Verslag 13 augustus

Woensdag 13 augustus:
Om kwart voor zeven op één van de kamers van Motel6 in Page heerste al een zekere aktiviteit: “Haren kammen meisjes, Judith eerst je Touristil pilletje, is Nathan er al? Ja, beginnen jullie al maar Corn Flakes te eten, ...” We hadden daags voordien een 2 l fles melk gekocht zonder “added vitamin D and minerals”, want die super gezonde Amerikaanse “plus”-melk vonden onze Europese burgertjes niet zo lekker. En dan de half gevulde flesjes water en de koelelementen uit de freezer van het motel gaan halen en de auto volladen ..., uitchecken en wegwezen ! Op naar de zuidelijke kant (South Rim) van de Grand Canyon. Na 120 minuten rijden, met Nathan vooraan rechts achter zijn wiskunde teksten, kwamen we aan Desert Point aan, het eerste van de uitzichtpunten van de GC. Ook nu weer is het beschrijven van wat er te zien is moeilijk. De 'enormiteit' van de canyon (de overkant is meer dan 15 km verder – van Boom tot de kathedraal van Antwerpen – en de Colorado stroomt 1500 m dieper!) is indrukwekkend. Ook het besef dat alle verschillende rotslagen, die je langs de wanden kunt onderscheiden en die we nu stilletjesaan wel leren herkennen, gesteenten zijn die van 270 tot 1600 miljoen jaren geleden zijn ontstaan. De diepste lagen zijn ook de diepere lagen van onze aardkorst. Onze kinderen houden over 't algemeen niet van aardrijkskunde, maar ze waren allemaal wel geïnteresseerd wanneer Christel hen de uitleg over het onststaan van de canyon uit de doeken deed. Er stond daar ook een zeer geslaagde toren, uitkijkpost eigenlijk, met binnenin indiaanse tekeningen en motieven op de muur, van waaruit het vergezicht bovenaan werd begeleid met schetsen en aanduidingen van waar welke piek en dal te zien zijn. Great! We stopen nog een paar maal voor een mooi 'viewpoint' langsheen de rand van de GC en vonden dan een parkeerplaats waar we de wagen konden achterlaten. Het uitzicht was daar ook weer schitterend (Yavapai point). De afgrond was er zo steil dat enkel Anne-Sophie en Nathan tot op een meter van de rand durfden te gaan staan, en dat Judith bij de hand gehouden werd uit vrees voor ongelukken. De picnic naast de wagen op de parking bestond uit groentjes, wat hesp en wat kip van daags voordien, brood, en zonodig pindakaas en Nutella. En water, veel water. Heerlijk gewoon. Het was bewolkt en minder warm dan de vorige dagen, 82°F ongeveer (euh ja, 27-28°C). Toch was het moeilijk stappen, met moeheid en kortademigheid en een droge mond (althans voor de minder jeugdigen, zeg maar de ouders), door de hoogte (2500 m) en de zeer droge lucht.
Terug aangesterkt namen we de shuttle bus die ons naar GC village zou brengen. We hebben dan een wandelingetjes gedaan van ongeveer drie mijl (4,8 km), naar een uitzichtpunt aan de andere kant van het dorpje, vanwaar we oa. een goed zicht hadden op de West-Kaibab Trail, één van de twee paden langswaar men van de South Rim naar de vallei kan gaan, een zware tocht van één volle dag. We genoten volop van het zicht. We bekeken ook nog de bijzondere gebouwen (oa. Hopi house, El Tavor hotel, en het Bright Angel Lodge), huizen die de architectuur van de indianen hebben trachten te benaderen, met veel respect voor de omgeving. Trouwens, ook de overige gebouwen zijn in kleuren en vormen zo onopvallend mogelijk geconstrueerd tussen de natuurpracht. Bijvoorbeeld: groene daken, natuurstenen muren, veel hout, ... Het 'Village' is dan ook geen dorp zoals wij ons dat voorstellen, maar een bebost gebied met gebouwen en één weg ertussen, en ... een oud treinstation.
Terug via de shuttle bus naar het enige winkeltje van het dorp om Cola, Sprite en een ijsje te halen. Zalig ! En als Manu terugkwam met een 'regular' (= normale) koffie (150 ml ong) en een cappucino (300 ml schat ik) voor Christel, waren de meisjes ook allemaal in de wolken. Want zulk een cappucino mogen zij heel graag. Het is eigelijk meer een opgewarmd koffie-ijs, heel vanille en hazelnoot smakend, enorm zoet en enorm warm.
De weg van Grand Canyon naar Flagstaff, 130 km, waar we een paar dagen geleden via internet een kamer in de Super8 hadden gehuurd, verliep vlot: Christel aan het stuur, dat gaat goed, terwijl er achterin naar MP3's geluisterd wordt en Marie-Elise en Judith een filmpje zaten te zien, waarbij Marie-Elise dapper de ondertitels voor Judith voorlas.
Ruime kamers waren ons welkom. Na een douche, zijn we naar de plaatselijke chinees gegaan, waar we voor een 'appel en een ei' à volonté van het buffet konden genieten. Grote verassing als we daar ook 'doggy bags' vonden, om de resten mee te nemen naar huis. Dat begrepen we niet goed. De maaltijd kon voor de kinderen niet meer stuk nadat we wenskoekjes kregen, met daarin een tekstje (speciaal voor ons) en een chinees zinnetje met vertaling en onze geluksgetallen van de dag.
Goedgeluimd (en goed gevuld – wat dacht je, we zijn in een land waar ongeveer 25 % van de mensen obees is) terug naar het hotel om de e-mailen, internetten, en een verslagje uit te typen.
Morgen weer veel kilometers ...