Donderdag 21 augustus:
Bye Disneyland !! En vanuit Anaheim, de voorstad van LA, zeten we koers naar de Santa Monica beach, 70 km verderop. De 8 rijstroken in éénzelfde richting rijdende weg was zeer druk en in tegenstelling tot de rest van onze reisweg was de rijstijl hier die van de cowboys in Rome. Santa Monica, de ster vand e stranden van LA is inderdaad een pareltje met zeer uitgestrekte en brede zandstranden, een pier vol met attracties en de wijdsheid van de blauwe oceaan waar surfers op het schuim dansen. In de winkelwandelstraat genoten we van een koffie en hoto choco en brownies.
Wat we verder in LA zouden bezoeken, stond voor de kids als een paal boven water: Beverly Hills en Hollywood. In Beverly Hills zouden we naar de huizen van de 'movie stars' gaan kijken en één van de duurste winkelstraten ter wereld, de Rodeo Drive, aandoen. Je waant je hier echt in Monaco met al die exclusieve winkels, niks voor onze portemonnee.
Hollywood, een wijk verderop, was eerst een buurt waar christenen woonden (Holy-wood), maar dat stukje bij beetje opgekocht werd door de filmindustrie. De kerk staat er wat vreemd bij zo tussen al de glamour en glitter, maar laat een sterke indruk na door zijn witte steen, soberheid en rijzige gestalte.
Op de 'Walk of fame' op Man's Chinese Theatre was het een drukte van jewelste van toeristen en in bekende personnage's verklede locals,. Sterren op de grond met naast hun voet- en handafdruk de namen van alle groten. Koortsachtig zochten we naar onze namen, maar vonden ze niet ... helaas.
Halftwee, onze magen gromden en we stortten ons op 'Jack in the box' – burgers en chips (frieten). Heerlijk, zo'n Amerikaanse junkfood, en vooral fast! Op de 42 km lange Sunsetboulevard zochten we de historische plaatsen op van het filmverleden.
In Griffith park, een park op een deel van de heuvels van LA, waarop onder andere de letters HOLLYWOOD staan (25000 dollar per letter) ontvluchtten we de drukte en reden we naar het LA Observatorium, de plaats om naar de échte sterren te kijken met 's werelds grootste projectiescherm.
's Avonds op het pierkuur reden we door de Chinese, Mexicaanse en Spaanse wijken naar 'Little Tokyo'. In deze Japanse wijk bouwde men een plaza, tussen de aanpalende straten, een Japans plattelandsdorpje na, maar hier dan volgepropt met winkels vol japanse prul en restaurants. Dus aten we Japans, om de culturele diversiteit van de VS tot in ons spijsverteringsstelsel te laten doordringen. De enkele sterren aan de hemel wezen ons de weg naar het oosten en vlakbij LA Airport vonden we een stalletje om te overnachten. Uitpakken, inpakken, reorganiseren om alles in de valeizen te krijigen, ... hierdoor was er geen tijd meer om het dagverslag te maken.
Vrijdag 22 augustus
Waar anders dan in Universal Studio's, LA sluit je een trip in de States af?
De sterren van gisteren worden in deze 'stages' gefilmd, eromheen is een animatiepark gebouwd dat de bekende Universal Studio's films op één of andere manier vorm geeft.
De tour met een treinbus leidde ons langs en door de diverse gebouwen waar gefilmd wordt, decors 'het mexicaanse dorp', 'het europese dorp', en de straat waar op dat moment de Desperate Housewives de buurt onveilig maakten, ... De tour toonde ook hoe nep alleswel is.
Het animatiepark stel je je best voor als immense bioscoopzalen waar 2D, 3D toneel, stunts worden begracht op een manier die enkel in de States kan. Soms stap je in een rollercoaster en beleef je de movie 'scheurend door de bochten', soms zit je in een autitorium en worden de 'special effects' uitgelegd en soms wordt alles uit de kast gehaald wat ze hebben en kijk je met open mond naar de spektakels. Een geweldige afsluiter!
zaterdag 23 augustus 2008
woensdag 20 augustus 2008
Verslag 18, 19 en 20 augustus
Maandag 18 augustus:
Weg van Mexico vandaag. We halen nog enkele herinneringen op: de oude wagens die er rijden, het tacokraampje aan de straat dat 1 emmer water had dat gebruikt werd voor messen en planken, handen, ... af te wassen en dat bijgevolg troebel was, de jonge Americanen die hier uitgaan omdat ze hier vanaf 18 (in tegenstelling tot hier in de VS pas vanaf 21) alcohol mogen drinken, de moderne kunst-werk-koeien die om de paar meter langs de hoofdwegen van de oude en moderne stadskern, één ervan (een blauwe koe) zat op een bank, een rode stond iets verderop, er was ook een allstar koe - dat is een merk van bedrukte basketters – waarbij het dier ondersteboven lag en over haar “buik” waren veters gespannen. Ook de lange grens-muur welke aan Mexicaanse zijde tot op de laatste vierkante meter volledig volgebouwd was, ...
Om richting Disneyland te gaan zouden we langs de bekende kust van Californië rijden en in sommige kustdorpjes even stoppen. La Jolla heeft een parelcrèmewitte uiterst eenvoudige en daardoor stralende kerk. In Oceanside stopten we voor een koffie en donut en bezochten we het surfmuseum. 's Middags aten we in de Ocean Harbor, de haven, zeevruchten en vis, met zicht op de zeilbotenhaven.
Op de straten valt het ons op dat in deze regio meer kleinere auto's rijden in tegenstelling tot de vele pickups in Utah en Arizona, dat de wagens hier vaak gepersonalliseerde nummerplaten hebben met letters en cijfers of met een kenteken (vb cactus zie vorige week), dat er hier zelfs 8 baanvakken (in 1 richting) wegen zijn met uiterst links 2 carpool stroken!, dat hier overal drive thru's zijn, ...Verder merken we nog een 'Daycare for dogs' op en een 'Do it yourself, dog-wash'! Ondertussen hebben we er 4000 km opzitten.
Rond 2 u 's namiddags stopten we bij het Crystel Cathedral, want Christel had er in de gids iets over gelezen. Het is een enorm modern glazen bouwwerk, dat schittert in het zonlicht, met daarnaast een toren van gepolyste metalen staven, waar je deels door kan kijken, ... heel groot en opvallend. De kerk zelf bestaat zoals gezegd uit glas, ondersteund door een metalen structuur, en is enorm. Er staat v ooraan ook een immens groot en modern orgel. Vanuit deze kerk worden wekelijks vieringen uitgezonden over heel de (gereformeerde – protestantse) wereld: 'the hour of power'. Het kent blijkbaar een groot succes, ook af te leiden van het groot aantal giften, waarmee ze alles hier hebben verwezenlijkt. Twee dagen voordien hebben we, bij het wachten op een toastje bij het ontbijt in het hotel waar we toen logeerden, ook een stukje misviering op TV gezien, uit deze kerk. Naast deze kerk staan nog gebouwen: een kunsttentoonstellingetje, een grote gebedsruimte die vroeger de kerk was, een toren ('tower of hope') van +/- 15 verdiepen, met een administratieve functie, en vooral een schitterend half rond modern gebouw dat als welkomcentrum dienst doet. Ruim 15 meter van de wand van dit gebouw (op de gelijkvloers) is in glas en kan volledig worden opzijgeschoven zodat men zonder deur van buiten naar binnen loopt ... men voelt er zicht helemaal welkom. En dat in een park met groen, water, fonteintjes en een paar geslaagde (en minder geslaagde) standbeelden.
Daarna terug de auto in om, 10 km verder in Anaheim bij ons hotel te komen, op één blok van Disneyland verwijderd. We betrekken de kamer, nemen het hoogstnodige en stappen gezwind op Disneyland af. Het andere park ernaast 'Disneys California Adventure Park', zullen we morgen wel aandoen. De sfeer in het park is écht Disney ... schitterend gemaakte decors, veel kleuren, muziek, winkels, en ... veel, heel veel volk! Het viel ons op dat vele zaken die we in Disneyland-Parijs hebben gezien, hier ook identiek te vinden zijn, ... alleen is Disneyland-Parijs groter en uitgestrekter. Voor 't eerst is het in Amerika kleiner ! (Het park hier in Anahiem was het eerste Disneylandpark – meer dan 50 jaar oud, later volgen Florida, Parijs en Tokio). We wandelden wat rond, gingen op vlucht met Peter Pan en met Winnie de Pooh, zagen een kleine sketch met Merlijn de grote tovenaar die iemand – een klein jongetje uit het publiek – tot koning kroonde omdat hij het zwaard uit de steen had kunnen trekken ... We schoven aan voor een 8-baan, bezochten het huis van Minnie en Mickey en mochten op de foto met Mickey! Na een slaatje en een 'gezond' Disney-broodje stonden we voor de keuze: 20.30 u en de 'groten' wouden nog de 'Indiana Jones' tempel in, ... maar 1 uur wachttijd werd voorspeld. Na wikken en wegen bleven we toch met z'n allen want de wachtrij zag er toch niet zo lang uit. Maar dat was gezichtsbedrog. Toen we door de poort mochten, was er verder weer een rij, en nadien nog één ... We wachtten inderdaad meer dan 1 uur voor een duizelingwekkende tocht met een autootje in een Indiana Jones luguber decor.
Moe maar voldoen zijn we dan, Judith op Nathans rug en schouders, naar ons hotel gestapt. Nog ons verslag uitschrijven, kleren voor morgen nemen, de rugzak om mee te nemen organiseren, en tegen 24 u in bed.
Dinsdag 19 augustus:
Dinsdag om 7 uur op want we mochten om 8 uur het park al binnen, maar bleek dat we er al om 7 u in mochten en dus stond er toen al een aanschuifrij bij 'Finding Nemo' van 90 minuten! Hemeltje lief, dat leek ons toch net té lang, én dus profiteerden we van de relatieve rust om snel enkele minder populaire attracties te doen zoals de Space Mountain etc. Tegen 11 u stroomde de grote menigte toe. Het park is open van 8 u (3 dagen vanaf 7) tot 23 à 24 uur en in de anapalende boulevard zijn meerdere eetgelegenheden open 24 u op 24. Enfin, de voormiddag brachten we door tussen de rollercoasters, piraten, Indiana Jones en Winnie De Pook en zijn maatje Ieoor. Christel fluisterde Ieoor in het oor om met Marie-Elise een dansje te doen, en het ezeltje toonde zijn danskunsten. Heel grappig. Ieoor gaf ons allen nog een ezelsknuffel. Een leuke 'meet the Disney characters'! Jack Sparrow hebben we niet voor een 'meet en greet' opgezocht – geen tijd. Onze 'fast pass' bespaarden ons urenlang wachten en bevoorrechtte ons met de 'fast pass' laan om in sommige attracties te kunnen instappen. We hadden ook nog het grote geluk om de Indiana Jones show te kunnen meepikken – als laatste mochten we binnen en kregen de gehandicaptenplaatsen toegewezen, met zeer goed uitzicht dus. In Amerika moet gezegd worden, dat ze zeer veel parkings, met een uitstapzone, dus echt brede parkeerruimten en zitplaatsen met zeer goed zicht bij de shows, voorzien voor gehandicapten en rolstoelgebruikers. En die zijn er hier vrij veel. Nathan vervoegde ons 's middags na zelf in het hotel gestudeerd te hebben, met een bestelling aan koude broodjes en fris water. De namiddag brachten we door in het Adventure park waar we van de 2 parade's genoten, vooral dan van de 'electrical parade' 's avonds in het donker. In het halfverduisterde park verschenen allerlei Disneyfiguren, sommigen metershoog, met verlichte kledij, of praalwagens. Zo bijvoorbeeld was er de koets van Assepoester, die met lichtjes bedekt Assepoes en de goede fee vervoerde. Op Assepoester haar kleed zaten ook allemaal lichtjes in diverse kleuren, vormen en grootte, evenals op de praalwagen die het bal van de prins met het glazen muiltje voorstelde. Ondertussen was het 21.30 u en hadden we sinds 's middags niks meer gegeten, en waren we doodmoe van het slenteren en aanschuiven. We zetten dus koers richting hotel en de vele restaurants eromheen. Onderweg merkten we het vuurwerk op, waar geen einde aan leek te komen. Elke 'bouquet' werd overtroffen door een volgende. Disney had ons in de macht en we bewonderden het kleuren en lichtspectakel. Na 22.00 u stortten we ons op iets eetbaars en vielen uitgeput op ons bed.
Woensdag 20 augustus:
Vandaag zijn we iets later opgestaan. Onderweg naar Disneyland gestopt in de '7 eleven' om er elks een koffiekoek te kiezen, koffie te kopen (echte koffie voor Manu en de typische 'French vanilla' koffie van hier voor Christel en de meisjes (heel zoet, met koffie en hazelnootsmaak). Nathan was vanmorgen meegekomen om een tweetal attracties mee te doen, en dan terug te gaan naar het hotel om de rest van de voormiddag te studeren. Hij zou ons dan vlak buiten het park terug komen opzoeken, met broodjes en koude drank rond 2 uur 's middags. In de voormiddag liepen we, iets rustiger dan de vorige dag, door Disneyland en dan door Adventure park, genietend van de sfeer, onze zintuigen volop de kost gevend, en de kinderen in alle attracties die mogelijk waren. Zo hebben we een tekenles gehad : hoe Mickey's gezicht tekenen, en hebben we een interactieve sessie gehad 'spreken met schildpadden': het ging om het taaltje dat de zeeschildpad van 'Finding Nemo' sprak, en dat hij ons zelf in een vraag en antwoordgesprek met het publied op een heel ludieke manier bracht. Verder zagen we een schitterend mooie en geestige musical 'Aladin en de wonderlamp'. In de namiddag hadden we voor Nathan nog een aantal meer spectaculaire attracties gereserveerd: Screaming California – een enorm grote 8-baan, en het 'haunted hause', waar de deelnemers in een lift zaten die van de 13e verdieping omlaag valt ... waar je allemaal al geen kick kunt van krijgen. We amuseerden ons goed, lachten veel en hadden veel dorst (heel warm). 's Avonds gingen we eten bij de Italiaan uit Downtown Disney (de winkelwandelstraat tussen de twee themaparkten, waar Disney alom aanwezig blijft in de shops en op straat. We bestelden twee 'family pizza's', van ongeveer 40 op 80 cm groot elks, en ... we kregen ze allebei op. Geen doggy bags nodig dus! Nathan, Anne-Sophie en Ruth-Marie wilden nog de avondshow met piraten zien in Disneyland, maar voor Judith en Marie-Elise was het toch te laat. De drie groten op hun eentje dus weg: de show was formidabel, vonden ze. Ondertussen zijn de twee 'kleinjes' als een blok in slaap gevallen en zitten Christel op te ruimen en te plannen voor morgen en Manu de reeds uitgeschreven verslagen van de vorige drie dagen uit te typen.
Walt Disney, je hebt een geweldige erfenis achtergelaten en jij en je collega's kunnen formidabel tekenen en animeren en jullie zijn ook meesters in show en muzical! Bravo, maar twee dagen en half hiervan zijn wel genoeg. We beseffen dat onze vakantie op zijn laatste dagen loopt en dat stemt ons wat droevig.
Weg van Mexico vandaag. We halen nog enkele herinneringen op: de oude wagens die er rijden, het tacokraampje aan de straat dat 1 emmer water had dat gebruikt werd voor messen en planken, handen, ... af te wassen en dat bijgevolg troebel was, de jonge Americanen die hier uitgaan omdat ze hier vanaf 18 (in tegenstelling tot hier in de VS pas vanaf 21) alcohol mogen drinken, de moderne kunst-werk-koeien die om de paar meter langs de hoofdwegen van de oude en moderne stadskern, één ervan (een blauwe koe) zat op een bank, een rode stond iets verderop, er was ook een allstar koe - dat is een merk van bedrukte basketters – waarbij het dier ondersteboven lag en over haar “buik” waren veters gespannen. Ook de lange grens-muur welke aan Mexicaanse zijde tot op de laatste vierkante meter volledig volgebouwd was, ...
Om richting Disneyland te gaan zouden we langs de bekende kust van Californië rijden en in sommige kustdorpjes even stoppen. La Jolla heeft een parelcrèmewitte uiterst eenvoudige en daardoor stralende kerk. In Oceanside stopten we voor een koffie en donut en bezochten we het surfmuseum. 's Middags aten we in de Ocean Harbor, de haven, zeevruchten en vis, met zicht op de zeilbotenhaven.
Op de straten valt het ons op dat in deze regio meer kleinere auto's rijden in tegenstelling tot de vele pickups in Utah en Arizona, dat de wagens hier vaak gepersonalliseerde nummerplaten hebben met letters en cijfers of met een kenteken (vb cactus zie vorige week), dat er hier zelfs 8 baanvakken (in 1 richting) wegen zijn met uiterst links 2 carpool stroken!, dat hier overal drive thru's zijn, ...Verder merken we nog een 'Daycare for dogs' op en een 'Do it yourself, dog-wash'! Ondertussen hebben we er 4000 km opzitten.
Rond 2 u 's namiddags stopten we bij het Crystel Cathedral, want Christel had er in de gids iets over gelezen. Het is een enorm modern glazen bouwwerk, dat schittert in het zonlicht, met daarnaast een toren van gepolyste metalen staven, waar je deels door kan kijken, ... heel groot en opvallend. De kerk zelf bestaat zoals gezegd uit glas, ondersteund door een metalen structuur, en is enorm. Er staat v ooraan ook een immens groot en modern orgel. Vanuit deze kerk worden wekelijks vieringen uitgezonden over heel de (gereformeerde – protestantse) wereld: 'the hour of power'. Het kent blijkbaar een groot succes, ook af te leiden van het groot aantal giften, waarmee ze alles hier hebben verwezenlijkt. Twee dagen voordien hebben we, bij het wachten op een toastje bij het ontbijt in het hotel waar we toen logeerden, ook een stukje misviering op TV gezien, uit deze kerk. Naast deze kerk staan nog gebouwen: een kunsttentoonstellingetje, een grote gebedsruimte die vroeger de kerk was, een toren ('tower of hope') van +/- 15 verdiepen, met een administratieve functie, en vooral een schitterend half rond modern gebouw dat als welkomcentrum dienst doet. Ruim 15 meter van de wand van dit gebouw (op de gelijkvloers) is in glas en kan volledig worden opzijgeschoven zodat men zonder deur van buiten naar binnen loopt ... men voelt er zicht helemaal welkom. En dat in een park met groen, water, fonteintjes en een paar geslaagde (en minder geslaagde) standbeelden.
Daarna terug de auto in om, 10 km verder in Anaheim bij ons hotel te komen, op één blok van Disneyland verwijderd. We betrekken de kamer, nemen het hoogstnodige en stappen gezwind op Disneyland af. Het andere park ernaast 'Disneys California Adventure Park', zullen we morgen wel aandoen. De sfeer in het park is écht Disney ... schitterend gemaakte decors, veel kleuren, muziek, winkels, en ... veel, heel veel volk! Het viel ons op dat vele zaken die we in Disneyland-Parijs hebben gezien, hier ook identiek te vinden zijn, ... alleen is Disneyland-Parijs groter en uitgestrekter. Voor 't eerst is het in Amerika kleiner ! (Het park hier in Anahiem was het eerste Disneylandpark – meer dan 50 jaar oud, later volgen Florida, Parijs en Tokio). We wandelden wat rond, gingen op vlucht met Peter Pan en met Winnie de Pooh, zagen een kleine sketch met Merlijn de grote tovenaar die iemand – een klein jongetje uit het publiek – tot koning kroonde omdat hij het zwaard uit de steen had kunnen trekken ... We schoven aan voor een 8-baan, bezochten het huis van Minnie en Mickey en mochten op de foto met Mickey! Na een slaatje en een 'gezond' Disney-broodje stonden we voor de keuze: 20.30 u en de 'groten' wouden nog de 'Indiana Jones' tempel in, ... maar 1 uur wachttijd werd voorspeld. Na wikken en wegen bleven we toch met z'n allen want de wachtrij zag er toch niet zo lang uit. Maar dat was gezichtsbedrog. Toen we door de poort mochten, was er verder weer een rij, en nadien nog één ... We wachtten inderdaad meer dan 1 uur voor een duizelingwekkende tocht met een autootje in een Indiana Jones luguber decor.
