je kon gaan staan, een speleobox en een ruimte met van jezelf gemaakte videobeelden, automatisch en met wat vertraging achterwaarts terug afgespeeld. Een onvergetelijk heerlijk yoghurt-ijsje in alle smaken met fruit erover maakte de korte tocht naar Hard Rock Café en Horton plaza in de 'Gaslamp quarter' goed. In bruggen bouwen zijn de Amerikanen toch zeer goed: de Corona bridge is daar een staaltje van. Zoekend naar wat te eten stootten we op een Hawaïaan. Dat deel van Amerika moesten we toch ook eens geproefd hebben. Voor weinig geld kregen we soep, pasta, rijst met zeevruchten en vis en kip met een currysmaak, coconut, ... We namen de resten in 3 volle grote dozen mee (doggybags) voor de clochard onder de brug in het dorpje bij het motel.
Nog even water, melk en brood halen in de supermarkt. De supermarkt was nu voor Nathan, Anne-Sophie en Judith een attractie zoals het gisteren voor ons was. Alles ademti hier Mexico: bonen, Tequilla, tacos, pepers, cactusblaren, ... en bokalen XXXL augurken, uien, ... potten van 10 k!

Zondag 17 augustus:
Vroeg uit de veren en naar Mexico, te voet voorbij de Mexicaanse grenspost, waar geen controle was; wel enorme metalen draaipoorten die maar in één richting gaan. De grens tussen de VS en Mexico is hier zoals het ijzeren gordijn een hoge muur. Aan de VS kant zijn er een kilometer voor de grens geen huizen meer, enkel low-budget winkels en alle fastfoodketens. We waren met +/- 15 mensen die richting Mexico stapten, dit in tegenstelling tot de andere richting: al van 's morgens vroeg enorme autofile's. Eens voorbij de grens was het alsof we in een totaal andere wereld terechtkwamen. 'Vuil' vat misschien alles het best samen. De voetpaden waren vies en smerig en kapot. Je moest contstant uitkijken om niet in een put te trappen of over een verhoogd stukje beton met afgesneden en uitstekende ijzers te struikelen. Om 8.00 u lag de stad er nog heel verlaten bij. Taxi's stopten en vroegen of we een rondrit wensten. We liepen twee supermarkten binnen, omdat ze vaak een weerspiegeling zijn van hoe de mensen leven. Het wat och nog een schok: een halve rayon plastic bloemen, een vierde rayon porseleinen beeldjes en een ander vierde noveenkaarsen met beeltenissen van diverse gekende en ongekende heiligen. En zeer veel brol, zoals in Wibra of Zeeman. In de bazaars, de soeks van Tijuana (TJ zoals de amerikanen het noemen) stonden kraampjes overdekt door bache's / zeilen en touwen. Op straat spraken de mensen ons aan, om hun waar of diensten voor 'a good price' of 'cheaper on sundaymorning', naast taxirondritten, een kapster, een douche, een foto met sombrero op een zebra (een zwart-wit geschilderde muilezel eigenlijk), ... De apothekers of 'drugsores' waren op de hoofdstraten zeer talrijk, allen met openschuifbare vitrine en ze boden kortingen aan tot meer dan 50%! In een nog smerigere zijstraat waren de gebouwtjes overal beklad met teksten, hier en daar met graffiti. De gebouwtjes lijken meer op garages met rolluiken over de straatbreedte. Langs de weg taco-kraampjes, kleine dunne pannekoeken met een weinig vlees, groenten en hot spicy saus, die men hier de ganse dag door eet. Wij zochten onze toevlucht tot een Mc Donald die 24 u op 24 open was en tot 11 am ontbijt serveerde. Dus namen we een 3e ontbijt (1e in hotel, 2e onderweg bij een bakkertje). Vooral de cola gaf Judith weer energie om verder te stappen, zij welgde van Mexico en smeekte om snel weer naar Amerika te gaan. We liepen gesterkt door ons 3e ontbijt (zoals de Hobbits) langs het Centro Cultural, een groot modern gebouw in de vorm van een bol met daarrond een muur als een schil van een vrucht, met de voorkant reeds opengeschild. Een knap staaltje architectuur. De moderne winkelbuurten konden ons niet bekoren en dus zetten we koers naar de grensovergang. Een lange aanschuifrij mensen, geleid door hekken, zoals bij een attractie van een pretpark, stapte te voet richting VS, gepakt met valiezen en plastic zakken. Een man sprak ons aan en zei dat hij ons met de taxi over de grens zou brengen, in 5 minuten. Te voet zou dit 1 ½ uur duren, in een rij in de brandende zon. We gingen op zijn aanbod in omdat Judith al heel moe was. Wat we niet wisten was dat het taxibusje volgestouwd zou worden met Mexicanen. Het drong stilaan tot ons door dat dit toch wel louche was, de dame vooraan bleek geen paspoort te hebben. Meer dan 1,15 uur deden we over een afstandje van minder dan 1 km. We ervaarden aan den lijve dat dit de drukste grensovergang ter werkeld was. 14 rijen auto's, één busrij om de strenge grenscontrole van de Amerikanen te passeren. En de mensenzee die te voet tussen 3 m hoge hekken naar de gens stapte, leek op de rijeen Joden die naar de gaskamers geleid werden. Wij werden vriendelijk en vlotjes ontvangen door een douanier die elk persoonlijk aansprak. De zakken werden gecontroleerd en onze mango's werden gedetecteerd en moesten achterblijven. Geen 'food' over de grens. Spijtig, want die mango's waren naast een zakje snoep het enige wat we gekocht hadden. Mexicaanse soevenir-jagers of koopjes zijn we niet echt, wat we gezien hebben van Mexico kon ons niet bekoren om er een volgende vakantiebestemming van te maken. En, geloof het of niet, eens de grens over, stortten de kids gevolgd door hun brave ouders, zich op een fastfoodketen die we nog niet hadden uitgeprobeerd, nl. Burger King. Judith was blij terug in de States te zijn, ook al is dit grensdorpje al heel Mexicaans aandoend. De late namiddag brachten we rustig door in en rond het zwembad.