Moe maar voldoen zijn we dan, Judith op Nathans rug en schouders, naar ons hotel gestapt. Nog ons verslag uitschrijven, kleren voor morgen nemen, de rugzak om mee te nemen organiseren, en tegen 24 u in bed.
Dinsdag 19 augustus:
Dinsdag om 7 uur op want we mochten om 8 uur het park al binnen, maar bleek dat we er al om 7 u in mochten en dus stond er toen al een aanschuifrij bij 'Finding Nemo' van 90 minuten! Hemeltje lief, dat leek ons toch net té lang, én dus profiteerden we van de relatieve rust om snel enkele minder populaire attracties te doen zoals de Space Mountain etc. Tegen 11 u stroomde de grote menigte toe. Het park is open van 8 u (3 dagen vanaf 7) tot 23 à 24 uur en in de anapalende boulevard zijn meerdere eetgelegenheden open 24 u op 24. Enfin, de voormiddag brachten we door tussen de rollercoasters, piraten, Indiana Jones en Winnie De Pook en zijn maatje Ieoor. Christel fluisterde Ieoor in het oor om met Marie-Elise een dansje te doen, en het ezeltje toonde zijn danskunsten. Heel grappig. Ieoor gaf ons allen nog een ezelsknuffel. Een leuke 'meet the Disney characters'! Jack Sparrow hebben we niet voor een 'meet en greet' opgezocht – geen tijd. Onze 'fast pass' bespaarden ons urenlang wachten en bevoorrechtte ons met de 'fast pass' laan om in sommige attracties te kunnen instappen. We hadden ook nog het grote geluk om de Indiana Jones show te kunnen meepikken – als laatste mochten we binnen en kregen de gehandicaptenplaatsen toegewezen, met zeer goed uitzicht dus. In Amerika moet gezegd worden, dat ze zeer veel parkings, met een uitstapzone, dus echt brede parkeerruimten en zitplaatsen met zeer goed zicht bij de shows, voorzien voor gehandicapten en rolstoelgebruikers. En die zijn er hier vrij veel. Nathan vervoegde ons 's middags na zelf in het hotel gestudeerd te hebben, met een bestelling aan koude broodjes en fris water. De namiddag brachten we door in het Adventure park waar we van de 2 parade's genoten, vooral dan van de 'electrical parade' 's avonds in het donker. In het halfverduisterde park verschenen allerlei Disneyfiguren, sommigen metershoog, met verlichte kledij, of praalwagens. Zo bijvoorbeeld was er de koets van Assepoester, die met lichtjes bedekt Assepoes en de goede fee vervoerde. Op Assepoester haar kleed zaten ook allemaal lichtjes in diverse kleuren, vormen en grootte, evenals op de praalwagen die het bal van de prins met het glazen muiltje voorstelde. Ondertussen was het 21.30 u en hadden we sinds 's middags niks meer gegeten, en waren we doodmoe van het slenteren en aanschuiven. We zetten dus koers richting hotel en de vele restaurants eromheen. Onderweg merkten we het vuurwerk op, waar geen einde aan leek te komen. Elke 'bouquet' werd overtroffen door een volgende. Disney had ons in de macht en we bewonderden het kleuren en lichtspectakel. Na 22.00 u stortten we ons op iets eetbaars en vielen uitgeput op ons bed.
Woensdag 20 augustus:
Vandaag zijn we iets later opgestaan. Onderweg naar Disneyland gestopt in de '7 eleven' om er elks een koffiekoek te kiezen, koffie te kopen (echte koffie voor Manu en de typische 'French vanilla' koffie van hier voor Christel en de meisjes (heel zoet, met koffie en hazelnootsmaak). Nathan was vanmorgen meegekomen om een tweetal attracties mee te doen, en dan terug te gaan naar het hotel om de rest van de voormiddag te studeren. Hij zou ons dan vlak buiten het park terug komen opzoeken, met broodjes en koude drank rond 2 uur 's middags. In de voormiddag liepen we, iets rustiger dan de vorige dag, door Disneyland en dan door Adventure park, genietend van de sfeer, onze zintuigen volop de kost gevend, en de kinderen in alle attracties die mogelijk waren. Zo hebben we een tekenles gehad : hoe Mickey's gezicht tekenen, en hebben we een interactieve sessie gehad 'spreken met schildpadden': het ging om het taaltje dat de zeeschildpad van 'Finding Nemo' sprak, en dat hij ons zelf in een vraag en antwoordgesprek met het publied op een heel ludieke manier bracht. Verder zagen we een schitterend mooie en geestige musical 'Aladin en de wonderlamp'. In de namiddag hadden we voor Nathan nog een aantal meer spectaculaire attracties gereserveerd: Screaming California – een enorm grote 8-baan, en het 'haunted hause', waar de deelnemers in een lift zaten die van de 13e verdieping omlaag valt ... waar je allemaal al geen kick kunt van krijgen. We amuseerden ons goed, lachten veel en hadden veel dorst (heel warm). 's Avonds gingen we eten bij de Italiaan uit Downtown Disney (de winkelwandelstraat tussen de twee themaparkten, waar Disney alom aanwezig blijft in de shops en op straat. We bestelden twee 'family pizza's', van ongeveer 40 op 80 cm groot elks, en ... we kregen ze allebei op. Geen doggy bags nodig dus! Nathan, Anne-Sophie en Ruth-Marie wilden nog de avondshow met piraten zien in Disneyland, maar voor Judith en Marie-Elise was het toch te laat. De drie groten op hun eentje dus weg: de show was formidabel, vonden ze. Ondertussen zijn de twee 'kleinjes' als een blok in slaap gevallen en zitten Christel op te ruimen en te plannen voor morgen en Manu de reeds uitgeschreven verslagen van de vorige drie dagen uit te typen.
Walt Disney, je hebt een geweldige erfenis achtergelaten en jij en je collega's kunnen formidabel tekenen en animeren en jullie zijn ook meesters in show en muzical! Bravo, maar twee dagen en half hiervan zijn wel genoeg. We beseffen dat onze vakantie op zijn laatste dagen loopt en dat stemt ons wat droevig.
zondag 17 augustus 2008
Verslag 16 en 17 augustus
Zaterdag 16 augustus:
San Diego Zoo. De wereldbekende zoo slaagt erin 4000 dieren te huisvesten temidden bijzondere planten en bloemen. Le jardin botanique en de Antwerpse zoo in Plankendaal. In onze gids hadden we de tip gelezen om de tourbus te nemen, dus wij bovenop de open dakverdieping en luisterend naar de chauffeur gids, reden we rond in de zoo. Hij wees ons de dieren aan en vooral de recent in de zoo geboren dieren, zoals stokstaartjes, tijgers, flamingo's, panda's, koala's, ... De mountain lions die we hoopten rond de Grand Canyon te zien, kregen we nu in beeld, evenals de beren die we gelukkiglijk op onze expeditie gemist hadden. Onze kritische evaluatie: een mooie zoo, maar de koten van de beesten in Antwerpen zijn veel aantrekkelijker ingericht, dat zal onze Antwaerpse eigendunk wel zijn zekerst?! Een kort bezoek aan de toeristische trekpleisters in San Diego bracht ons naar de haven, waar zeer mooie en grote schepen liggen. We waren alleen onder de indruk van de 'Star of India', een oud zeilschip van eeuwen geleden, en de US Midway, een vliegdekschip uit de 2e wereldoorlog. Santa Fe depot, het treinstation midden in de stad, stelde ons dan weer teleur. Het New Childrens Museum was een voltreffer: hierbij scoorden de kussengevechtzaal en de verkleedruimte hoog, evenals de mega-i-pod waarin je kon gaan staan, een speleobox en een ruimte met van jezelf gemaakte videobeelden, automatisch en met wat vertraging achterwaarts terug afgespeeld. Een onvergetelijk heerlijk yoghurt-ijsje in alle smaken met fruit erover maakte de korte tocht naar Hard Rock Café en Horton plaza in de 'Gaslamp quarter' goed. In bruggen bouwen zijn de Amerikanen toch zeer goed: de Corona bridge is daar een staaltje van. Zoekend naar wat te eten stootten we op een Hawaïaan. Dat deel van Amerika moesten we toch ook eens geproefd hebben. Voor weinig geld kregen we soep, pasta, rijst met zeevruchten en vis en kip met een currysmaak, coconut, ... We namen de resten in 3 volle grote dozen mee (doggybags) voor de clochard onder de brug in het dorpje bij het motel.
Nog even water, melk en brood halen in de supermarkt. De supermarkt was nu voor Nathan, Anne-Sophie en Judith een attractie zoals het gisteren voor ons was. Alles ademti hier Mexico: bonen, Tequilla, tacos, pepers, cactusblaren, ... en bokalen XXXL augurken, uien, ... potten van 10 k!
Zondag 17 augustus:
Vroeg uit de veren en naar Mexico, te voet voorbij de Mexicaanse grenspost, waar geen controle was; wel enorme metalen draaipoorten die maar in één richting gaan. De grens tussen de VS en Mexico is hier zoals het ijzeren gordijn een hoge muur. Aan de VS kant zijn er een kilometer voor de grens geen huizen meer, enkel low-budget winkels en alle fastfoodketens. We waren met +/- 15 mensen die richting Mexico stapten, dit in tegenstelling tot de andere richting: al van 's morgens vroeg enorme autofile's. Eens voorbij de grens was het alsof we in een totaal andere wereld terechtkwamen. 'Vuil' vat misschien alles het best samen. De voetpaden waren vies en smerig en kapot. Je moest contstant uitkijken om niet in een put te trappen of over een verhoogd stukje beton met afgesneden en uitstekende ijzers te struikelen. Om 8.00 u lag de stad er nog heel verlaten bij. Taxi's stopten en vroegen of we een rondrit wensten. We liepen twee supermarkten binnen, omdat ze vaak een weerspiegeling zijn van hoe de mensen leven. Het wat och nog een schok: een halve rayon plastic bloemen, een vierde rayon porseleinen beeldjes en een ander vierde noveenkaarsen met beeltenissen van diverse gekende en ongekende heiligen. En zeer veel brol, zoals in Wibra of Zeeman. In de bazaars, de soeks van Tijuana (TJ zoals de amerikanen het noemen) stonden kraampjes overdekt door bache's / zeilen en touwen. Op straat spraken de mensen ons aan, om hun waar of diensten voor 'a good price' of 'cheaper on sundaymorning', naast taxirondritten, een kapster, een douche, een foto met sombrero op een zebra (een zwart-wit geschilderde muilezel eigenlijk), ... De apothekers of 'drugsores' waren op de hoofdstraten zeer talrijk, allen met openschuifbare vitrine en ze boden kortingen aan tot meer dan 50%! In een nog smerigere zijstraat waren de gebouwtjes overal beklad met teksten, hier en daar met graffiti. De gebouwtjes lijken meer op garages met rolluiken over de straatbreedte. Langs de weg taco-kraampjes, kleine dunne pannekoeken met een weinig vlees, groenten en hot spicy saus, die men hier de ganse dag door eet. Wij zochten onze toevlucht tot een Mc Donald die 24 u op 24 open was en tot 11 am ontbijt serveerde. Dus namen we een 3e ontbijt (1e in hotel, 2e onderweg bij een bakkertje). Vooral de cola gaf Judith weer energie om verder te stappen, zij welgde van Mexico en smeekte om snel weer naar Amerika te gaan. We liepen gesterkt door ons 3e ontbijt (zoals de Hobbits) langs het Centro Cultural, een groot modern gebouw in de vorm van een bol met daarrond een muur als een schil van een vrucht, met de voorkant reeds opengeschild. Een knap staaltje architectuur. De moderne winkelbuurten konden ons niet bekoren en dus zetten we koers naar de grensovergang. Een lange aanschuifrij mensen, geleid door hekken, zoals bij een attractie van een pretpark, stapte te voet richting VS, gepakt met valiezen en plastic zakken. Een man sprak ons aan en zei dat hij ons met de taxi over de grens zou brengen, in 5 minuten. Te voet zou dit 1 ½ uur duren, in een rij in de brandende zon. We gingen op zijn aanbod in omdat Judith al heel moe was. Wat we niet wisten was dat het taxibusje volgestouwd zou worden met Mexicanen. Het drong stilaan tot ons door dat dit toch wel louche was, de dame vooraan bleek geen paspoort te hebben. Meer dan 1,15 uur deden we over een afstandje van minder dan 1 km. We ervaarden aan den lijve dat dit de drukste grensovergang ter werkeld was. 14 rijen auto's, één busrij om de strenge grenscontrole van de Amerikanen te passeren. En de mensenzee die te voet tussen 3 m hoge hekken naar de gens stapte, leek op de rijeen Joden die naar de gaskamers geleid werden. Wij werden vriendelijk en vlotjes ontvangen door een douanier die elk persoonlijk aansprak. De zakken werden gecontroleerd en onze mango's werden gedetecteerd en moesten achterblijven. Geen 'food' over de grens. Spijtig, want die mango's waren naast een zakje snoep het enige wat we gekocht hadden. Mexicaanse soevenir-jagers of koopjes zijn we niet echt, wat we gezien hebben van Mexico kon ons niet bekoren om er een volgende vakantiebestemming van te maken. En, geloof het of niet, eens de grens over, stortten de kids gevolgd door hun brave ouders, zich op een fastfoodketen die we nog niet hadden uitgeprobeerd, nl. Burger King. Judith was blij terug in de States te zijn, ook al is dit grensdorpje al heel Mexicaans aandoend. De late namiddag brachten we rustig door in en rond het zwembad.
San Diego Zoo. De wereldbekende zoo slaagt erin 4000 dieren te huisvesten temidden bijzondere planten en bloemen. Le jardin botanique en de Antwerpse zoo in Plankendaal. In onze gids hadden we de tip gelezen om de tourbus te nemen, dus wij bovenop de open dakverdieping en luisterend naar de chauffeur gids, reden we rond in de zoo. Hij wees ons de dieren aan en vooral de recent in de zoo geboren dieren, zoals stokstaartjes, tijgers, flamingo's, panda's, koala's, ... De mountain lions die we hoopten rond de Grand Canyon te zien, kregen we nu in beeld, evenals de beren die we gelukkiglijk op onze expeditie gemist hadden. Onze kritische evaluatie: een mooie zoo, maar de koten van de beesten in Antwerpen zijn veel aantrekkelijker ingericht, dat zal onze Antwaerpse eigendunk wel zijn zekerst?! Een kort bezoek aan de toeristische trekpleisters in San Diego bracht ons naar de haven, waar zeer mooie en grote schepen liggen. We waren alleen onder de indruk van de 'Star of India', een oud zeilschip van eeuwen geleden, en de US Midway, een vliegdekschip uit de 2e wereldoorlog. Santa Fe depot, het treinstation midden in de stad, stelde ons dan weer teleur. Het New Childrens Museum was een voltreffer: hierbij scoorden de kussengevechtzaal en de verkleedruimte hoog, evenals de mega-i-pod waarin je kon gaan staan, een speleobox en een ruimte met van jezelf gemaakte videobeelden, automatisch en met wat vertraging achterwaarts terug afgespeeld. Een onvergetelijk heerlijk yoghurt-ijsje in alle smaken met fruit erover maakte de korte tocht naar Hard Rock Café en Horton plaza in de 'Gaslamp quarter' goed. In bruggen bouwen zijn de Amerikanen toch zeer goed: de Corona bridge is daar een staaltje van. Zoekend naar wat te eten stootten we op een Hawaïaan. Dat deel van Amerika moesten we toch ook eens geproefd hebben. Voor weinig geld kregen we soep, pasta, rijst met zeevruchten en vis en kip met een currysmaak, coconut, ... We namen de resten in 3 volle grote dozen mee (doggybags) voor de clochard onder de brug in het dorpje bij het motel.
Nog even water, melk en brood halen in de supermarkt. De supermarkt was nu voor Nathan, Anne-Sophie en Judith een attractie zoals het gisteren voor ons was. Alles ademti hier Mexico: bonen, Tequilla, tacos, pepers, cactusblaren, ... en bokalen XXXL augurken, uien, ... potten van 10 k!
Zondag 17 augustus:
Vroeg uit de veren en naar Mexico, te voet voorbij de Mexicaanse grenspost, waar geen controle was; wel enorme metalen draaipoorten die maar in één richting gaan. De grens tussen de VS en Mexico is hier zoals het ijzeren gordijn een hoge muur. Aan de VS kant zijn er een kilometer voor de grens geen huizen meer, enkel low-budget winkels en alle fastfoodketens. We waren met +/- 15 mensen die richting Mexico stapten, dit in tegenstelling tot de andere richting: al van 's morgens vroeg enorme autofile's. Eens voorbij de grens was het alsof we in een totaal andere wereld terechtkwamen. 'Vuil' vat misschien alles het best samen. De voetpaden waren vies en smerig en kapot. Je moest contstant uitkijken om niet in een put te trappen of over een verhoogd stukje beton met afgesneden en uitstekende ijzers te struikelen. Om 8.00 u lag de stad er nog heel verlaten bij. Taxi's stopten en vroegen of we een rondrit wensten. We liepen twee supermarkten binnen, omdat ze vaak een weerspiegeling zijn van hoe de mensen leven. Het wat och nog een schok: een halve rayon plastic bloemen, een vierde rayon porseleinen beeldjes en een ander vierde noveenkaarsen met beeltenissen van diverse gekende en ongekende heiligen. En zeer veel brol, zoals in Wibra of Zeeman. In de bazaars, de soeks van Tijuana (TJ zoals de amerikanen het noemen) stonden kraampjes overdekt door bache's / zeilen en touwen. Op straat spraken de mensen ons aan, om hun waar of diensten voor 'a good price' of 'cheaper on sundaymorning', naast taxirondritten, een kapster, een douche, een foto met sombrero op een zebra (een zwart-wit geschilderde muilezel eigenlijk), ... De apothekers of 'drugsores' waren op de hoofdstraten zeer talrijk, allen met openschuifbare vitrine en ze boden kortingen aan tot meer dan 50%! In een nog smerigere zijstraat waren de gebouwtjes overal beklad met teksten, hier en daar met graffiti. De gebouwtjes lijken meer op garages met rolluiken over de straatbreedte. Langs de weg taco-kraampjes, kleine dunne pannekoeken met een weinig vlees, groenten en hot spicy saus, die men hier de ganse dag door eet. Wij zochten onze toevlucht tot een Mc Donald die 24 u op 24 open was en tot 11 am ontbijt serveerde. Dus namen we een 3e ontbijt (1e in hotel, 2e onderweg bij een bakkertje). Vooral de cola gaf Judith weer energie om verder te stappen, zij welgde van Mexico en smeekte om snel weer naar Amerika te gaan. We liepen gesterkt door ons 3e ontbijt (zoals de Hobbits) langs het Centro Cultural, een groot modern gebouw in de vorm van een bol met daarrond een muur als een schil van een vrucht, met de voorkant reeds opengeschild. Een knap staaltje architectuur. De moderne winkelbuurten konden ons niet bekoren en dus zetten we koers naar de grensovergang. Een lange aanschuifrij mensen, geleid door hekken, zoals bij een attractie van een pretpark, stapte te voet richting VS, gepakt met valiezen en plastic zakken. Een man sprak ons aan en zei dat hij ons met de taxi over de grens zou brengen, in 5 minuten. Te voet zou dit 1 ½ uur duren, in een rij in de brandende zon. We gingen op zijn aanbod in omdat Judith al heel moe was. Wat we niet wisten was dat het taxibusje volgestouwd zou worden met Mexicanen. Het drong stilaan tot ons door dat dit toch wel louche was, de dame vooraan bleek geen paspoort te hebben. Meer dan 1,15 uur deden we over een afstandje van minder dan 1 km. We ervaarden aan den lijve dat dit de drukste grensovergang ter werkeld was. 14 rijen auto's, één busrij om de strenge grenscontrole van de Amerikanen te passeren. En de mensenzee die te voet tussen 3 m hoge hekken naar de gens stapte, leek op de rijeen Joden die naar de gaskamers geleid werden. Wij werden vriendelijk en vlotjes ontvangen door een douanier die elk persoonlijk aansprak. De zakken werden gecontroleerd en onze mango's werden gedetecteerd en moesten achterblijven. Geen 'food' over de grens. Spijtig, want die mango's waren naast een zakje snoep het enige wat we gekocht hadden. Mexicaanse soevenir-jagers of koopjes zijn we niet echt, wat we gezien hebben van Mexico kon ons niet bekoren om er een volgende vakantiebestemming van te maken. En, geloof het of niet, eens de grens over, stortten de kids gevolgd door hun brave ouders, zich op een fastfoodketen die we nog niet hadden uitgeprobeerd, nl. Burger King. Judith was blij terug in de States te zijn, ook al is dit grensdorpje al heel Mexicaans aandoend. De late namiddag brachten we rustig door in en rond het zwembad.
zaterdag 16 augustus 2008
Verslag 14 en 15 augustus
Donderdag 14 augustus:
Flagstaff half acht: ontbijt met zelf te bakken wafels, esdoornsiroop en sinaasappelsap. Inladen en naar Sedona, een dorp waar elke cowboyliefhebber zijn hart kan ophalen van cowboyhoeden (Stetsons), cowboylaarzen tot zelfs hun underwear (het onderhemd met lange mouwen met daaraan vast een onderbroek met lange pijpen), films van John Wayne, de alcoholzakflessen, revolverceinturen, handboeien, sherrifsterren ... Een zeer toeristisch dorp met zeer veel winkeltjes en zoals overal een prachtig groen golfterrein. Ook het uitzicht op de omliggende bergen en rotsmassieven is prachtig. Opvallend genoeg geen Mc Donald en consoorten.
Na een halfuurtje rijden bereikten we Montezuma Castle. Op de afrit prijkte reeds een groot bord met welke fasfoodketens er in het dorp gevestigd zijn. Dat soort 'food' borden staat enkele kilometers vóór en òp elke afrit. Het is één van de Amerikaanse cultuur typerende items, net als de uitsparingen voor hun big soft drinkbekers in de buggy's. Montezuma Castle bestaat uit hoge, in de rotsen gebouwde appartementen van rond ongeveer 700 à 900 na Christus, 45 kamers tellend. Het was echt een bezoek waard, al kon men de ruimten zelf niet bezoeken. De levenswijze van deze indianen werd in het museum uitgelegd: interessant! Vervolgens richting Phoenix via de highway. Om halftwee zochten we in een supermarket lekkers om te picniccen: brood met 'chicken tenders', tonijnsla met ui-pijpekes en selder, krabsla die niet te herkennen was en groentjes : heerlijk. Wat doen wij toch gezond! Als dessertje overheerlijke aardbeien het het eerste stukje (na 15 minuten al hopeloos gesmolten in de wagen) chocolade in 2 weken.
In alle supermarkten worden de boodschappen door professionele inpakkers in zakken gedaan. Hier waren dat alleen mentaal gehandicapten die heel concentieus de gekoelde zaken bij mekaar en alles soort per soort inlaadden. Een reuze idee om deze mensen zo te werk te stellen en te integreren. De temperaturen lopen hier op toto 104°F, zeer warm dus. De gespreksonderwerpen in de wagen bij deze warmte stijgen of dalen uit boven respectivelijk onder de gordel (met jeugd in de wagen, wat wil je ?). Niets om over naar huis te schrijven, maar wel een goeie sfeer. Onderweg pieken de zo typische grote vorkvormige cactussen oven de vlakte uit, de diameter van de meeste cactussen is minstens twee keer die van de houten electrische palen. Ook op de nummerplaat van de auto's van deze regio (Arizona) staat zulk een cactus. De omgeving is ondertussen veranderd van de groene mountains in Flagstaff en Sedona, in de door de zon geel verschroiede woestijn/grasvlakten met rondomrond verre bergketens aan de horizon. Langs de weg naar Yuma, een stadje aan de Mexicaanse grens, loopt een treinspoor waarop soms 3 tot 4 aangeengekoppelde locomotieven een reeks wagonnekes (met soms dubbel gestapelde containers) trokken van meer dan een halve kilometer lang! Manu telde een trein met 109 wagons. Het is een cliché, maar in Amerkia is alles 'oversized loaded'. We bereikten vlotjes uoma tegen 17,15 u en besloten om verder te rijden richting Tijuanan (of toch de Amerikaanse zijde eran), nog 270 km. Deze weg loopt vlak naast de Mexicaanse grens. Onderweg vielen ons dus vele controles te beurt. De eerste check was om het uit te gieren. Christel zat een zakje van 2,5 kg clementinekes voor de kroost te pellen. De controleur, een soort sergeant Garcia, zag het zakje clementinnekes en vroeg het, keurde het en zei dat het niet verder mocht meegenomen worden omdat het uit Chili afkomstig fruit is! Stel je voor, we kochten het een paar honderd kilometer verder. Hij vroeg of we nog fruit of planten bij ons hadden. Met 'No sir.' maakten we er ons vanaf, terwijl er appels en perzikken aan Nathans voeten lagen. We reden verder en proestten het uit van het lachen : een zakje clementinnekes dat de grens tussen Arizona en California niet overmag – zelfs geen landsgrens trouwens ... De échte reden dat het zake daar moest blijven, zal wel zijn dat die controleur gewoon zin in clementinnekes has, en dat wij stomme buitenlanders zijn waar hij alles aan kan wijsmaken .. Enfin, was dit misschien een voorsmaakje van corruptie? De volgende uren zaten sommigen een filmke te zien op de laptop, Judith maakte een pracht van een tekening van een schildpad, Anne-Sophie en Nathan voerden diepzinnige en gekke gesprekken. Ondertussen passeerden we grote ranches met tientalle vierkante kilometers uitgestrekte velden waar hooi in rijen van honderden balen gestapeld stond, met geïrrigeerde velden die met moderne machines worden bewerkt. Ranches met een traktoren- en machinepark zo groot als de oude parking van de Delhaize. De graanschuur van Amerika, en dat in een woestijngebeid.
Tijd om nog enkele niet eerder genoteerde herinneringen en indrukken kort neer te pennen.
In de Grand Conyon zagen we een chinees met op zijn T-shirt 'VOLUNTEER' gedrukt: de speekwoordelijke chinese vrijwilliger in levende lijve dus. Op de weg van de Grand Conyon naar Flagstaff zagen we twee wagens, de éne met een sticker: 'US Airforce Retired', de andere 'disabled UZ Army'. Maf gewoon. De verbredingen van de wegen met brede pechstroken en sommige afritten heten hier 'turnout'; wij hadden het dan vaak over 'Turnhout'.
Onderweg belde Manu naar het hotel dat we ten zuiden van San Diego, bij de grensovergang met Tijuana hadden geregeld voor de volgende dag, of we er een nacht vroeger zouden kunnen toekomen. Helaas niet. Dus route wat aangepast en een nachtje in het gebergte voor San Diego een plekje zoeken om te overnachten. Een mooi ingericht en verzorgd motel (alles heet hier zowat motel, als het in de buurt van een highway ligt) was onze redding. We pikten onderweg nog net een adembenemende zonsondergang in de bergen mee. Inmiddels was het al heel laatn en zochten owe onze toevlucht tot het eerste het beste – in dit geval – real Amerikan junkfood restaurant om onze honger te stillen, en kropen dan in (een heerlijk breed motel-) bed.
Vrijdag 15 augustus – moederkesdag:
Voor het ontbijt werd een mailtje gestuurd naar de beide (groot)moeders om hen een gelukkige moederdag te wensen, en werd Christels moederdag zingend ingezet (oa. “... het is mega-mama, mega-mama” op de melodie van mega-Mindy) met een eigen gemaakt liedje.
Het continental breakfast was een sjiek amerikaans breakfast met cornflakes en bagels en cakes in diverse sameken zoals blueberry of banaan met noot. Geen simpele toasts of lekkere wafels, dus dat viel voor ons wat tegen. Vanuit Alpine (zo noemde het dorpje) bereikten we iets na halftien Seaworld in San Diego. Dit was dé dag voor Anne-Sophie met haar zwak voor dolfijnen en pinguïns. Na het binnenkomen bestudeerden we het plannetje en de uren van de shows die we wensten te zien. Er bleken weinig attrakties te zijn: wel 2 grote voor kleuters in 'Sesamstraat'. We liepen eerst naar de pinguïns waar we op een rol-band stonden, zoals onze boodschappen aan de kassa van de Delhaize, en zo voortgevoerd werden, doorheen een ijskoude ruimte voorbij de achter een glazen wand te bewonderen wereld van zuidpoolpinguïns. Na deze rolband vonden we een padje om in een gang boven de rolband de beestjes langer te kunnen bewonderen. Een sympathieke damen gaf een boeiende uitleg over Antartica en dat het daar nu pas lente wordt en vandaar de licht verduisterede ruimte waar de pinguïns inzaten en wij in een volledig verduisterede passage zaten, over de soorten pinguïns en welke waar voorkomen etc. Seaworld lijkt (naast een zoo in Japan) den enige zoo te zijn met een succesvol kweekprogramma voor pinguïns. De beestjes zaten in een ruimte met een deel sneeuwijs en het voorste deel (tegen de glazen wand) het zwemgedeelte. Het was echt fijn om die dieren zo bezig te zien. Soms gleden ze terug in het water bij hun poging om op de sneeuwijsoppervlakte te klimmen. De Emperor pinguïn leek wel een generaal die ongewogen zijn troepen schouwt. Vervolgens beleefden we in een simulatiehelikopter een vlucht over de ruige leefwereld van de witte ijzberen, de blue dolphin, de narwal, ... Deze dieren zagen we dan in grote waterbakken waarbij hun leefwereld werd geïmiteerd. Tussen de diverse bakken leek het alsof we door de observatieposten van poolexpeditieleden leipen. En dan de dolfijnenshow. Twintig minuten te vroeg, maar de grote tribune bleek al de eerste 13 rijen volzet. In de zon genoten we van de pre-show, gebracht door een guitarist die de wachttijd aangenaam opvulde oa. met een zelfgemaakte song over de 'soak-zone'. Wat is dat nu weer? Wel de soakzone zijn de eerste 13 rijen rond het immense bassin, waarbij de kans zeer groot is dat je natgespoten wordt, nat? Pardon, drijfnat! Dus wij op onze rij 14 zaten safe. De show van de dolfijnen en 1 orka was goed, waar wij geven de show in Asterix-park nabij Parijs en de oude show in onze Antwerpse dierentuien een betere evaluatie. Waarschijnlijk omdat bij 'onze' shows de kletoon veel meer ligt op de dieren en hun kunstjes, en het hier voor een zeer groot deel gaat op het 'splach' gehalte voor de soak-zone. De dolfijnen en de orka speltsten honderden liters water gericht in het publiek door bepaalde staart-kunstjes nabij de rand van het bassin. De Shazmu-show – Shamu blijkt dé VIP-ster orka te zijn, ving een kwartier vooraf aan met een filmpje 'à la “Free Willy (film over en orka)”' op grote schermen op het enorme podium met een jongetje die een zwak heeft voor orka's en een beeldje ervan uit hout snijdt en dan oog in oog met een orka staat. Later in de show werd een jongetje uit het publiek gevraagd om één van de orka's te aaien en dan verschenen op de schermen weer beelden van de fim. Emo-gehalte zeer hoog. In de aankondiging van de shwo in een met duizenden volgestouwd arena, vroeg de trainster dat de gewezen en huidige militairen zouden rechtstaan op hun plaats en hun heldhaftigheid met een luid applaus zou worden geëerd. “Our heroes”. Wat een gedoe. Het Amerikaanse volkdslied en het hijsen van de vlag (nochtans heel aanwezig in gans het park) ontbraken nog net aan deze nationalistische vertoning. En geen minuut later verschijnt dan op de immense schermen een beeld van een wereldbol met de tekst “one family'. Hoe rijm je nu het één met het ander? Leger, proAmerikaanse publiciteit en de ganse wereld 'one family'? Niet te begrijpen voor ons Europeanen, maar blijkbaar evident voor de Amerikanen. Enfin, de show met de orkta's was zeer goed. Shamu bleek de soakzone publiekslieveling te zijn, met een hoog splashgehalte. Nadien zaten we in een soort Cirque du Soleil circusvoorstelling die in de baai plaatsvond, met bijzonder grappige en adembenemende stunts. Dse kids wilden in de Atlantis splash rollercoaster. Drijfnat (echt soaked!) maar heel enthoesiast kwamen ze terug. Het water druipte van hun T-shirts en (onder)broeken op de grond. Nog even de haaien bewonderen, oa. vanop een looprolband onder de immense bassin zodag je de killers naas en boven je ziet zwemmen. Moe maar tevreden stapten we naar onze wagen, eerst nog de doorweekte kleren vervangen, gemakkelijk hé met zoveel koffers in de auto !?! Dan 25 minuten rijden tot de grens met Mexico waar we de volgende nachten onderdak hebben. Als we de Highway afrijden, merken we aan zowat alles de Mexicaanse invloed. In de supermarkt merken we het Mexicaanse bijzonder. Daar waar we in Utah geen druppel alcohol in winkels of restaurants zagen, staan her de flessen Tequilla in de 1e rayon. De porties zijn mega groot: vleek, kaas, tortilla's, ... Ze verkopen hier ook cactusblaren tussen de groenten, en in stukjes gesneden cactusdelen op op te eten, maïsbladeren, ... De supermarkt is hier tot 11 pm (23.00 u) open! Om 21.25 u picniccen we met Mexicaanse mozarella etc. De kamers zijn volledig ingericht, maar met bedden van mindere kwaliteit en heel klein, althans naar de maatstaven die we hier leerden kennen.
Flagstaff half acht: ontbijt met zelf te bakken wafels, esdoornsiroop en sinaasappelsap. Inladen en naar Sedona, een dorp waar elke cowboyliefhebber zijn hart kan ophalen van cowboyhoeden (Stetsons), cowboylaarzen tot zelfs hun underwear (het onderhemd met lange mouwen met daaraan vast een onderbroek met lange pijpen), films van John Wayne, de alcoholzakflessen, revolverceinturen, handboeien, sherrifsterren ... Een zeer toeristisch dorp met zeer veel winkeltjes en zoals overal een prachtig groen golfterrein. Ook het uitzicht op de omliggende bergen en rotsmassieven is prachtig. Opvallend genoeg geen Mc Donald en consoorten.
Na een halfuurtje rijden bereikten we Montezuma Castle. Op de afrit prijkte reeds een groot bord met welke fasfoodketens er in het dorp gevestigd zijn. Dat soort 'food' borden staat enkele kilometers vóór en òp elke afrit. Het is één van de Amerikaanse cultuur typerende items, net als de uitsparingen voor hun big soft drinkbekers in de buggy's. Montezuma Castle bestaat uit hoge, in de rotsen gebouwde appartementen van rond ongeveer 700 à 900 na Christus, 45 kamers tellend. Het was echt een bezoek waard, al kon men de ruimten zelf niet bezoeken. De levenswijze van deze indianen werd in het museum uitgelegd: interessant! Vervolgens richting Phoenix via de highway. Om halftwee zochten we in een supermarket lekkers om te picniccen: brood met 'chicken tenders', tonijnsla met ui-pijpekes en selder, krabsla die niet te herkennen was en groentjes : heerlijk. Wat doen wij toch gezond! Als dessertje overheerlijke aardbeien het het eerste stukje (na 15 minuten al hopeloos gesmolten in de wagen) chocolade in 2 weken.
In alle supermarkten worden de boodschappen door professionele inpakkers in zakken gedaan. Hier waren dat alleen mentaal gehandicapten die heel concentieus de gekoelde zaken bij mekaar en alles soort per soort inlaadden. Een reuze idee om deze mensen zo te werk te stellen en te integreren. De temperaturen lopen hier op toto 104°F, zeer warm dus. De gespreksonderwerpen in de wagen bij deze warmte stijgen of dalen uit boven respectivelijk onder de gordel (met jeugd in de wagen, wat wil je ?). Niets om over naar huis te schrijven, maar wel een goeie sfeer. Onderweg pieken de zo typische grote vorkvormige cactussen oven de vlakte uit, de diameter van de meeste cactussen is minstens twee keer die van de houten electrische palen. Ook op de nummerplaat van de auto's van deze regio (Arizona) staat zulk een cactus. De omgeving is ondertussen veranderd van de groene mountains in Flagstaff en Sedona, in de door de zon geel verschroiede woestijn/grasvlakten met rondomrond verre bergketens aan de horizon. Langs de weg naar Yuma, een stadje aan de Mexicaanse grens, loopt een treinspoor waarop soms 3 tot 4 aangeengekoppelde locomotieven een reeks wagonnekes (met soms dubbel gestapelde containers) trokken van meer dan een halve kilometer lang! Manu telde een trein met 109 wagons. Het is een cliché, maar in Amerkia is alles 'oversized loaded'. We bereikten vlotjes uoma tegen 17,15 u en besloten om verder te rijden richting Tijuanan (of toch de Amerikaanse zijde eran), nog 270 km. Deze weg loopt vlak naast de Mexicaanse grens. Onderweg vielen ons dus vele controles te beurt. De eerste check was om het uit te gieren. Christel zat een zakje van 2,5 kg clementinekes voor de kroost te pellen. De controleur, een soort sergeant Garcia, zag het zakje clementinnekes en vroeg het, keurde het en zei dat het niet verder mocht meegenomen worden omdat het uit Chili afkomstig fruit is! Stel je voor, we kochten het een paar honderd kilometer verder. Hij vroeg of we nog fruit of planten bij ons hadden. Met 'No sir.' maakten we er ons vanaf, terwijl er appels en perzikken aan Nathans voeten lagen. We reden verder en proestten het uit van het lachen : een zakje clementinnekes dat de grens tussen Arizona en California niet overmag – zelfs geen landsgrens trouwens ... De échte reden dat het zake daar moest blijven, zal wel zijn dat die controleur gewoon zin in clementinnekes has, en dat wij stomme buitenlanders zijn waar hij alles aan kan wijsmaken .. Enfin, was dit misschien een voorsmaakje van corruptie? De volgende uren zaten sommigen een filmke te zien op de laptop, Judith maakte een pracht van een tekening van een schildpad, Anne-Sophie en Nathan voerden diepzinnige en gekke gesprekken. Ondertussen passeerden we grote ranches met tientalle vierkante kilometers uitgestrekte velden waar hooi in rijen van honderden balen gestapeld stond, met geïrrigeerde velden die met moderne machines worden bewerkt. Ranches met een traktoren- en machinepark zo groot als de oude parking van de Delhaize. De graanschuur van Amerika, en dat in een woestijngebeid.
Tijd om nog enkele niet eerder genoteerde herinneringen en indrukken kort neer te pennen.
In de Grand Conyon zagen we een chinees met op zijn T-shirt 'VOLUNTEER' gedrukt: de speekwoordelijke chinese vrijwilliger in levende lijve dus. Op de weg van de Grand Conyon naar Flagstaff zagen we twee wagens, de éne met een sticker: 'US Airforce Retired', de andere 'disabled UZ Army'. Maf gewoon. De verbredingen van de wegen met brede pechstroken en sommige afritten heten hier 'turnout'; wij hadden het dan vaak over 'Turnhout'.
Onderweg belde Manu naar het hotel dat we ten zuiden van San Diego, bij de grensovergang met Tijuana hadden geregeld voor de volgende dag, of we er een nacht vroeger zouden kunnen toekomen. Helaas niet. Dus route wat aangepast en een nachtje in het gebergte voor San Diego een plekje zoeken om te overnachten. Een mooi ingericht en verzorgd motel (alles heet hier zowat motel, als het in de buurt van een highway ligt) was onze redding. We pikten onderweg nog net een adembenemende zonsondergang in de bergen mee. Inmiddels was het al heel laatn en zochten owe onze toevlucht tot het eerste het beste – in dit geval – real Amerikan junkfood restaurant om onze honger te stillen, en kropen dan in (een heerlijk breed motel-) bed.
Vrijdag 15 augustus – moederkesdag:
Voor het ontbijt werd een mailtje gestuurd naar de beide (groot)moeders om hen een gelukkige moederdag te wensen, en werd Christels moederdag zingend ingezet (oa. “... het is mega-mama, mega-mama” op de melodie van mega-Mindy) met een eigen gemaakt liedje.
Het continental breakfast was een sjiek amerikaans breakfast met cornflakes en bagels en cakes in diverse sameken zoals blueberry of banaan met noot. Geen simpele toasts of lekkere wafels, dus dat viel voor ons wat tegen. Vanuit Alpine (zo noemde het dorpje) bereikten we iets na halftien Seaworld in San Diego. Dit was dé dag voor Anne-Sophie met haar zwak voor dolfijnen en pinguïns. Na het binnenkomen bestudeerden we het plannetje en de uren van de shows die we wensten te zien. Er bleken weinig attrakties te zijn: wel 2 grote voor kleuters in 'Sesamstraat'. We liepen eerst naar de pinguïns waar we op een rol-band stonden, zoals onze boodschappen aan de kassa van de Delhaize, en zo voortgevoerd werden, doorheen een ijskoude ruimte voorbij de achter een glazen wand te bewonderen wereld van zuidpoolpinguïns. Na deze rolband vonden we een padje om in een gang boven de rolband de beestjes langer te kunnen bewonderen. Een sympathieke damen gaf een boeiende uitleg over Antartica en dat het daar nu pas lente wordt en vandaar de licht verduisterede ruimte waar de pinguïns inzaten en wij in een volledig verduisterede passage zaten, over de soorten pinguïns en welke waar voorkomen etc. Seaworld lijkt (naast een zoo in Japan) den enige zoo te zijn met een succesvol kweekprogramma voor pinguïns. De beestjes zaten in een ruimte met een deel sneeuwijs en het voorste deel (tegen de glazen wand) het zwemgedeelte. Het was echt fijn om die dieren zo bezig te zien. Soms gleden ze terug in het water bij hun poging om op de sneeuwijsoppervlakte te klimmen. De Emperor pinguïn leek wel een generaal die ongewogen zijn troepen schouwt. Vervolgens beleefden we in een simulatiehelikopter een vlucht over de ruige leefwereld van de witte ijzberen, de blue dolphin, de narwal, ... Deze dieren zagen we dan in grote waterbakken waarbij hun leefwereld werd geïmiteerd. Tussen de diverse bakken leek het alsof we door de observatieposten van poolexpeditieleden leipen. En dan de dolfijnenshow. Twintig minuten te vroeg, maar de grote tribune bleek al de eerste 13 rijen volzet. In de zon genoten we van de pre-show, gebracht door een guitarist die de wachttijd aangenaam opvulde oa. met een zelfgemaakte song over de 'soak-zone'. Wat is dat nu weer? Wel de soakzone zijn de eerste 13 rijen rond het immense bassin, waarbij de kans zeer groot is dat je natgespoten wordt, nat? Pardon, drijfnat! Dus wij op onze rij 14 zaten safe. De show van de dolfijnen en 1 orka was goed, waar wij geven de show in Asterix-park nabij Parijs en de oude show in onze Antwerpse dierentuien een betere evaluatie. Waarschijnlijk omdat bij 'onze' shows de kletoon veel meer ligt op de dieren en hun kunstjes, en het hier voor een zeer groot deel gaat op het 'splach' gehalte voor de soak-zone. De dolfijnen en de orka speltsten honderden liters water gericht in het publiek door bepaalde staart-kunstjes nabij de rand van het bassin. De Shazmu-show – Shamu blijkt dé VIP-ster orka te zijn, ving een kwartier vooraf aan met een filmpje 'à la “Free Willy (film over en orka)”' op grote schermen op het enorme podium met een jongetje die een zwak heeft voor orka's en een beeldje ervan uit hout snijdt en dan oog in oog met een orka staat. Later in de show werd een jongetje uit het publiek gevraagd om één van de orka's te aaien en dan verschenen op de schermen weer beelden van de fim. Emo-gehalte zeer hoog. In de aankondiging van de shwo in een met duizenden volgestouwd arena, vroeg de trainster dat de gewezen en huidige militairen zouden rechtstaan op hun plaats en hun heldhaftigheid met een luid applaus zou worden geëerd. “Our heroes”. Wat een gedoe. Het Amerikaanse volkdslied en het hijsen van de vlag (nochtans heel aanwezig in gans het park) ontbraken nog net aan deze nationalistische vertoning. En geen minuut later verschijnt dan op de immense schermen een beeld van een wereldbol met de tekst “one family'. Hoe rijm je nu het één met het ander? Leger, proAmerikaanse publiciteit en de ganse wereld 'one family'? Niet te begrijpen voor ons Europeanen, maar blijkbaar evident voor de Amerikanen. Enfin, de show met de orkta's was zeer goed. Shamu bleek de soakzone publiekslieveling te zijn, met een hoog splashgehalte. Nadien zaten we in een soort Cirque du Soleil circusvoorstelling die in de baai plaatsvond, met bijzonder grappige en adembenemende stunts. Dse kids wilden in de Atlantis splash rollercoaster. Drijfnat (echt soaked!) maar heel enthoesiast kwamen ze terug. Het water druipte van hun T-shirts en (onder)broeken op de grond. Nog even de haaien bewonderen, oa. vanop een looprolband onder de immense bassin zodag je de killers naas en boven je ziet zwemmen. Moe maar tevreden stapten we naar onze wagen, eerst nog de doorweekte kleren vervangen, gemakkelijk hé met zoveel koffers in de auto !?! Dan 25 minuten rijden tot de grens met Mexico waar we de volgende nachten onderdak hebben. Als we de Highway afrijden, merken we aan zowat alles de Mexicaanse invloed. In de supermarkt merken we het Mexicaanse bijzonder. Daar waar we in Utah geen druppel alcohol in winkels of restaurants zagen, staan her de flessen Tequilla in de 1e rayon. De porties zijn mega groot: vleek, kaas, tortilla's, ... Ze verkopen hier ook cactusblaren tussen de groenten, en in stukjes gesneden cactusdelen op op te eten, maïsbladeren, ... De supermarkt is hier tot 11 pm (23.00 u) open! Om 21.25 u picniccen we met Mexicaanse mozarella etc. De kamers zijn volledig ingericht, maar met bedden van mindere kwaliteit en heel klein, althans naar de maatstaven die we hier leerden kennen.
donderdag 14 augustus 2008
Verslag 13 augustus
Woensdag 13 augustus:
Om kwart voor zeven op één van de kamers van Motel6 in Page heerste al een zekere aktiviteit: “Haren kammen meisjes, Judith eerst je Touristil pilletje, is Nathan er al? Ja, beginnen jullie al maar Corn Flakes te eten, ...” We hadden daags voordien een 2 l fles melk gekocht zonder “added vitamin D and minerals”, want die super gezonde Amerikaanse “plus”-melk vonden onze Europese burgertjes niet zo lekker. En dan de half gevulde flesjes water en de koelelementen uit de freezer van het motel gaan halen en de auto volladen ..., uitchecken en wegwezen ! Op naar de zuidelijke kant (South Rim) van de Grand Canyon. Na 120 minuten rijden, met Nathan vooraan rechts achter zijn wiskunde teksten, kwamen we aan Desert Point aan, het eerste van de uitzichtpunten van de GC. Ook nu weer is het beschrijven van wat er te zien is moeilijk. De 'enormiteit' van de canyon (de overkant is meer dan 15 km verder – van Boom tot de kathedraal van Antwerpen – en de Colorado stroomt 1500 m dieper!) is indrukwekkend. Ook het besef dat alle verschillende rotslagen, die je langs de wanden kunt onderscheiden en die we nu stilletjesaan wel leren herkennen, gesteenten zijn die van 270 tot 1600 miljoen jaren geleden zijn ontstaan. De diepste lagen zijn ook de diepere lagen van onze aardkorst. Onze kinderen houden over 't algemeen niet van aardrijkskunde, maar ze waren allemaal wel geïnteresseerd wanneer Christel hen de uitleg over het onststaan van de canyon uit de doeken deed. Er stond daar ook een zeer geslaagde toren, uitkijkpost eigenlijk, met binnenin indiaanse tekeningen en motieven op de muur, van waaruit het vergezicht bovenaan werd begeleid met schetsen en aanduidingen van waar welke piek en dal te zien zijn. Great! We stopen nog een paar maal voor een mooi 'viewpoint' langsheen de rand van de GC en vonden dan een parkeerplaats waar we de wagen konden achterlaten. Het uitzicht was daar ook weer schitterend (Yavapai point). De afgrond was er zo steil dat enkel Anne-Sophie en Nathan tot op een meter van de rand durfden te gaan staan, en dat Judith bij de hand gehouden werd uit vrees voor ongelukken. De picnic naast de wagen op de parking bestond uit groentjes, wat hesp en wat kip van daags voordien, brood, en zonodig pindakaas en Nutella. En water, veel water. Heerlijk gewoon. Het was bewolkt en minder warm dan de vorige dagen, 82°F ongeveer (euh ja, 27-28°C). Toch was het moeilijk stappen, met moeheid en kortademigheid en een droge mond (althans voor de minder jeugdigen, zeg maar de ouders), door de hoogte (2500 m) en de zeer droge lucht.
Terug aangesterkt namen we de shuttle bus die ons naar GC village zou brengen. We hebben dan een wandelingetjes gedaan van ongeveer drie mijl (4,8 km), naar een uitzichtpunt aan de andere kant van het dorpje, vanwaar we oa. een goed zicht hadden op de West-Kaibab Trail, één van de twee paden langswaar men van de South Rim naar de vallei kan gaan, een zware tocht van één volle dag. We genoten volop van het zicht. We bekeken ook nog de bijzondere gebouwen (oa. Hopi house, El Tavor hotel, en het Bright Angel Lodge), huizen die de architectuur van de indianen hebben trachten te benaderen, met veel respect voor de omgeving. Trouwens, ook de overige gebouwen zijn in kleuren en vormen zo onopvallend mogelijk geconstrueerd tussen de natuurpracht. Bijvoorbeeld: groene daken, natuurstenen muren, veel hout, ... Het 'Village' is dan ook geen dorp zoals wij ons dat voorstellen, maar een bebost gebied met gebouwen en één weg ertussen, en ... een oud treinstation.
Terug via de shuttle bus naar het enige winkeltje van het dorp om Cola, Sprite en een ijsje te halen. Zalig ! En als Manu terugkwam met een 'regular' (= normale) koffie (150 ml ong) en een cappucino (300 ml schat ik) voor Christel, waren de meisjes ook allemaal in de wolken. Want zulk een cappucino mogen zij heel graag. Het is eigelijk meer een opgewarmd koffie-ijs, heel vanille en hazelnoot smakend, enorm zoet en enorm warm.
De weg van Grand Canyon naar Flagstaff, 130 km, waar we een paar dagen geleden via internet een kamer in de Super8 hadden gehuurd, verliep vlot: Christel aan het stuur, dat gaat goed, terwijl er achterin naar MP3's geluisterd wordt en Marie-Elise en Judith een filmpje zaten te zien, waarbij Marie-Elise dapper de ondertitels voor Judith voorlas.
Ruime kamers waren ons welkom. Na een douche, zijn we naar de plaatselijke chinees gegaan, waar we voor een 'appel en een ei' à volonté van het buffet konden genieten. Grote verassing als we daar ook 'doggy bags' vonden, om de resten mee te nemen naar huis. Dat begrepen we niet goed. De maaltijd kon voor de kinderen niet meer stuk nadat we wenskoekjes kregen, met daarin een tekstje (speciaal voor ons) en een chinees zinnetje met vertaling en onze geluksgetallen van de dag.
Goedgeluimd (en goed gevuld – wat dacht je, we zijn in een land waar ongeveer 25 % van de mensen obees is) terug naar het hotel om de e-mailen, internetten, en een verslagje uit te typen.
Morgen weer veel kilometers ...
Om kwart voor zeven op één van de kamers van Motel6 in Page heerste al een zekere aktiviteit: “Haren kammen meisjes, Judith eerst je Touristil pilletje, is Nathan er al? Ja, beginnen jullie al maar Corn Flakes te eten, ...” We hadden daags voordien een 2 l fles melk gekocht zonder “added vitamin D and minerals”, want die super gezonde Amerikaanse “plus”-melk vonden onze Europese burgertjes niet zo lekker. En dan de half gevulde flesjes water en de koelelementen uit de freezer van het motel gaan halen en de auto volladen ..., uitchecken en wegwezen ! Op naar de zuidelijke kant (South Rim) van de Grand Canyon. Na 120 minuten rijden, met Nathan vooraan rechts achter zijn wiskunde teksten, kwamen we aan Desert Point aan, het eerste van de uitzichtpunten van de GC. Ook nu weer is het beschrijven van wat er te zien is moeilijk. De 'enormiteit' van de canyon (de overkant is meer dan 15 km verder – van Boom tot de kathedraal van Antwerpen – en de Colorado stroomt 1500 m dieper!) is indrukwekkend. Ook het besef dat alle verschillende rotslagen, die je langs de wanden kunt onderscheiden en die we nu stilletjesaan wel leren herkennen, gesteenten zijn die van 270 tot 1600 miljoen jaren geleden zijn ontstaan. De diepste lagen zijn ook de diepere lagen van onze aardkorst. Onze kinderen houden over 't algemeen niet van aardrijkskunde, maar ze waren allemaal wel geïnteresseerd wanneer Christel hen de uitleg over het onststaan van de canyon uit de doeken deed. Er stond daar ook een zeer geslaagde toren, uitkijkpost eigenlijk, met binnenin indiaanse tekeningen en motieven op de muur, van waaruit het vergezicht bovenaan werd begeleid met schetsen en aanduidingen van waar welke piek en dal te zien zijn. Great! We stopen nog een paar maal voor een mooi 'viewpoint' langsheen de rand van de GC en vonden dan een parkeerplaats waar we de wagen konden achterlaten. Het uitzicht was daar ook weer schitterend (Yavapai point). De afgrond was er zo steil dat enkel Anne-Sophie en Nathan tot op een meter van de rand durfden te gaan staan, en dat Judith bij de hand gehouden werd uit vrees voor ongelukken. De picnic naast de wagen op de parking bestond uit groentjes, wat hesp en wat kip van daags voordien, brood, en zonodig pindakaas en Nutella. En water, veel water. Heerlijk gewoon. Het was bewolkt en minder warm dan de vorige dagen, 82°F ongeveer (euh ja, 27-28°C). Toch was het moeilijk stappen, met moeheid en kortademigheid en een droge mond (althans voor de minder jeugdigen, zeg maar de ouders), door de hoogte (2500 m) en de zeer droge lucht.
Terug aangesterkt namen we de shuttle bus die ons naar GC village zou brengen. We hebben dan een wandelingetjes gedaan van ongeveer drie mijl (4,8 km), naar een uitzichtpunt aan de andere kant van het dorpje, vanwaar we oa. een goed zicht hadden op de West-Kaibab Trail, één van de twee paden langswaar men van de South Rim naar de vallei kan gaan, een zware tocht van één volle dag. We genoten volop van het zicht. We bekeken ook nog de bijzondere gebouwen (oa. Hopi house, El Tavor hotel, en het Bright Angel Lodge), huizen die de architectuur van de indianen hebben trachten te benaderen, met veel respect voor de omgeving. Trouwens, ook de overige gebouwen zijn in kleuren en vormen zo onopvallend mogelijk geconstrueerd tussen de natuurpracht. Bijvoorbeeld: groene daken, natuurstenen muren, veel hout, ... Het 'Village' is dan ook geen dorp zoals wij ons dat voorstellen, maar een bebost gebied met gebouwen en één weg ertussen, en ... een oud treinstation.
Terug via de shuttle bus naar het enige winkeltje van het dorp om Cola, Sprite en een ijsje te halen. Zalig ! En als Manu terugkwam met een 'regular' (= normale) koffie (150 ml ong) en een cappucino (300 ml schat ik) voor Christel, waren de meisjes ook allemaal in de wolken. Want zulk een cappucino mogen zij heel graag. Het is eigelijk meer een opgewarmd koffie-ijs, heel vanille en hazelnoot smakend, enorm zoet en enorm warm.
De weg van Grand Canyon naar Flagstaff, 130 km, waar we een paar dagen geleden via internet een kamer in de Super8 hadden gehuurd, verliep vlot: Christel aan het stuur, dat gaat goed, terwijl er achterin naar MP3's geluisterd wordt en Marie-Elise en Judith een filmpje zaten te zien, waarbij Marie-Elise dapper de ondertitels voor Judith voorlas.
Ruime kamers waren ons welkom. Na een douche, zijn we naar de plaatselijke chinees gegaan, waar we voor een 'appel en een ei' à volonté van het buffet konden genieten. Grote verassing als we daar ook 'doggy bags' vonden, om de resten mee te nemen naar huis. Dat begrepen we niet goed. De maaltijd kon voor de kinderen niet meer stuk nadat we wenskoekjes kregen, met daarin een tekstje (speciaal voor ons) en een chinees zinnetje met vertaling en onze geluksgetallen van de dag.
Goedgeluimd (en goed gevuld – wat dacht je, we zijn in een land waar ongeveer 25 % van de mensen obees is) terug naar het hotel om de e-mailen, internetten, en een verslagje uit te typen.
Morgen weer veel kilometers ...
dinsdag 12 augustus 2008
Verslag 12 augustus
Dinsdag 12 augustus:
Zeer vroeg uit de veren om de North Rim van de Grand Canyon (GC) te bewonderen. Na 2 uur rijden, bereikten we om 9.00 u (am) het Kaibabplateau en reden we 1 uur lang door het Kaibab National Forest. Om jullie de weidsheid van dat bos te laten beseffen: 1 uur aan zo'n 70 mijl per uur gemiddeld (112 km/u), dus naar Knokke, zonder 1 huis tegen te komen! Zo'n groot bos! Twee herten op de weg, zó weinig verkeer! Een bos met hoge naaldbomen en her en der uitgestrekte weiden. Om iets na 10 bereikten we de ingang van de noordelijke zijde van de GC. We toonden onze 'National Park annual pass' en met het plannetje dat we kregen en onze voorbereidingen, stapten we naar Bright Angel Point, een punt met een spectaculair zicht op de immense GC. Nadien nog een wandelingetje van een uurtje. Vervolgens 29 mijn (+/- 47 km) lange tocht vol haarspeld- en andere bochten naar Cape Royal en Angel Window. Beide punten gaven ons betoverende zichten op de GC. Mensen met hoogtevrees kijken hier best niet naar beneden, de 1,6 km steile afgronden doen echt wel grimmig diep aan. De schoonheid van deze GC valt niet in woorden te vatten: we hopen dat de vele foto's en de stukjes film voor zich zullen spreken.
Om 2 u (pm, 14 u dus) stortten we ons uitgehongerd op onze picnic, want het was ondertussen al van 7 uur 's ochtends geleden dat we gegeten hadden (in de auto). Drinken doen we hier met liters. Vandaag zijn er zeker 12 l water gedronken.
Op het volgende viewpoint, Roosevelt, stonden we plots oog in oog met een heel groot mannetjeshert met een breed gewei. Niemand had nog oog voor de GC en we zetten een paparazzitocht à la Lady Di in om het mooie 'deer' in beeld te krijgen. Bij al deze commotie vergat Manu zelfs de GC te fotograferen. Hij keerde op zijn stappen terug en legde voor het voor- en nageslacht alles vast. De afdaling en kronkelige 29 mijl terug, stopten we nog her en der voor andere zichten. Tijdens de weg door het woud zagen we ditmaal een kudde bizons / buffels (?) en een prairievos. Wat ons toch wel zowel 's ochtens als op de terugtocht beroerde, waren de +/- 11 km langsheen recent afgebrand bos. Zwartgeblakerde stammen van wat ooit groene dennen waren, kilometers lang en diep in het woud.
Moe, maar voldaan arriveerden we in Page. Vlug nog de boodschappen doen voor morgen (oa. 12 l water, groenten, fruit, ...) en (gezien de meisjes gezien hadden dat er hier in de gemeenschappelijke ruimte een microgolfoven was) een paar kant-en-klare maaltijden, en sla en groentjes gekocht en op de kamer lekker warm opgesmuld. Oef, eens niet op restaurant, doet ook deugd.
Daarna iedereen vroeg het bed in...
Zeer vroeg uit de veren om de North Rim van de Grand Canyon (GC) te bewonderen. Na 2 uur rijden, bereikten we om 9.00 u (am) het Kaibabplateau en reden we 1 uur lang door het Kaibab National Forest. Om jullie de weidsheid van dat bos te laten beseffen: 1 uur aan zo'n 70 mijl per uur gemiddeld (112 km/u), dus naar Knokke, zonder 1 huis tegen te komen! Zo'n groot bos! Twee herten op de weg, zó weinig verkeer! Een bos met hoge naaldbomen en her en der uitgestrekte weiden. Om iets na 10 bereikten we de ingang van de noordelijke zijde van de GC. We toonden onze 'National Park annual pass' en met het plannetje dat we kregen en onze voorbereidingen, stapten we naar Bright Angel Point, een punt met een spectaculair zicht op de immense GC. Nadien nog een wandelingetje van een uurtje. Vervolgens 29 mijn (+/- 47 km) lange tocht vol haarspeld- en andere bochten naar Cape Royal en Angel Window. Beide punten gaven ons betoverende zichten op de GC. Mensen met hoogtevrees kijken hier best niet naar beneden, de 1,6 km steile afgronden doen echt wel grimmig diep aan. De schoonheid van deze GC valt niet in woorden te vatten: we hopen dat de vele foto's en de stukjes film voor zich zullen spreken.
Om 2 u (pm, 14 u dus) stortten we ons uitgehongerd op onze picnic, want het was ondertussen al van 7 uur 's ochtends geleden dat we gegeten hadden (in de auto). Drinken doen we hier met liters. Vandaag zijn er zeker 12 l water gedronken.
Op het volgende viewpoint, Roosevelt, stonden we plots oog in oog met een heel groot mannetjeshert met een breed gewei. Niemand had nog oog voor de GC en we zetten een paparazzitocht à la Lady Di in om het mooie 'deer' in beeld te krijgen. Bij al deze commotie vergat Manu zelfs de GC te fotograferen. Hij keerde op zijn stappen terug en legde voor het voor- en nageslacht alles vast. De afdaling en kronkelige 29 mijl terug, stopten we nog her en der voor andere zichten. Tijdens de weg door het woud zagen we ditmaal een kudde bizons / buffels (?) en een prairievos. Wat ons toch wel zowel 's ochtens als op de terugtocht beroerde, waren de +/- 11 km langsheen recent afgebrand bos. Zwartgeblakerde stammen van wat ooit groene dennen waren, kilometers lang en diep in het woud.
Moe, maar voldaan arriveerden we in Page. Vlug nog de boodschappen doen voor morgen (oa. 12 l water, groenten, fruit, ...) en (gezien de meisjes gezien hadden dat er hier in de gemeenschappelijke ruimte een microgolfoven was) een paar kant-en-klare maaltijden, en sla en groentjes gekocht en op de kamer lekker warm opgesmuld. Oef, eens niet op restaurant, doet ook deugd.
Daarna iedereen vroeg het bed in...
maandag 11 augustus 2008
Verslag 10 en 11 augustus VS
Zondag 10 augustus:
Blanding – Page: dat is de tocht to do today. De bedoeling was eerst het dinomuseum te bezoeken, alvorens de tocht aan te vangen, maar de dino's hebben op zondag een rustdag, dus geen dino's, geen museum. Na een korte halte bij Twin Rocks naar Gods Valley. Hemeltje, de weg naar Gods vallei is echt geen recht asfaltbaantje maar een kilometer lang hobbelig, bochtig, steil en dalend weggetje. Gevolg: Judith moest weer naar een braakzakje grijpen en de pas gepoetste wagen (zaterdag op de motelparking gewassen, by night) hing weer helemaal onder 't stof. God hebben we niet gezien op deze kronkelige tocht naar prachtige (Godverlaten) monolieten in allerlie vormen en veel toeristen zagen we ook al niet (5 a 6 wagens). Na de slechte weg te verlaten, stevenden we op ons volgende doel af: Monument Valley, een gebied in de prairie met enkele massieve rotsblokken, di het filmdecor van menige Far West movie vormden. Impressionant. Tja, en dan stilden we onze honger met een Mac Donalds, waar Judith en co zich in de binnenspeeltuin (té warm buiten voor zoiets) uitleefden. Na zeer veel kilometers bereikten we Page. In Page is er een immense stuwdam waardoor sinds dejaren 60 Lake Powell ontstond, een enorm uitgestrekt stuwmeer waarop je kan varen, als je gefortuneerd bent tenminste. Antilope Canyon, de meest fantastische lokale canyon, blijkt enkel onder leiding van de locals (Navajo indianen) te bezoeken, mits hier veel geld voor neer te leggen. De indianen die reservaten zijn toegewezen, slaan er echt geld uit, dat geldt zowel voor Monument Valley, Antilope Canyon, etc. Bovendien smeren ze de toeristen allerlei juwelen en 'Katchina poppen' aan. De temperaturen lopen hier hoog op, zo'n gemiddelde van 94°F (35 °C! Wij blijven zoveel mogelijk uit de zon/warmte en zoeken de koelte op van het hotel of de airco van de wagen. Na een duik in het water van het zwembad en een lekkere picnic met in de supermarkt gekochte groentjes en fruit en broodjes. De supermarkten zijn hier niet zoveel anders dan bij ons, enkel dat er mega grote proties te vinden zijn, zoals 2 kg pindakaas of 2 l ketchup of een plastic pak van 2,5 kg cornflakes die op een zak hondevoer lijkt. We proberen bewust boodschappen te doen, slechts een enkele keer is er een ijskastje op de kamer en onze coolbag met 7 coolblokjes is voldoende om de vele flesjes water koel te houden, maar ook niet meer dan dat. Ja, hier wordt wat gedronken met deze temperaturen. En in de wagen warmt alles op zodra de airco afstaat, zélfs in de schaduw. Onze dagen zijn heel gevuld. 's Avonds toekomen in een hotel, rush rush naar een restaurantje, vlug slaapgerief en tandpasta etc. Zoeken in de diverse zakken en Judith in bed leggen. Ondertussen spelen de 4 oudsten nog 1 a 2 spelletjes poker, of douchen ze zich, en schrijven z het verslag uit, dat – als er internet is – doorgestuurd wordt, en bereiden we zaken voor de volgende dag voor. Onze kaartjes geraken niet geschreven, misschien morgen, dan is het een “rustdag”.
Maandag 11 augustus:
Een dagje rust in Page.
Nathan bleef op de kamer om wat te studeren en wij maakten een wandeling naar Horseshoe bend, een zicht op de Colorado rivier, die zich in de Canyons kronkelend een weg baant. 's Middags een toch op een maxi 4x4 (bijna vracht)wagen naar Antelope Canyon, met een Navajo Indiaanse gids. De drukte in de smalle kloof maakte het onze huisfotograaf niet makkelijk. Deze conyon stroomt soms vol water en dat water schuurde op een onwaarschijnlijke manier de wanden uit. Het zonlicht valt door enkele gaten en zorgt op de schillig gevormde wanden voor een licht- en kleurschakeringen-show. Onder het stof en onze kleren nat van het zweet, keerden we weer. We stormden een supermarkt binnen om water te kopen (hoewel we al 2 ½ l op hadden gedronken tijdens onze 1 ½ uur durende tocht, en vooral om in de airco ervan af te koelen. Terug in het hotel gingen de jongsten zwemmen, voor de anderen enkel een douchke, postzegels gaan kopen, het lunchpakket voor morgen voorbereiden (2 kippen ontveld, ontbeend en onvet), verslagje schrijven, de kids spelen ondertussen een spelletje poker (meegebracht uit Las Vegas). We beslisten ook nog om na de South Rim van de Grand Canyon in Flagstaff te overnachten en donderdag niet via Phoenix naar Tuscon te rijden, maar via Phoenix richting Yuma en vervolgens Tijuana (Mexico) aan te doen en dan San Diego. Manu legde vervolgens de motels/hotels vast (behalve voor onderweg, thv Yuma), want het is hier zoals in Nazareth, alles is volzet. Dus we kunnen niet zoals in Marokko etc. Gewoon onderweg aankloppen, er zeker van wezend dat er plaats is.
De “rustdag” kwam op het juiste moment en een dagje 'slechts' de Antelope Canyon en de glen Canyon aan de Colorado te zien, was voldoende om met verlangen uit te kijken naar de North Rim van de Grand Canyon, waarvoor we morgen een aller-retour Page – GC – Page zullen doen, van ruim 400 km. Vroeg opstaan geblazen, dus vroeg gaan slapen!
Blanding – Page: dat is de tocht to do today. De bedoeling was eerst het dinomuseum te bezoeken, alvorens de tocht aan te vangen, maar de dino's hebben op zondag een rustdag, dus geen dino's, geen museum. Na een korte halte bij Twin Rocks naar Gods Valley. Hemeltje, de weg naar Gods vallei is echt geen recht asfaltbaantje maar een kilometer lang hobbelig, bochtig, steil en dalend weggetje. Gevolg: Judith moest weer naar een braakzakje grijpen en de pas gepoetste wagen (zaterdag op de motelparking gewassen, by night) hing weer helemaal onder 't stof. God hebben we niet gezien op deze kronkelige tocht naar prachtige (Godverlaten) monolieten in allerlie vormen en veel toeristen zagen we ook al niet (5 a 6 wagens). Na de slechte weg te verlaten, stevenden we op ons volgende doel af: Monument Valley, een gebied in de prairie met enkele massieve rotsblokken, di het filmdecor van menige Far West movie vormden. Impressionant. Tja, en dan stilden we onze honger met een Mac Donalds, waar Judith en co zich in de binnenspeeltuin (té warm buiten voor zoiets) uitleefden. Na zeer veel kilometers bereikten we Page. In Page is er een immense stuwdam waardoor sinds dejaren 60 Lake Powell ontstond, een enorm uitgestrekt stuwmeer waarop je kan varen, als je gefortuneerd bent tenminste. Antilope Canyon, de meest fantastische lokale canyon, blijkt enkel onder leiding van de locals (Navajo indianen) te bezoeken, mits hier veel geld voor neer te leggen. De indianen die reservaten zijn toegewezen, slaan er echt geld uit, dat geldt zowel voor Monument Valley, Antilope Canyon, etc. Bovendien smeren ze de toeristen allerlei juwelen en 'Katchina poppen' aan. De temperaturen lopen hier hoog op, zo'n gemiddelde van 94°F (35 °C! Wij blijven zoveel mogelijk uit de zon/warmte en zoeken de koelte op van het hotel of de airco van de wagen. Na een duik in het water van het zwembad en een lekkere picnic met in de supermarkt gekochte groentjes en fruit en broodjes. De supermarkten zijn hier niet zoveel anders dan bij ons, enkel dat er mega grote proties te vinden zijn, zoals 2 kg pindakaas of 2 l ketchup of een plastic pak van 2,5 kg cornflakes die op een zak hondevoer lijkt. We proberen bewust boodschappen te doen, slechts een enkele keer is er een ijskastje op de kamer en onze coolbag met 7 coolblokjes is voldoende om de vele flesjes water koel te houden, maar ook niet meer dan dat. Ja, hier wordt wat gedronken met deze temperaturen. En in de wagen warmt alles op zodra de airco afstaat, zélfs in de schaduw. Onze dagen zijn heel gevuld. 's Avonds toekomen in een hotel, rush rush naar een restaurantje, vlug slaapgerief en tandpasta etc. Zoeken in de diverse zakken en Judith in bed leggen. Ondertussen spelen de 4 oudsten nog 1 a 2 spelletjes poker, of douchen ze zich, en schrijven z het verslag uit, dat – als er internet is – doorgestuurd wordt, en bereiden we zaken voor de volgende dag voor. Onze kaartjes geraken niet geschreven, misschien morgen, dan is het een “rustdag”.
Maandag 11 augustus:
Een dagje rust in Page.
Nathan bleef op de kamer om wat te studeren en wij maakten een wandeling naar Horseshoe bend, een zicht op de Colorado rivier, die zich in de Canyons kronkelend een weg baant. 's Middags een toch op een maxi 4x4 (bijna vracht)wagen naar Antelope Canyon, met een Navajo Indiaanse gids. De drukte in de smalle kloof maakte het onze huisfotograaf niet makkelijk. Deze conyon stroomt soms vol water en dat water schuurde op een onwaarschijnlijke manier de wanden uit. Het zonlicht valt door enkele gaten en zorgt op de schillig gevormde wanden voor een licht- en kleurschakeringen-show. Onder het stof en onze kleren nat van het zweet, keerden we weer. We stormden een supermarkt binnen om water te kopen (hoewel we al 2 ½ l op hadden gedronken tijdens onze 1 ½ uur durende tocht, en vooral om in de airco ervan af te koelen. Terug in het hotel gingen de jongsten zwemmen, voor de anderen enkel een douchke, postzegels gaan kopen, het lunchpakket voor morgen voorbereiden (2 kippen ontveld, ontbeend en onvet), verslagje schrijven, de kids spelen ondertussen een spelletje poker (meegebracht uit Las Vegas). We beslisten ook nog om na de South Rim van de Grand Canyon in Flagstaff te overnachten en donderdag niet via Phoenix naar Tuscon te rijden, maar via Phoenix richting Yuma en vervolgens Tijuana (Mexico) aan te doen en dan San Diego. Manu legde vervolgens de motels/hotels vast (behalve voor onderweg, thv Yuma), want het is hier zoals in Nazareth, alles is volzet. Dus we kunnen niet zoals in Marokko etc. Gewoon onderweg aankloppen, er zeker van wezend dat er plaats is.
De “rustdag” kwam op het juiste moment en een dagje 'slechts' de Antelope Canyon en de glen Canyon aan de Colorado te zien, was voldoende om met verlangen uit te kijken naar de North Rim van de Grand Canyon, waarvoor we morgen een aller-retour Page – GC – Page zullen doen, van ruim 400 km. Vroeg opstaan geblazen, dus vroeg gaan slapen!
zondag 10 augustus 2008
Vervolg van 'het verre en mooie westen'
Donderdag 7 augustus:
Bij het opstaan vanmorgen en het buitenkijken uit het raam klonk het: 'hé, we zijn nog steeds in Las Vegas!”. De onwaarschijnlijke aanblik van de torens van Excalibur, van de grote gouden leeuw voor de MGM 'hotel and casino', de enorme parkings erachter, de vlieghaven, en de 2 x 6 banen brede 'Las Vegas Boulevard', waar de ganse nacht door autos over reden ... Even de verslagen van de vorige dagen uittypen en op de blog zetten, Christel die alles organiseert en de zakken pakt, en de kinderen die één voor één al dan niet goed wakker binnenlopen. Dan een ontbijtje op de kamer (met het sandwichbrood, de Nutella, pindakaas en de plakjes Kraft kaas ... niet té Amerikaans. Na het uitchecken zijn we (met uitzondering van Christel en Nathan) allen in het naburige New York New York hotel de rollercoaster 8-baan gaan uitproberen, die rond het hotel 'loopt'. Het was bangelijk. Ongeloofelijk hoog, duizelingwekkend snel, loopings en koprollen waar geen einde aan kwam, en je werd hard dooreengerammeld. Maar de kenners onder ons vonden het 'heel goed'. Dan de wagen genomen en naar Downtown Vegas gereden om even te wandelen in Fremont Street, een ouder stadscentrum dat minder groots en ongeloofelijk is dan 'The Strip', maar rustiger, ... wat ge'shop't, en koud water gekocht. Onderweg kwamen we menige kleine kerkjes of kapelletjes tegen, 'Wedding Chapels', waar je in deze of gene stijl kon trouwen, vermoedelijk zonder veel omwegen. Er zouden morgen 8/8/8 veel koppels die geloven dat deze dag geluk brengt, trouwen in Vegas, zei men ons. Knotsgek gewoon.
Dan onderweg naar Springdale, aan de ingang van Zion National Park. 250 kms langs een highway ... dat rijdt vlot. Het landschap veranderde van woestijn en een soort steppe, met verre bergen, en een kaarsrechte weg die ernaartoe leidt, 100 °F buiten, binnen airco aan volle kracht, naar een bergachtige canyon-achtige streek, met vooral spectaculaire zichten wanneer we door Virgin river Canyon reden: het was als een aperitiefje dat ons naar meer doet verlangen.
Aangekomen in de Best Western Zion Inn van Springdale, merken we weer dat deze keten echt wel heel goede hotels heeft. Vriendelijke mensen, mooie kamers, en een reuze zwembad. We genoten van het water – er was een 'spa' waarvan het water zo warm was dat zelfs Christel het 'te warm' vond. Na een douche en ons wat opkleden, zijn we naar een restaurant aan de overkant gegaan: 'Bit & Spur' genaamd, omdat we vonden dat we eens goed mochten gaan eten. Het was heel Mexicaans en dat was voor de meesten onder ons toch wel een teleurstelling. Niet slecht, maar ook niet 'onze meug'. Dat hebben we dan ook weer bijgeleerd.
Vrijdag 8 augustus: (08/08/08 !!!)
Na een vroeg ontbijt op de kamer, zijn we met de shuttlebus naar de ingang van Zion National Park gereden, om daar de 'Park-bus' te nemen. Je kan Zion NP vanuit verschillende hoeken benaderen: de eerste is om een weg in één van de voornaamste valleien van het park met de shuttle-bus te nemen en hier en daar af te stappen voor een wandeling. We hadden twee niet te lange tochtjes gekozen (rekening houdende met de kortste beentjes). De vallei zelf heeft een klein riviertje met op de bodem veel groen, eekhoortjes, hertjes enz ... en steile wanden van rode rotsformaties. Samen geeft dit mooie natuuruitzichten. Spijtig dat we de vallei op het einde niet verder konden volgen door dwars door of in de rivier te waden, zoals sommigen deden, maar we waren daar niet voor uitgerust. Er werd flink wat gelachen, dat wel. Zonder echt verblind te zijn door de schoonheid, vonden we het allen toch een mooie plek. En het feit dat de zon nog achter de bergen was, maakte de temperatuur draaglijk. Dan zijn we nog met de wagen door een ander stuk van het park doorgereden, op weg naar Bryce National Park, waar we in de namiddag aankwamen. De lucht werd wel meer bewolkt en dreigend, en de temperatuur zakte onder de 75°F. Bryce NP is een indrukwekkende en enorme 'verzameling' van een soort pilaren en eigenaardige rotsformaties uit rode steen, moeilijk met woorden te beschrijven. Het bezoek van het park zelf bestond uit het afrijden van een 18 mijl lange weg, waarlangs verschillende uitzichten op het landschap te zien waren. Een tocht tussen de rotsformaties in zat er gezien het weer en het latere uur niet in. Onderweg waren we nog aan het praten over het feit dat de wegaanduidingen hier niet zo goed waren als elders, en bijna terzelfdertijd zien we op 5 m voor onze neus een chauffeur twijfelen over welke richting hij nu zou moeten nemen, en 'bang', hij rijdt een andere wagen, die van links voor ons komt, in de flank. Een harde klap, maar gelukkig geen gewonden. Het scheelde een haar, of de andere wagen was op ons gebotst. We waren allemaal toch wel geschrokken! We reden de weg ten einde om, al terugkomende telkens van de uitzichten te genieten. Daarbij werden we achtervolgd door een onweer, met donders en bliksems en een enorm dreigende lucht, dat ons naderde en rakelings langs ons heen passeerde. We hadden meestal toch nog een spoortje zonlicht om de rode rotsformaties tegen een achtergrond van donkere wolken te zien. Op één plaats maakten we er een sport van om de bliksemschichten te proberen te filmen of te fotograferen. Christel is er vermoedelijk wel in geslaagd, en nadien ook Anne-Sophie om een bliksem op film vast te leggen.
We zijn de regen uiteindelijk voor gebleven en hebben Bryce nog met de juiste lichtinval enzo kunnen bewonderen. Dan op naar ons motelletje in Cannonville, een boerengat zoals we in Vlaanderen niet kennen. Stadjes hier, zijn heel anders van uitzicht dan bij ons. De straten zijn er minstens dubbel zo breed dan de Antwerpsestraat in 'Downtown Boom', de huizen minstens 50 m van elkaar verwijderd, enorme parkings overal, ... ruimte dat hier is. Het motelletje had een eigen tankstation en ook een eigen winkel, wat handig was voor het ontbijt dat in de winkel geserveerd werd en enkel koffie en toast met confituur bevatte. We konden dus vlot Cornflakes kopen en melk, om het ontbijt aan te vullen. De bedden waren niet queen-size (gewoon dubbel bed), maar king-size, wat betekent: 2,5 m breed op 2 m lang ongeveer. Ge vindt elkaar daar niet zo gemakkelijk in terug ... Na een korte verfrissing zijn we naar een pizza-tent gegaan, waar men niet alleen 'small' pizza's had, maar ook 'medium' (13 inch) en 'large' (15 inch) diameters verkocht. Nathan kreeg zijn medium pizza (die trouwens heel lekker was) maar met veel moeite op, Anne-Sophie had de hulp van Christel voor haar 13 inch maaltijd, en Manu (die ook nog een slaatje had verorberd) kreeg zijn bord (medium sized) niet op – nog niet dikwijls gezien! Men moet hier toch oppassen om niet teveel te eten ...
Zaterdag 9 augustus:
Van Bryce (Cannonville) naar Blanding, 450 km: denk nu niet dat je dat op 4 uurtjes doet, hé. Reken maar van 9,15 am tot 6.45 u pm! Hoe doe je dat? Simpelweg omdat de natuur je om de paar km verrast met een onbeschrijfelijke schoonheid, ruwheid en kleuren. De picnic duurde slechts 15 minuten, dus dat was zeker ook niet de reden van een ganse dag in de wagen. Van Cannonville dus over Escalante Canyons naar Torrey, om daar het Capitol Reef NP te bezoeken (rondrit in de auto). Tussen Torrey en Blanding ervaarden we de typische beelden van de Amerikaanse 'lonely route': een weg die door zeer mooie en onherbergzame streken gaat, met een mijlenver uitzicht en waarbij je over 300 km of meer geen 20 wagens tegenkomt. Dat kan je je bij ons niet voorstellen. Onderweg genoten we van rotsmassieven als 'The Castle' in rode zandsteen, 'petroglyphs' echte primitieve rotsrekeningen en de rode zandsteenstroming van de Fremont River, die met een TGV snelheid voorbijraast en zo het gesteente errond beeldhouwt. Verder bekoorden ons de Wayne Mountains, de Glen Canyon NP waar de Colorado River die zich een weg door baant en Natural Bridges National Monument: een paar natuurlijke bruggen langs de meanders van een zijtak van de Colorado.
Inchecken in het motel in Blanding en heerlijk, maar gejaagd gegeten in het restaurant Old Tymer. Tja, Amerikanen hebben geen eet-cultuur zoals de Fransen of wij en een paar uur in een restaurant zitten hoort er hier niet bij. Je moet hier trouwens langer op de 'bill' wachten dan op je eten. Daarna in de plaatselijke supermarkt wat proviand voor morgen ingeslagen, want wij houden er toch aan om groenten en fruit te eten, en op de eenzame wegen vind je niks, maar dan ook niks, zelfs geen Cola. In de restaurants hier krijg je steeds een glas water met ijsblokjes 'for free'. Voor Cola etc betaal je meestal je eerste beker, en kan je een 2e beker zelf gratis gaan bijtanken en voor koffie betaal je één vast bedrag en drink je zoveel je wil. Ze staan er hier meestal van te kijken dat wij enkel water bij 't eten drinken. Gezien we nu in Utah zijn, dé Mormonenstaat, is hier geen wijn of bier te krijgen, enkel NA. Je kan aan die Mormonen toch kop noch staart krijgen: zij zijn voor polygamie, maar tegen drank. Waar doe je nu 't meeste kwaad mee, hé?
NB: ondanks het feit dat we in het land van de technologie zitten, is de internet faciliteit hier niet altijd optimaal. Daarom lukt het ons niet om alle dagen of alle 2 dagen een bericht te posten.
Bij het opstaan vanmorgen en het buitenkijken uit het raam klonk het: 'hé, we zijn nog steeds in Las Vegas!”. De onwaarschijnlijke aanblik van de torens van Excalibur, van de grote gouden leeuw voor de MGM 'hotel and casino', de enorme parkings erachter, de vlieghaven, en de 2 x 6 banen brede 'Las Vegas Boulevard', waar de ganse nacht door autos over reden ... Even de verslagen van de vorige dagen uittypen en op de blog zetten, Christel die alles organiseert en de zakken pakt, en de kinderen die één voor één al dan niet goed wakker binnenlopen. Dan een ontbijtje op de kamer (met het sandwichbrood, de Nutella, pindakaas en de plakjes Kraft kaas ... niet té Amerikaans. Na het uitchecken zijn we (met uitzondering van Christel en Nathan) allen in het naburige New York New York hotel de rollercoaster 8-baan gaan uitproberen, die rond het hotel 'loopt'. Het was bangelijk. Ongeloofelijk hoog, duizelingwekkend snel, loopings en koprollen waar geen einde aan kwam, en je werd hard dooreengerammeld. Maar de kenners onder ons vonden het 'heel goed'. Dan de wagen genomen en naar Downtown Vegas gereden om even te wandelen in Fremont Street, een ouder stadscentrum dat minder groots en ongeloofelijk is dan 'The Strip', maar rustiger, ... wat ge'shop't, en koud water gekocht. Onderweg kwamen we menige kleine kerkjes of kapelletjes tegen, 'Wedding Chapels', waar je in deze of gene stijl kon trouwen, vermoedelijk zonder veel omwegen. Er zouden morgen 8/8/8 veel koppels die geloven dat deze dag geluk brengt, trouwen in Vegas, zei men ons. Knotsgek gewoon.
Dan onderweg naar Springdale, aan de ingang van Zion National Park. 250 kms langs een highway ... dat rijdt vlot. Het landschap veranderde van woestijn en een soort steppe, met verre bergen, en een kaarsrechte weg die ernaartoe leidt, 100 °F buiten, binnen airco aan volle kracht, naar een bergachtige canyon-achtige streek, met vooral spectaculaire zichten wanneer we door Virgin river Canyon reden: het was als een aperitiefje dat ons naar meer doet verlangen.
Aangekomen in de Best Western Zion Inn van Springdale, merken we weer dat deze keten echt wel heel goede hotels heeft. Vriendelijke mensen, mooie kamers, en een reuze zwembad. We genoten van het water – er was een 'spa' waarvan het water zo warm was dat zelfs Christel het 'te warm' vond. Na een douche en ons wat opkleden, zijn we naar een restaurant aan de overkant gegaan: 'Bit & Spur' genaamd, omdat we vonden dat we eens goed mochten gaan eten. Het was heel Mexicaans en dat was voor de meesten onder ons toch wel een teleurstelling. Niet slecht, maar ook niet 'onze meug'. Dat hebben we dan ook weer bijgeleerd.
Vrijdag 8 augustus: (08/08/08 !!!)
Na een vroeg ontbijt op de kamer, zijn we met de shuttlebus naar de ingang van Zion National Park gereden, om daar de 'Park-bus' te nemen. Je kan Zion NP vanuit verschillende hoeken benaderen: de eerste is om een weg in één van de voornaamste valleien van het park met de shuttle-bus te nemen en hier en daar af te stappen voor een wandeling. We hadden twee niet te lange tochtjes gekozen (rekening houdende met de kortste beentjes). De vallei zelf heeft een klein riviertje met op de bodem veel groen, eekhoortjes, hertjes enz ... en steile wanden van rode rotsformaties. Samen geeft dit mooie natuuruitzichten. Spijtig dat we de vallei op het einde niet verder konden volgen door dwars door of in de rivier te waden, zoals sommigen deden, maar we waren daar niet voor uitgerust. Er werd flink wat gelachen, dat wel. Zonder echt verblind te zijn door de schoonheid, vonden we het allen toch een mooie plek. En het feit dat de zon nog achter de bergen was, maakte de temperatuur draaglijk. Dan zijn we nog met de wagen door een ander stuk van het park doorgereden, op weg naar Bryce National Park, waar we in de namiddag aankwamen. De lucht werd wel meer bewolkt en dreigend, en de temperatuur zakte onder de 75°F. Bryce NP is een indrukwekkende en enorme 'verzameling' van een soort pilaren en eigenaardige rotsformaties uit rode steen, moeilijk met woorden te beschrijven. Het bezoek van het park zelf bestond uit het afrijden van een 18 mijl lange weg, waarlangs verschillende uitzichten op het landschap te zien waren. Een tocht tussen de rotsformaties in zat er gezien het weer en het latere uur niet in. Onderweg waren we nog aan het praten over het feit dat de wegaanduidingen hier niet zo goed waren als elders, en bijna terzelfdertijd zien we op 5 m voor onze neus een chauffeur twijfelen over welke richting hij nu zou moeten nemen, en 'bang', hij rijdt een andere wagen, die van links voor ons komt, in de flank. Een harde klap, maar gelukkig geen gewonden. Het scheelde een haar, of de andere wagen was op ons gebotst. We waren allemaal toch wel geschrokken! We reden de weg ten einde om, al terugkomende telkens van de uitzichten te genieten. Daarbij werden we achtervolgd door een onweer, met donders en bliksems en een enorm dreigende lucht, dat ons naderde en rakelings langs ons heen passeerde. We hadden meestal toch nog een spoortje zonlicht om de rode rotsformaties tegen een achtergrond van donkere wolken te zien. Op één plaats maakten we er een sport van om de bliksemschichten te proberen te filmen of te fotograferen. Christel is er vermoedelijk wel in geslaagd, en nadien ook Anne-Sophie om een bliksem op film vast te leggen.
We zijn de regen uiteindelijk voor gebleven en hebben Bryce nog met de juiste lichtinval enzo kunnen bewonderen. Dan op naar ons motelletje in Cannonville, een boerengat zoals we in Vlaanderen niet kennen. Stadjes hier, zijn heel anders van uitzicht dan bij ons. De straten zijn er minstens dubbel zo breed dan de Antwerpsestraat in 'Downtown Boom', de huizen minstens 50 m van elkaar verwijderd, enorme parkings overal, ... ruimte dat hier is. Het motelletje had een eigen tankstation en ook een eigen winkel, wat handig was voor het ontbijt dat in de winkel geserveerd werd en enkel koffie en toast met confituur bevatte. We konden dus vlot Cornflakes kopen en melk, om het ontbijt aan te vullen. De bedden waren niet queen-size (gewoon dubbel bed), maar king-size, wat betekent: 2,5 m breed op 2 m lang ongeveer. Ge vindt elkaar daar niet zo gemakkelijk in terug ... Na een korte verfrissing zijn we naar een pizza-tent gegaan, waar men niet alleen 'small' pizza's had, maar ook 'medium' (13 inch) en 'large' (15 inch) diameters verkocht. Nathan kreeg zijn medium pizza (die trouwens heel lekker was) maar met veel moeite op, Anne-Sophie had de hulp van Christel voor haar 13 inch maaltijd, en Manu (die ook nog een slaatje had verorberd) kreeg zijn bord (medium sized) niet op – nog niet dikwijls gezien! Men moet hier toch oppassen om niet teveel te eten ...
Zaterdag 9 augustus:
Van Bryce (Cannonville) naar Blanding, 450 km: denk nu niet dat je dat op 4 uurtjes doet, hé. Reken maar van 9,15 am tot 6.45 u pm! Hoe doe je dat? Simpelweg omdat de natuur je om de paar km verrast met een onbeschrijfelijke schoonheid, ruwheid en kleuren. De picnic duurde slechts 15 minuten, dus dat was zeker ook niet de reden van een ganse dag in de wagen. Van Cannonville dus over Escalante Canyons naar Torrey, om daar het Capitol Reef NP te bezoeken (rondrit in de auto). Tussen Torrey en Blanding ervaarden we de typische beelden van de Amerikaanse 'lonely route': een weg die door zeer mooie en onherbergzame streken gaat, met een mijlenver uitzicht en waarbij je over 300 km of meer geen 20 wagens tegenkomt. Dat kan je je bij ons niet voorstellen. Onderweg genoten we van rotsmassieven als 'The Castle' in rode zandsteen, 'petroglyphs' echte primitieve rotsrekeningen en de rode zandsteenstroming van de Fremont River, die met een TGV snelheid voorbijraast en zo het gesteente errond beeldhouwt. Verder bekoorden ons de Wayne Mountains, de Glen Canyon NP waar de Colorado River die zich een weg door baant en Natural Bridges National Monument: een paar natuurlijke bruggen langs de meanders van een zijtak van de Colorado.
Inchecken in het motel in Blanding en heerlijk, maar gejaagd gegeten in het restaurant Old Tymer. Tja, Amerikanen hebben geen eet-cultuur zoals de Fransen of wij en een paar uur in een restaurant zitten hoort er hier niet bij. Je moet hier trouwens langer op de 'bill' wachten dan op je eten. Daarna in de plaatselijke supermarkt wat proviand voor morgen ingeslagen, want wij houden er toch aan om groenten en fruit te eten, en op de eenzame wegen vind je niks, maar dan ook niks, zelfs geen Cola. In de restaurants hier krijg je steeds een glas water met ijsblokjes 'for free'. Voor Cola etc betaal je meestal je eerste beker, en kan je een 2e beker zelf gratis gaan bijtanken en voor koffie betaal je één vast bedrag en drink je zoveel je wil. Ze staan er hier meestal van te kijken dat wij enkel water bij 't eten drinken. Gezien we nu in Utah zijn, dé Mormonenstaat, is hier geen wijn of bier te krijgen, enkel NA. Je kan aan die Mormonen toch kop noch staart krijgen: zij zijn voor polygamie, maar tegen drank. Waar doe je nu 't meeste kwaad mee, hé?
NB: ondanks het feit dat we in het land van de technologie zitten, is de internet faciliteit hier niet altijd optimaal. Daarom lukt het ons niet om alle dagen of alle 2 dagen een bericht te posten.
donderdag 7 augustus 2008
Tweede verslag uit de VS
Zaterdag 2 augustus:
Uitgecheckt en vastgesteld dat er een parkeerboete in de gleuf van de motorkap zat. Stom! Op de parkeermeter stond : niet betalen tussen 6 pm en 9 am, dus gingen we ervan uit dat de wagen er safe stond 's nachts. Maar verderop hing een klein bordje dat er tussen '2 am and 6 am' de straat geveegd wordt en er dan geen wagens mogen geparkeerd staan. Van dat straatvegen niet veel te merken, maar de boete was er wel! Enfin, we leren de wegcode's. Zo mag je hier op een kruispunt als 'rood is voor jou, meestal toch naar rechts afslaan als er geen ander verkeer is – dus door het rood rijden, tenzij (!) er een bord omhoog hangt “no right by red”, of soms zelfs 'niet afslaan op weekdagen tussen bepaalde uren'. Tjongejongejonge hoe ingewikkeld. Stop is stop: bij een achthoekig stopteken stopt iedereen en dan mag op een kruispunt diegene eerst oversteken, die eerst toekwam. Soms niet duidelijk voor ons, simpele 'westerlingen', maar hier moeten we dan 'oosterlingen' zeggen. Je komt hier dus ogen tekort en dan nog in een land/stad waar je de weg niet kent. Het liet ons besluiten om later op de dag op weg naar Marina via de luchthaven terug te passeren om een GPS te huren. Maar de voormiddag zouden we nog doorbrengen rond de Golden Gate bridge in SF. 's Ochtends was deze wereldbekende brug nog verpakt in de mist, die tijdens ons ontbijt, met brownies and cookies, optrok. Heel wat joggers zweetten het uit op de mooie wandelwegen onder de brug aan de stadskant. Aan de overkant bood de Golden Gate een prachtig zicht op SF en Alcatraz (het vroegere gevangeniseiland). Na die mooie zichten lieten we SF achter ons en reden we via de luchthavan naar Marina, een kustdorp tussen SF en LA, vlakbij Monterey, iets onder Santa Cruz.
Aangekomen in Marina, het was ondertussen 3 pm zochten we een grootwarenhuis op om van een broodmaaltijd met groentjes te kunnen genieten. Brood zoals bij ons kost hier 5 dollar! Cornflakes vind je hier in aangepaste maten XXXXL pakken en kleuren als roze en groen én vormen oa. Donuts of Barbies. Ook 1 l dozen melk vind je hier niet, het zijn plastic jerrykans van 3 l minstens. Aan een potje pindakaas konden we niet weerstaan. Na onze picnic een duik in de Stille Oceaan, maar die was zo ijzig koud en krachtig dat enkel de dappersten onder de Galliërs zich waargden om door de golven omvergespoeld te worden. Op een godverlaten stukje strand, omringd door duinen, met meeuwen en zelfs een soort kleine pelikaans boven onze hoofden zoevend, tierde een koude wind. Toch oefende het zand – zoals altijd – de onweerstaanbare kracht op de kids uit om een zandkasteel te bouwen. Na een verfrissende en voor sommige hart- en lijf-verwarmende douche op zoek naar het 'eten van de zee'. Judith vond dat we aan de kust toch vis of zeevruchten moesten eten. Iedereen koos een op z'n Italiaans klaargemaakt visgerecht, het éne nog heerlijker dan het andere. In Amerika kunnen sommigen toch lekker koken. Hoogtepunt was zeker het trio van vis (zalm, scampi's en ...) met ravioli's gevuld met kaas en enkele fijn gesneden groentjes. In een hoek van het restaurantje zaten 2 XXL mensen met XXXL porteis die de restjes in 'a doggy box / bag' meenamen. Wij aten ons brod leeg, spijtig voor de lekkere huisdesserts waar geen plaats meer voor over was.
Zondag 5 augustus:
Vandaag bezoeken we Santa Cruz, een kuststadje een half uur rijden ten noorden van onze overnachtingsplaats. De Beach Boardwalk, zie www.beachboardwalk.com, is een kustpretpark met een voor ons vreemd concept. Waar je bij ons voor eidereen toegangsgeld betaalt voor het pretpark, kies he hier in functie van de activiteiten die je wenst te doen en die je portemoniee wenst te betalen. Je kan hier dus ook een toegang kopen voor 1 attractie of zonder toegang mee rondlopen. Het lijkt meer op een kermis, maar met de mogelijkheid om een “armbandje te kopen voor onbeperkt plezier, tussen 11 en 23 u ! Verder is het zo dat iedereen vrij is binnen en buiten te lopen en dat je hier van op de 'dijk', waar het pretpark staat, naar het strand kan. Het prekpark bood naast een splash en 8-banen, die niet zo groots zijn als deze bij ons, echt hele leuke 'eenvoudige' attracties. Eén ervan leek op een vlieger die je kan oplaten aan zee en waarbij er drie passagiers 'per vlieger' op hun buik liggend in de lucht genomen werden. Een andere leuke was de mega versie van de tol op de oude kinderkermismolens. Iedereen moest hier recht staan in een grote ronde kooi, met de rug tegen de wand gedurkt, en daarna draaide de tol/kooi schuin omhoog tegen hoge snelheid in het rond. Leuke attracties die voor veel fun zorgden en vastgelegd zijn op foto en film. Het meest opvallend waren de massa's eetkraampjes en megabekers drank, vooral Cola. Op de kinderwagens staan op het handvat 2 voorzieningen voor de duwende ouder om drank en 'frit in beker' op te zetten, en wat ons echt chockeerde zelfs voor de peuter zijn buikje was een tafeltje met 1 a 2 uitsparingen aangebracht. Bijzonder fijn was zeker dat we hier in Beach Boardwalk als enige niet amerikaan rondliepen en we de mengelmoes aan kleuren (huidtypes),n rassen, maten en gewichten beter beleefden. Wat gezegd moet worden: je vindt hier niet 1 beker ofzo op de grond, de discipline om alles in vuibak te gooien, kennen ze hier echt wel. Sorteren van afval is hun vreemd, eco gedachten zijn ver weg. Op 't einde van de dag reden we naar Mystery Spot. Hoe kunnen we deze plaats beschrijven. Je kan dit enkel in Amerika bedenken en vooral erin slagen om de mensen de nonsens te laten geloven.
MS is een helling waar zogenaamde vreemde uitzonderingen op de natuurwetten te ervaren zijn. Op zich waren het grandioos bedachte situaties, waar onze bekende fysicus Prof. Floris Wuyts zijn tanden zonder veel brokken op zou kunnen vastbijten. Een scheef gebouwd huis, met schuine wanden geeft de indruk dat we allemaal scheef staan. Jammer dat elke wetenschappelijke uitleg ontbreekt, opzettelijk omdat de wet van het mysterieuze als 'aantrekkingstkracht' sterker op Amerikanen werkd dan deze van de exacte wetenschappen. Zij geloven liever dat er ooit op deze plek een UFO geland is. Het leidde bij ons tot de nodige frustraties, die zo typerend zijn bij het ontdekken van een andere cultuur.
Een portie van 10 taco's / wraps en een mexicaanse taco-pizza met 2 reuze frisdrankbekers uit een fastfoodpizzahut, stilden onze honger.
Maandag 4 augustus:
Marina, Marina, Marina, zong Rocco Granata ! Vanuit Marina reden we richting Monterey om via de 17 miles drive enkele mooie zichten op zee en de broedplaats van vele zeehonden te bewonderen. De koude en de mist die hier rond de kust hangt, bedorven de pret: geen echt mooie zichten dus. Na een snelle rondrit in Monterey village (het Knokke Le Zoute van hier), besloten we toch het aquarium te bezoeken, het grootste van de VS! En inderdaad, je kan je geen kindvriendelijkere ontdekkingsreis door de wondere wereld onder water voorstellen. De diverse aquaria waren immens, meters hoog en een doorsnede van soms tot 20 meter: buitengewoon en indrukwekkend! Hier zijn de Amerikanen zeer goed in. In het éne aquarium trof je de wereld nabij de kust aan, in een ander het leven in de diepe Stille Oceaan. Je mocht in bepaalde 'doe-ruimtes' ook zeesterren, een zeekomkommer en andere dieren aanraken. Er was een hoekje voor babies met voel-, gehoor- en lichteffecten. Op een ander plekje kon je boekenwijzers bedrukken ... Kortom, we bleven er veel te lang plakken, en moesten nog drie uur rijden naar mariposa. Daar aangekomen, snel een snack in een typische fastfoodbar gegeten, temidden van de échte Amerikanen. Het was klein, met smalle tafels, en de wanden en plafond waren be'plakt' met hoezen van langspeelplaten. Anne-Sophie, Nathan en vooral papa herkenden veel hoezen en leerden Judith de échte Elvis herkennen van andere gezichten. En wéér was er een dame die op ons afstapte en zei dat we “beautiful girls” hadden. (Op 't vliegtuig had één van de hostessen gevraagd : “Are they modeling?”).
Dinsdag 5 augustus:
In Mariposa hingen her en der grote borden met daarop het opschrift: “Thank you, firemen”, versierd met de Amerikaanse vlag in allerlei drapages. Het heeft de vorige weken flink gebrand in de streek. Maar dankzij het bluswerk van deze brandweermannen, was de weg tussen Mariposa en het Yosemite National Park terug open. De spuitgasten hadden hun handen vol gehad om de brandschade te beperken. We zagen flink wat zwartgeblakerde heuvels en wanneer we langs de weg moesten stoppen (als het heel bochtig wordt, vooral 's morgens, heeft Judith wel wat last van wagenziekte), zagen we de plantjes op de berm langs de weg bedekt met assen.
In Yosemite bewonderden we 'El Capitan', een reusachtige steile rots, de grootste losstaande rots in de VS. Om de Vernon falls te bereiken, moesten we 1300 voet omhoog klimmen bij temperaturen van gemiddeld 35°C, een (te) zware tocht dus, om met sandalen en maar enkele flessen water te doen. But we survived. De waterval zelf was ook weer heel indrukwekkend, met een grote nevel van vochtige mist die ons helemaal nat maakte. 3 Emmers ijs en enkele flessen cola waren onze welverdiende beloning. Vanuit Yosemite Village reden we dan door het park naar de Tioga Pass, de uitgang hoog in de bergen, richting Mammoth Lake. Onderweg stopten we nog voor een ruim 3 km lange wandeling naar de mammoetbomen, de Sequoia's. Met ons 7'en rond de boom, elkaar met de vingertoppen aanrakend, slaagden we er net in om de boom te omcircelen. Zo groot! (alweer). Het zijn de grootste levende wezens, uit het heden en het verleden van onze planeet, de bomen die we zagen, zijn vermoedelijk meer dan 3000 jaar oud. Voorbij de Tioga pass lag een groot zoutmeer, met vreemde 'stalagmieten' zoutpilaren. We telefoneerden naar het hotel in Bishop omdat het al laat werd en we zeker wilden zijn van onze reservatie, en aten nog maar eens 'American' in Bills BBQ (of zoiets): spareribs, steak en hamburger: veel en lekker. Het donker viel snel en we moesten nog 1 uur rijden naar Bishop.
Woensdag 6 augustus:
Na een goede nacht (dit was het beste hotel tot nu toe, grote kamers, ijskast, koffiemachine, twee lavabo's, heel goede bedden, heel veel spiegels, vriendelijke mensen aan de balie en een reuze ontbijt (zie later) zijn we vroeg opgestaan (Om 5.30 reeds voorbereidingen treffen, om iedereen om 6.30 u te wekken) om op tijd het dodelijk warme 'Death Valley' aan te kunnen. Een van de plaatsen aan het ontbijtbuffet was een wafelijzer, dat je zelf met deeg kon vullen, en omdraaien, waarbij een timer je de juiste tijd aangaf om een perfecte 'Belgian' wafel te hebben. En ze hadden ook van die zalige kleine koffiekoekjes met kaneel. Na een licht overdadige maaltijd werd de wagen gestouwd om, gewapend met een uitebreide bicnic en minstens 4 l water per persoon, vertrokken we voor een 500 km lange rit in een zengende hitten. Temperaturen van 116 ° (Farenheit natuurlijk, meer dan 45 ° Celcius) bij een hoge luchtvochtigheid, maakten dat de bezoektijd van en de wandelingen naar bezienswaardigheden tot een minimum beperkt bleven. Maar het was allemaal de moeite waard. Voor een landschap dat bestaat uit schrale struikjes, rotsen, zand en keien, werd dit toch een overweldigende ervaring van kleuren, uitgestrektheid en ... warmte. Zandduinen, rode en groene rotsen, hoge passen 3000 voet boven de zeespiegel, en de 'Badwaters', een zoutmeer waar nog maar een heel klein beetje water overbleef, rond een enorme vlakte aan wit zout, 225 voet onder de zeespiegel, ... We begrepen waarom ze een deel van de zoutvlakte de 'Devils Golf Course' noemden: enkel de duivel zou hier golf kunnen spelen. En, één van de doelen van vandaag, was dat Anne-Sophie in 'Twenty mule team canyon' - een stukje weg in een soort van maanlandschap van heuvels, rotsen en zand - van een vriend van haar klas de opdracht had gekregen om daar in een hol in een rots een boodschap van hem te vinden. En, we vonden het hol dat hij bedoeld had, konden er 15 m in kruipen (op handen en voeten) en onder een steen op de plaats waar hij het had beschreven, ... vond Anne-Sophie een briefomslag met daarop : Personal message to Anne-Sophie, do not open.
Vreugde alom. Toch ongeloofelijk, dat weken voordien een boodschap ergens op een godverlaten plek wordt neergelegd, en dat met de paar instructies (per sms doorgekregen) wij dit terugvinden ...
Grote probleem: waar picniccen, want in geen 500 km was een schaduwrijk plekje te bekennen. Oplossing: op weg naar Vegas, ondertussen ruim 14.30 u voorbij en bij 108 °F vonden we, naast een 'pick-up and drive throug pharmacy', een plekje waar de wagen in de schaduw stond en we van onze groentjes, sandwiches met Nutella en pindakaas genoten.
Vanop de Highway zagen we Las Vegas verschijnen, ... majestueus! Mega grote hotels op 'The Strip' (= Las Vegas Boulevard), onmogelijk te beschrijven hoe groot, gewoon waanzinnig. Ja dat benadert het best deze stad van brood en spelen. Een piramide met een sfinx voor, een rollercoaster rond en boven op een 'Broadway' hotel, een fles Cola met daarin een lift, een M&M's gamezaal, een Eifeltoren, een Venetiaans hotel met gondels en kanalen errrond, ... een kasteel Excalibur met torens, kantelen en fonteinen in de grachten, ... Dit laatste wordt het hotel waar we overnachten, kamer 22165 en 22167 (22e verdiep, toren 1 kamer 65 en 66). Verder was er hotel Treasure Island, met 2 grote piratenschepen in een gracht ervoor, en het romeinse Caesars Palace hotel overtrof alles: Wijnegem shopping center is er peanuts naast !! Enfin, te gek, te groots, te duur, te .... Amerikaans om waar te zijn.
's Avonds prijken lichtshows, neons en andere verlichting voor en rondom de immense hotels om de gasten te lokken naar de casinos en de shows. Dat brengt ons tot de moeilijke opdracht om de binnenkant van deze mega'resorts' te beschrijven: ze noemen trouwens allemaal 'Hotel and Casino'.
Als je je voorstelt dat de hotels hier oppervlaktes beslagen als het Bouwcentrum en meer, dan moet je je nu voorstellen dat er twee niveaus van minstens volledig aan “games” zijn toegewijd. In de zeer grote ruimte's staan duizenden Jackpot automaten in alle kleuren en uitvoeringen, te piepen, tinkelen en te knipperen, om de voorbijgangers te lokken er centjes in te steken. Een continue drukte en lawaai, waarin enorm veel Amerikanen van alle kleuren en (vooral zware) gewichten, centen of jetons of vooraf opgeladen kaarten in de toestellen steken en op knopjes drukken ... Daarnaast tafels om te 21-en, roulette tafels, ruimte's waarin poker gespeeld wordt, met jetons in stapeltjes voor de spelers en een professionele poker-deler die de kaarten deelt. Mensen in hun gewone kledij (zelfs niet casual, naar onze norm, maar short en topje of 'marcelleke') zitten toegewijd aan de machientjes alsof hun leven ervan afhangt. Rondom worden drank en voeding gepresenteerd. En dan zijn er de vele shows waarbij bekende personen een act brengen, meestal zang (Elton John, Bette Midler, etc.), maar ook 'The Chippendales', 3 verschillende voorstellingen door het 'Cirque du Soleil', en dan ook al de 'pikante shows'. En de reclame voor bars 'voor mannen', voor 'hot babes' en dergelijke vliegen ons ook rond de oren.
Brood (zeg maar hamburgers), sex en spelen ... Al je verbeelding schiet tekort om je de waanzin van Las Vegas voor te stellen, maar je moet het gezien hebben. Dus hebben we rondgekeken en gefilmd.
Vanuit het raam van onze hotelkamer (dat uitgeeft op The Strip), kijken we uit op een groot lichtbord, waarop staat “city of entertainment'. En dat lijkt ook wel zo te zijn. Je kan hier veel, of al je geld opdoen, en dus leven er hier wel wat clochards. We zagen hier mensen in de vuilbakken gritsen, of bedelen. Het meest geshockeerd nog waren we van de man die op een grote fastfood verdieping (met Subway, Pizzahut, en een soort McDonalds, ...) werkte, als vuilbakopruimer, en naast ons de beker cola die was blijven staan, nam en ervan dronk, en even verderop in een hoekje bij zijn overige schatten wegstak.
Manu is nog met Nathan, Anne-Sophie, Ruth-Marie en Marie-Elise rond 21.30 u een lange wandeling over 'The Strip' gaan maken om van de neon en andere nachtlichtjes nog even te proeven. Maar de afstanden zijn hier ook zo groot, gelukkig zijn er nog taxis om terug in het hotel te geraken.
Uitgecheckt en vastgesteld dat er een parkeerboete in de gleuf van de motorkap zat. Stom! Op de parkeermeter stond : niet betalen tussen 6 pm en 9 am, dus gingen we ervan uit dat de wagen er safe stond 's nachts. Maar verderop hing een klein bordje dat er tussen '2 am and 6 am' de straat geveegd wordt en er dan geen wagens mogen geparkeerd staan. Van dat straatvegen niet veel te merken, maar de boete was er wel! Enfin, we leren de wegcode's. Zo mag je hier op een kruispunt als 'rood is voor jou, meestal toch naar rechts afslaan als er geen ander verkeer is – dus door het rood rijden, tenzij (!) er een bord omhoog hangt “no right by red”, of soms zelfs 'niet afslaan op weekdagen tussen bepaalde uren'. Tjongejongejonge hoe ingewikkeld. Stop is stop: bij een achthoekig stopteken stopt iedereen en dan mag op een kruispunt diegene eerst oversteken, die eerst toekwam. Soms niet duidelijk voor ons, simpele 'westerlingen', maar hier moeten we dan 'oosterlingen' zeggen. Je komt hier dus ogen tekort en dan nog in een land/stad waar je de weg niet kent. Het liet ons besluiten om later op de dag op weg naar Marina via de luchthaven terug te passeren om een GPS te huren. Maar de voormiddag zouden we nog doorbrengen rond de Golden Gate bridge in SF. 's Ochtends was deze wereldbekende brug nog verpakt in de mist, die tijdens ons ontbijt, met brownies and cookies, optrok. Heel wat joggers zweetten het uit op de mooie wandelwegen onder de brug aan de stadskant. Aan de overkant bood de Golden Gate een prachtig zicht op SF en Alcatraz (het vroegere gevangeniseiland). Na die mooie zichten lieten we SF achter ons en reden we via de luchthavan naar Marina, een kustdorp tussen SF en LA, vlakbij Monterey, iets onder Santa Cruz.
Aangekomen in Marina, het was ondertussen 3 pm zochten we een grootwarenhuis op om van een broodmaaltijd met groentjes te kunnen genieten. Brood zoals bij ons kost hier 5 dollar! Cornflakes vind je hier in aangepaste maten XXXXL pakken en kleuren als roze en groen én vormen oa. Donuts of Barbies. Ook 1 l dozen melk vind je hier niet, het zijn plastic jerrykans van 3 l minstens. Aan een potje pindakaas konden we niet weerstaan. Na onze picnic een duik in de Stille Oceaan, maar die was zo ijzig koud en krachtig dat enkel de dappersten onder de Galliërs zich waargden om door de golven omvergespoeld te worden. Op een godverlaten stukje strand, omringd door duinen, met meeuwen en zelfs een soort kleine pelikaans boven onze hoofden zoevend, tierde een koude wind. Toch oefende het zand – zoals altijd – de onweerstaanbare kracht op de kids uit om een zandkasteel te bouwen. Na een verfrissende en voor sommige hart- en lijf-verwarmende douche op zoek naar het 'eten van de zee'. Judith vond dat we aan de kust toch vis of zeevruchten moesten eten. Iedereen koos een op z'n Italiaans klaargemaakt visgerecht, het éne nog heerlijker dan het andere. In Amerika kunnen sommigen toch lekker koken. Hoogtepunt was zeker het trio van vis (zalm, scampi's en ...) met ravioli's gevuld met kaas en enkele fijn gesneden groentjes. In een hoek van het restaurantje zaten 2 XXL mensen met XXXL porteis die de restjes in 'a doggy box / bag' meenamen. Wij aten ons brod leeg, spijtig voor de lekkere huisdesserts waar geen plaats meer voor over was.
Zondag 5 augustus:
Vandaag bezoeken we Santa Cruz, een kuststadje een half uur rijden ten noorden van onze overnachtingsplaats. De Beach Boardwalk, zie www.beachboardwalk.com, is een kustpretpark met een voor ons vreemd concept. Waar je bij ons voor eidereen toegangsgeld betaalt voor het pretpark, kies he hier in functie van de activiteiten die je wenst te doen en die je portemoniee wenst te betalen. Je kan hier dus ook een toegang kopen voor 1 attractie of zonder toegang mee rondlopen. Het lijkt meer op een kermis, maar met de mogelijkheid om een “armbandje te kopen voor onbeperkt plezier, tussen 11 en 23 u ! Verder is het zo dat iedereen vrij is binnen en buiten te lopen en dat je hier van op de 'dijk', waar het pretpark staat, naar het strand kan. Het prekpark bood naast een splash en 8-banen, die niet zo groots zijn als deze bij ons, echt hele leuke 'eenvoudige' attracties. Eén ervan leek op een vlieger die je kan oplaten aan zee en waarbij er drie passagiers 'per vlieger' op hun buik liggend in de lucht genomen werden. Een andere leuke was de mega versie van de tol op de oude kinderkermismolens. Iedereen moest hier recht staan in een grote ronde kooi, met de rug tegen de wand gedurkt, en daarna draaide de tol/kooi schuin omhoog tegen hoge snelheid in het rond. Leuke attracties die voor veel fun zorgden en vastgelegd zijn op foto en film. Het meest opvallend waren de massa's eetkraampjes en megabekers drank, vooral Cola. Op de kinderwagens staan op het handvat 2 voorzieningen voor de duwende ouder om drank en 'frit in beker' op te zetten, en wat ons echt chockeerde zelfs voor de peuter zijn buikje was een tafeltje met 1 a 2 uitsparingen aangebracht. Bijzonder fijn was zeker dat we hier in Beach Boardwalk als enige niet amerikaan rondliepen en we de mengelmoes aan kleuren (huidtypes),n rassen, maten en gewichten beter beleefden. Wat gezegd moet worden: je vindt hier niet 1 beker ofzo op de grond, de discipline om alles in vuibak te gooien, kennen ze hier echt wel. Sorteren van afval is hun vreemd, eco gedachten zijn ver weg. Op 't einde van de dag reden we naar Mystery Spot. Hoe kunnen we deze plaats beschrijven. Je kan dit enkel in Amerika bedenken en vooral erin slagen om de mensen de nonsens te laten geloven.
MS is een helling waar zogenaamde vreemde uitzonderingen op de natuurwetten te ervaren zijn. Op zich waren het grandioos bedachte situaties, waar onze bekende fysicus Prof. Floris Wuyts zijn tanden zonder veel brokken op zou kunnen vastbijten. Een scheef gebouwd huis, met schuine wanden geeft de indruk dat we allemaal scheef staan. Jammer dat elke wetenschappelijke uitleg ontbreekt, opzettelijk omdat de wet van het mysterieuze als 'aantrekkingstkracht' sterker op Amerikanen werkd dan deze van de exacte wetenschappen. Zij geloven liever dat er ooit op deze plek een UFO geland is. Het leidde bij ons tot de nodige frustraties, die zo typerend zijn bij het ontdekken van een andere cultuur.
Een portie van 10 taco's / wraps en een mexicaanse taco-pizza met 2 reuze frisdrankbekers uit een fastfoodpizzahut, stilden onze honger.
Maandag 4 augustus:
Marina, Marina, Marina, zong Rocco Granata ! Vanuit Marina reden we richting Monterey om via de 17 miles drive enkele mooie zichten op zee en de broedplaats van vele zeehonden te bewonderen. De koude en de mist die hier rond de kust hangt, bedorven de pret: geen echt mooie zichten dus. Na een snelle rondrit in Monterey village (het Knokke Le Zoute van hier), besloten we toch het aquarium te bezoeken, het grootste van de VS! En inderdaad, je kan je geen kindvriendelijkere ontdekkingsreis door de wondere wereld onder water voorstellen. De diverse aquaria waren immens, meters hoog en een doorsnede van soms tot 20 meter: buitengewoon en indrukwekkend! Hier zijn de Amerikanen zeer goed in. In het éne aquarium trof je de wereld nabij de kust aan, in een ander het leven in de diepe Stille Oceaan. Je mocht in bepaalde 'doe-ruimtes' ook zeesterren, een zeekomkommer en andere dieren aanraken. Er was een hoekje voor babies met voel-, gehoor- en lichteffecten. Op een ander plekje kon je boekenwijzers bedrukken ... Kortom, we bleven er veel te lang plakken, en moesten nog drie uur rijden naar mariposa. Daar aangekomen, snel een snack in een typische fastfoodbar gegeten, temidden van de échte Amerikanen. Het was klein, met smalle tafels, en de wanden en plafond waren be'plakt' met hoezen van langspeelplaten. Anne-Sophie, Nathan en vooral papa herkenden veel hoezen en leerden Judith de échte Elvis herkennen van andere gezichten. En wéér was er een dame die op ons afstapte en zei dat we “beautiful girls” hadden. (Op 't vliegtuig had één van de hostessen gevraagd : “Are they modeling?”).
Dinsdag 5 augustus:
In Mariposa hingen her en der grote borden met daarop het opschrift: “Thank you, firemen”, versierd met de Amerikaanse vlag in allerlei drapages. Het heeft de vorige weken flink gebrand in de streek. Maar dankzij het bluswerk van deze brandweermannen, was de weg tussen Mariposa en het Yosemite National Park terug open. De spuitgasten hadden hun handen vol gehad om de brandschade te beperken. We zagen flink wat zwartgeblakerde heuvels en wanneer we langs de weg moesten stoppen (als het heel bochtig wordt, vooral 's morgens, heeft Judith wel wat last van wagenziekte), zagen we de plantjes op de berm langs de weg bedekt met assen.
In Yosemite bewonderden we 'El Capitan', een reusachtige steile rots, de grootste losstaande rots in de VS. Om de Vernon falls te bereiken, moesten we 1300 voet omhoog klimmen bij temperaturen van gemiddeld 35°C, een (te) zware tocht dus, om met sandalen en maar enkele flessen water te doen. But we survived. De waterval zelf was ook weer heel indrukwekkend, met een grote nevel van vochtige mist die ons helemaal nat maakte. 3 Emmers ijs en enkele flessen cola waren onze welverdiende beloning. Vanuit Yosemite Village reden we dan door het park naar de Tioga Pass, de uitgang hoog in de bergen, richting Mammoth Lake. Onderweg stopten we nog voor een ruim 3 km lange wandeling naar de mammoetbomen, de Sequoia's. Met ons 7'en rond de boom, elkaar met de vingertoppen aanrakend, slaagden we er net in om de boom te omcircelen. Zo groot! (alweer). Het zijn de grootste levende wezens, uit het heden en het verleden van onze planeet, de bomen die we zagen, zijn vermoedelijk meer dan 3000 jaar oud. Voorbij de Tioga pass lag een groot zoutmeer, met vreemde 'stalagmieten' zoutpilaren. We telefoneerden naar het hotel in Bishop omdat het al laat werd en we zeker wilden zijn van onze reservatie, en aten nog maar eens 'American' in Bills BBQ (of zoiets): spareribs, steak en hamburger: veel en lekker. Het donker viel snel en we moesten nog 1 uur rijden naar Bishop.
Woensdag 6 augustus:
Na een goede nacht (dit was het beste hotel tot nu toe, grote kamers, ijskast, koffiemachine, twee lavabo's, heel goede bedden, heel veel spiegels, vriendelijke mensen aan de balie en een reuze ontbijt (zie later) zijn we vroeg opgestaan (Om 5.30 reeds voorbereidingen treffen, om iedereen om 6.30 u te wekken) om op tijd het dodelijk warme 'Death Valley' aan te kunnen. Een van de plaatsen aan het ontbijtbuffet was een wafelijzer, dat je zelf met deeg kon vullen, en omdraaien, waarbij een timer je de juiste tijd aangaf om een perfecte 'Belgian' wafel te hebben. En ze hadden ook van die zalige kleine koffiekoekjes met kaneel. Na een licht overdadige maaltijd werd de wagen gestouwd om, gewapend met een uitebreide bicnic en minstens 4 l water per persoon, vertrokken we voor een 500 km lange rit in een zengende hitten. Temperaturen van 116 ° (Farenheit natuurlijk, meer dan 45 ° Celcius) bij een hoge luchtvochtigheid, maakten dat de bezoektijd van en de wandelingen naar bezienswaardigheden tot een minimum beperkt bleven. Maar het was allemaal de moeite waard. Voor een landschap dat bestaat uit schrale struikjes, rotsen, zand en keien, werd dit toch een overweldigende ervaring van kleuren, uitgestrektheid en ... warmte. Zandduinen, rode en groene rotsen, hoge passen 3000 voet boven de zeespiegel, en de 'Badwaters', een zoutmeer waar nog maar een heel klein beetje water overbleef, rond een enorme vlakte aan wit zout, 225 voet onder de zeespiegel, ... We begrepen waarom ze een deel van de zoutvlakte de 'Devils Golf Course' noemden: enkel de duivel zou hier golf kunnen spelen. En, één van de doelen van vandaag, was dat Anne-Sophie in 'Twenty mule team canyon' - een stukje weg in een soort van maanlandschap van heuvels, rotsen en zand - van een vriend van haar klas de opdracht had gekregen om daar in een hol in een rots een boodschap van hem te vinden. En, we vonden het hol dat hij bedoeld had, konden er 15 m in kruipen (op handen en voeten) en onder een steen op de plaats waar hij het had beschreven, ... vond Anne-Sophie een briefomslag met daarop : Personal message to Anne-Sophie, do not open.
Vreugde alom. Toch ongeloofelijk, dat weken voordien een boodschap ergens op een godverlaten plek wordt neergelegd, en dat met de paar instructies (per sms doorgekregen) wij dit terugvinden ...
Grote probleem: waar picniccen, want in geen 500 km was een schaduwrijk plekje te bekennen. Oplossing: op weg naar Vegas, ondertussen ruim 14.30 u voorbij en bij 108 °F vonden we, naast een 'pick-up and drive throug pharmacy', een plekje waar de wagen in de schaduw stond en we van onze groentjes, sandwiches met Nutella en pindakaas genoten.
Vanop de Highway zagen we Las Vegas verschijnen, ... majestueus! Mega grote hotels op 'The Strip' (= Las Vegas Boulevard), onmogelijk te beschrijven hoe groot, gewoon waanzinnig. Ja dat benadert het best deze stad van brood en spelen. Een piramide met een sfinx voor, een rollercoaster rond en boven op een 'Broadway' hotel, een fles Cola met daarin een lift, een M&M's gamezaal, een Eifeltoren, een Venetiaans hotel met gondels en kanalen errrond, ... een kasteel Excalibur met torens, kantelen en fonteinen in de grachten, ... Dit laatste wordt het hotel waar we overnachten, kamer 22165 en 22167 (22e verdiep, toren 1 kamer 65 en 66). Verder was er hotel Treasure Island, met 2 grote piratenschepen in een gracht ervoor, en het romeinse Caesars Palace hotel overtrof alles: Wijnegem shopping center is er peanuts naast !! Enfin, te gek, te groots, te duur, te .... Amerikaans om waar te zijn.
's Avonds prijken lichtshows, neons en andere verlichting voor en rondom de immense hotels om de gasten te lokken naar de casinos en de shows. Dat brengt ons tot de moeilijke opdracht om de binnenkant van deze mega'resorts' te beschrijven: ze noemen trouwens allemaal 'Hotel and Casino'.
Als je je voorstelt dat de hotels hier oppervlaktes beslagen als het Bouwcentrum en meer, dan moet je je nu voorstellen dat er twee niveaus van minstens volledig aan “games” zijn toegewijd. In de zeer grote ruimte's staan duizenden Jackpot automaten in alle kleuren en uitvoeringen, te piepen, tinkelen en te knipperen, om de voorbijgangers te lokken er centjes in te steken. Een continue drukte en lawaai, waarin enorm veel Amerikanen van alle kleuren en (vooral zware) gewichten, centen of jetons of vooraf opgeladen kaarten in de toestellen steken en op knopjes drukken ... Daarnaast tafels om te 21-en, roulette tafels, ruimte's waarin poker gespeeld wordt, met jetons in stapeltjes voor de spelers en een professionele poker-deler die de kaarten deelt. Mensen in hun gewone kledij (zelfs niet casual, naar onze norm, maar short en topje of 'marcelleke') zitten toegewijd aan de machientjes alsof hun leven ervan afhangt. Rondom worden drank en voeding gepresenteerd. En dan zijn er de vele shows waarbij bekende personen een act brengen, meestal zang (Elton John, Bette Midler, etc.), maar ook 'The Chippendales', 3 verschillende voorstellingen door het 'Cirque du Soleil', en dan ook al de 'pikante shows'. En de reclame voor bars 'voor mannen', voor 'hot babes' en dergelijke vliegen ons ook rond de oren.
Brood (zeg maar hamburgers), sex en spelen ... Al je verbeelding schiet tekort om je de waanzin van Las Vegas voor te stellen, maar je moet het gezien hebben. Dus hebben we rondgekeken en gefilmd.
Vanuit het raam van onze hotelkamer (dat uitgeeft op The Strip), kijken we uit op een groot lichtbord, waarop staat “city of entertainment'. En dat lijkt ook wel zo te zijn. Je kan hier veel, of al je geld opdoen, en dus leven er hier wel wat clochards. We zagen hier mensen in de vuilbakken gritsen, of bedelen. Het meest geshockeerd nog waren we van de man die op een grote fastfood verdieping (met Subway, Pizzahut, en een soort McDonalds, ...) werkte, als vuilbakopruimer, en naast ons de beker cola die was blijven staan, nam en ervan dronk, en even verderop in een hoekje bij zijn overige schatten wegstak.
Manu is nog met Nathan, Anne-Sophie, Ruth-Marie en Marie-Elise rond 21.30 u een lange wandeling over 'The Strip' gaan maken om van de neon en andere nachtlichtjes nog even te proeven. Maar de afstanden zijn hier ook zo groot, gelukkig zijn er nog taxis om terug in het hotel te geraken.
zaterdag 2 augustus 2008
Eerste verslag - San Francisco
EERSTE VERSLAG UIT HET VERRE WESTEN – zaterdag 2 augustus, 6u30 's morgens
Donderdag was een lange dag, met een vlucht van 8 uur naar Philadelphia; 3 uur ter plaatse en dan nog eens 5 uur naar San Francisco. De plaatsen in de tweede vlucht waren kris kras door elkaar, zodat we wat zenuwachtig waren en al heel vroeg bij de 'gate' stonden om als eerste een vriendelijke oudere stewardes ons probleem voor te leggen: of we toch minstens 2 x 2 plaatsen bij elkaar konden hebben om de 'kleintjes' niet alleen te laten. Ze zou zien wat ze kon doen. Uiteindelijk zaten we met zijn 6en naast elkaar en Nathan de rij voor ons bij twee gepensioneerde vriendelijke amerikanen. De steward was Robby Depp, de broer van de bekende acteur Johnny. Onze meisjes waren ervan overtuigd, hij had zijn haar, baardje, bril etc. volledig van de piraat overgenomen, ... er is toen veel gelachen. Eerste probleem: Christel verliest tijdens het kauwen op kauwgom bij het opstijgen een grote vulling van één van haar kiezen. De vulling was pas 3 weken oud en heel groot (een halve kies !). En onmiddelijk pijn bij koude! Na een te lange vlucht, waar toch nog wat geslapen is, niet veel – door Nathan helemaal niets – kwamen we dan in San Francisco aan. 2 taxi's om naar het hotel te gaan, met een onbeleefde Amerikaan die ons had voorgestoken en die vond dat we geen gentlemens waren, en ... een super onbeleefde taximan, die na één koffer ingeladen te hebben; er de brui aan gaf: wij laadden de koffers dan in. De fooi was minimaal, maar bij het uitstappen bleef hij in de taxi zitten; en wij hadden de koffer laten openstaan. Wat hij ons toen allemaal heeft toegeroepen van scheldwoorden, was indrukwekkend – een ware verrijking van onze woordenschat ! Enfin, een rustige nacht in het hotel gehad. Rustig, maar tot 1 u 's nachts en vanaf 5 uur 's morgens vertrok er een vliegtuig om de minuut bij wijze van spreken onder ons raam. Ideaal voor vliegtuigspotters en piloten in opleiding.
Vrijdag 1 augustus:
Echt Amerikaans ontbijt (ook een California breakfast, een Clarion (= naam van het hotel) egg roll en een fruit plate) en pancakes en lekker appelsiensap! Dan met de shuttlebus naar de luchthaven terug en met een plaatselijk treintje naar de 'Rental Car Building', waar we een Dodge toegewezen kregen. Oef, er is net genoeg plaats in om al onze bagage's kwijt te raken, en binnenin is de plaats vrij ruim. Iedereen content! Ermee rijden lijkt ook niet zo moeilijk, automatic, en geen handrem (is ons besluit na een lange zoektocht in de 'cockpit'). Dan naar Downtown San Francisco om het hotel voor de tweede nacht te zoeken. Zonder GPS, want we dachten de onze te kunnen gebruiken, als we de juiste plannetjes zouden vinden. (Uiteindelijk – na veel gezoek en een dag later - weten we dat deze enkel 'online' te bestellen zijn, en dat ons dat hier dus niet zal lukken.) Onze bagage in het hotel achtergelaten, zijn we met de wagen vertrokken. Eerst naar een tandarts. Ook een ervaring. De secretaressen deden moeilijk, zeiden dat er zowiezo eerst een radiografie moest gebeuren, voor de tandarts ook maar iets zou kunnen zien, en dat we zeker nog 1 uur moesten wachten. Wij papieren ingevuld en dan verder een winkel gezocht om voor Nathan een Amerikaanse GSM kaart te kopen. Kwestie van hier te kunnen bellen aan goedkoper tarief. Dan terug naar de tandarts, een vriendelijke Chinees die nog in Amsterdam heeft gewerkt, die de tand met een voorlopige ontsmettende en anesthesierende vulling heeft gevuld. De prijs viel nog mee en na een telefoon met Eurocross zal er nog wel wat terugbetaald kunnen worden. Daarna opgelucht de wijk Height-Ashbury, de bakermat van de hippie beweging, doorgewandeld, onderweg vele Victoriaanse huizen, ook Chinatown, downtown SF en later op de namiddag Fishermens Wharf bezocht. Gegeten in één van de centrale cafés van de hippie en 'peace and love for all' beweging, en 's avonds in een echt chinees restaurant, ... veel en lekker, en heel veel gelachen. Ondertussen nog een Camcorder gekocht ... ook een ervaring. De verkopers kennen er niets van en de prijzen zijn zeer verwarrend, altijd zonder tax, en op de doos stond dat er een batterij moest bijgekocht worden. Wikken en wegen want al bij al toch niet zoveel goedkoper als in België. Uiteindelijk toch gedaan – en blijkt dat de batterij er wel al in zat. Domme (of sluwe?) verkopers!
Maar met het zoeken naar GPS mappen en die Camcorder zijn we toch flink wat tijd kwijt geraakt. Volgende keer slimmer zijn!
Donderdag was een lange dag, met een vlucht van 8 uur naar Philadelphia; 3 uur ter plaatse en dan nog eens 5 uur naar San Francisco. De plaatsen in de tweede vlucht waren kris kras door elkaar, zodat we wat zenuwachtig waren en al heel vroeg bij de 'gate' stonden om als eerste een vriendelijke oudere stewardes ons probleem voor te leggen: of we toch minstens 2 x 2 plaatsen bij elkaar konden hebben om de 'kleintjes' niet alleen te laten. Ze zou zien wat ze kon doen. Uiteindelijk zaten we met zijn 6en naast elkaar en Nathan de rij voor ons bij twee gepensioneerde vriendelijke amerikanen. De steward was Robby Depp, de broer van de bekende acteur Johnny. Onze meisjes waren ervan overtuigd, hij had zijn haar, baardje, bril etc. volledig van de piraat overgenomen, ... er is toen veel gelachen. Eerste probleem: Christel verliest tijdens het kauwen op kauwgom bij het opstijgen een grote vulling van één van haar kiezen. De vulling was pas 3 weken oud en heel groot (een halve kies !). En onmiddelijk pijn bij koude! Na een te lange vlucht, waar toch nog wat geslapen is, niet veel – door Nathan helemaal niets – kwamen we dan in San Francisco aan. 2 taxi's om naar het hotel te gaan, met een onbeleefde Amerikaan die ons had voorgestoken en die vond dat we geen gentlemens waren, en ... een super onbeleefde taximan, die na één koffer ingeladen te hebben; er de brui aan gaf: wij laadden de koffers dan in. De fooi was minimaal, maar bij het uitstappen bleef hij in de taxi zitten; en wij hadden de koffer laten openstaan. Wat hij ons toen allemaal heeft toegeroepen van scheldwoorden, was indrukwekkend – een ware verrijking van onze woordenschat ! Enfin, een rustige nacht in het hotel gehad. Rustig, maar tot 1 u 's nachts en vanaf 5 uur 's morgens vertrok er een vliegtuig om de minuut bij wijze van spreken onder ons raam. Ideaal voor vliegtuigspotters en piloten in opleiding.
Vrijdag 1 augustus:
Echt Amerikaans ontbijt (ook een California breakfast, een Clarion (= naam van het hotel) egg roll en een fruit plate) en pancakes en lekker appelsiensap! Dan met de shuttlebus naar de luchthaven terug en met een plaatselijk treintje naar de 'Rental Car Building', waar we een Dodge toegewezen kregen. Oef, er is net genoeg plaats in om al onze bagage's kwijt te raken, en binnenin is de plaats vrij ruim. Iedereen content! Ermee rijden lijkt ook niet zo moeilijk, automatic, en geen handrem (is ons besluit na een lange zoektocht in de 'cockpit'). Dan naar Downtown San Francisco om het hotel voor de tweede nacht te zoeken. Zonder GPS, want we dachten de onze te kunnen gebruiken, als we de juiste plannetjes zouden vinden. (Uiteindelijk – na veel gezoek en een dag later - weten we dat deze enkel 'online' te bestellen zijn, en dat ons dat hier dus niet zal lukken.) Onze bagage in het hotel achtergelaten, zijn we met de wagen vertrokken. Eerst naar een tandarts. Ook een ervaring. De secretaressen deden moeilijk, zeiden dat er zowiezo eerst een radiografie moest gebeuren, voor de tandarts ook maar iets zou kunnen zien, en dat we zeker nog 1 uur moesten wachten. Wij papieren ingevuld en dan verder een winkel gezocht om voor Nathan een Amerikaanse GSM kaart te kopen. Kwestie van hier te kunnen bellen aan goedkoper tarief. Dan terug naar de tandarts, een vriendelijke Chinees die nog in Amsterdam heeft gewerkt, die de tand met een voorlopige ontsmettende en anesthesierende vulling heeft gevuld. De prijs viel nog mee en na een telefoon met Eurocross zal er nog wel wat terugbetaald kunnen worden. Daarna opgelucht de wijk Height-Ashbury, de bakermat van de hippie beweging, doorgewandeld, onderweg vele Victoriaanse huizen, ook Chinatown, downtown SF en later op de namiddag Fishermens Wharf bezocht. Gegeten in één van de centrale cafés van de hippie en 'peace and love for all' beweging, en 's avonds in een echt chinees restaurant, ... veel en lekker, en heel veel gelachen. Ondertussen nog een Camcorder gekocht ... ook een ervaring. De verkopers kennen er niets van en de prijzen zijn zeer verwarrend, altijd zonder tax, en op de doos stond dat er een batterij moest bijgekocht worden. Wikken en wegen want al bij al toch niet zoveel goedkoper als in België. Uiteindelijk toch gedaan – en blijkt dat de batterij er wel al in zat. Domme (of sluwe?) verkopers!
Maar met het zoeken naar GPS mappen en die Camcorder zijn we toch flink wat tijd kwijt geraakt. Volgende keer slimmer zijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)