ONZE EERSTE DAGEN 'INDIE'

De vlucht naar London Heathrow was kort en goed. De transfer in London verliep eveneens vrij vlot, ondanks het feit dat we van terminal moesten veranderen. Wat slenteren in shops en naar zonnebrillen gekeken en parfum geroken te hebben (sorry, dit laatste was nog in Zaventem), zijn we begonnen met het voorlezen van het 'Jungleboek' van Ruyard Kipling – een verhaal over India.
Het boarden van de Boeing 320 van Jetair begon al 45 minuten voor het vertrekuur. Het is dan ook een heel groot vliegtuig. We hadden verkregen om plaatsen vlak bij elkaar te hebben, vier middenplaatsen en daarachter nog drie plaatsen. Comfortabele zitstoelen, met een interactief Tvtje voor ieder, waarop informatie, spelletjes, muziek en film te zien was. Een voor een vliegtuigreis uitgebreide avondmaaltijd gekregen, zodat tegen na middernacht het licht uitging en we konden proberen te slapen. Dit laatste is voor sommigen gedeeltelijk en voor anderen (Nathan keek de hele nacht film omdat hij niet kon slapen) helemaal niet gelukt. Als dan om half vijf (onze tijd) men rondkwam met het ontbijt, waren we niet echt in vorm. De vermoeidheid van deze slechte nacht dragen we nog mee. Bij het uitstappen in Delhi overviel ons de vochtigheid en warmte van de lucht. De vlieghaven leek piepklein, in vergelijking met Brussel of London Heathrow.
Een vriendelijke magere Indiër wachtte ons op met een bordje 'Manu Henckes' (en wij met een bord Hi-tours Henckes).
Onze wagen is een minibusje met air-co. Joepie! De chauffeur is een v
En dan ... de eerste indrukken van Indië door de ramen van de bus. Alle cliché's en ideeën over Indie worden bevestigd. Over de straten: ze zien er niet uit, met gaten en en af en toe een verkeersdrempel (waar ze aan 5 in 't uur moeten overgaan) die plots opduiken op de weg opduiken. Soms is de weg overspoeld door water (moessonregens - vallen nog wel mee hoor). Over het verkeer op de straat: chaos, koeien op de straat, ze rijden meestal links, soms in het midden, achteraan op de vrachtwagens staat BLOW HORN (toeter alstublieft), bovenop de vrachtwagens is de vracht onveilig hoog opgestapeld, een hele hoop fietsen of dergelijke, met soms een onwaarschijnlijke vracht aan (gasflessen aan elk uiteinde van het stuur en een tweetal achteraan en één op de buis), vrouwen in Amazonezit achteraan op de fiets. Brommers en moto's die er allemaal uitzien alsof ze uit de jaren vijftig zijn. Vele vrachtwagens zijn gedecoreerd alsof het kermiswagens zijn, met veel glitter en toeters en bellen. En de bussen zoals in de film: propvol binnenin, en vijftig man op het dak. Eenmalig nog met volk achteraan aan het duwen. Soms nijpen we ze als de minibus zich tussen de vrachtwagens, brommers, fietsen en auto's wringt, met een paar centimeter ruimte aan elke kant. Er zijn ook gemotoriseerde driewielers (troem-troem) waar ongelooflijk veel Indiers in kunnen, driewieler-fietsen (riksja's) die als taxi dienen en waar meisjes in leuke uniformpjes mee naar school worden gebracht, stootkarren, karren getrokken door ossen, door kamelen en door paarden...
Over dee mensen die we langs de straat zien: ze doen er alles commerce, gehurkt zitten, koken, eten, slapen, liggen, De mannen doen er ongegeneerd hun behoeftes, ze spuwen meer dan ze slikken. De meeste mannen lopen westers gekleed (hemd en broek) in tegenstelling tot de vrouwen, die in felgekleurde sari's lopen.
De dieren onderweg: koeien in alle maten en gewichten (Judith: 'bij ons zijn de koeien toch anders, he?'), waar men inderdaad voor stopt (wat men voor voetgangers nauwelijks doet), apen langs de weg, varkens, geiten, kamelen en dromedarissen, veel eekhoorntjes in de bomen en op de grond, salamanders, en ook heel grote mieren (termieten?).
De afval ligt overal langs de kant. Stapels puin, ook zand en stenen overal willekeurig in 't rond.
Onderweg de eerste dag hebben we in een restaurantje middageten genuttigd. Een geleidelijke overgang: er was de mogelijkheid om 'continental' te eten. Gelukkig dat de gids ons wegwijs maakte in de menukaart (en de keuze van het restaurant : de betere restaurants, om zeker te zijn van de kwaliteit van het eten, kwestie van 'Delhi-belly' (of Delhi-diarree) te vermijden. Iedereen waagt zich aan de Indische gerechten, en waarlijk: het was beter dan in het Antwerps Indisch restaurant van voor een paar maanden.
Aankomst in Agra na 4 uur rijden: help! De chaos op en rond de weg is nog erger!
Ingecheckt en gaan eten, waar we een half uur voor moesten rijden. Dat is hier blijkbaar de gewoonte met toeristen. In het restaurant viel de electriciteit een uurtje uit. Heel normaal. Maar ze waren voorzien van een (heel luidruchtige) electriciteits generator vlak voor de deur.

De volgende dag, donderdag 2 augustus, zijn we om vijf uur opgestaan (NB: er is 3,30 u tijdsverschil met België, dus dat was eigenlijk half twee 's morgens). , om tegen half zes te vertrekken naar de Taj Mahal. De zonsopgang daar zien was er niet bij, gezien de sterk bewolkte lucht (met wat zachte regen). De uitleg van Marie-Elise was beter dan die van onze gids. Indrukwekkend bouwwerk, maar binnenin teleurstellend. Judith schrok zich een bult toen een gids binnenin begon te roepen om de echo te laten galmen.
Na de Taj Mahal het Rode Fort. Inderdaad een rood fort, met een prachtig zicht op de Taj Mahal en de eerste kennismaking met de aanklampende kleine en grote verkopers.
Onderweg naar Jaipur nog gestopt bij de 'spookstad' Fatehpur Sikri. Dit trok erg op het Rode Fort, met moskee en met een heel speciale architectuur: met hindoe en moslim invloeden, ook hier en daar Perzische (en christelijke) invloeden.
Tegen de avond aangekomen in een fantastisch hotel: een soort van privé paleis dat nu als hotel wordt gebruikt, een rustpunt in deze drukke stad. Met ... o wonder ... een zwembad op de binnenkoer. Ruth-Marie, Marie-Elise, Judith en Manu zijn er bijna onmiddelijk ingedoken: heerlijk, dat verfrissende water!
's Avonds bracht Joshi (onze gids) ons naar een heel kleurrijk restaurant, waar we traditioneel Indisch eten kregen, met op de achtergrond dansers en muzikanten. Ze hebben naar het einde van de voorstelling (en het einde van de maaltijd) iedereen op de dansvloer gekregen. Voordien konden we er zien hoe nan (een plat broodje als een pannekoek, gekruid naar wens) in een traditionele kleioven worden gemaakt. En nadien keken we even in het kleine tulbandmuseum dat erbij hoorde. Geslaagde avond.

Vanmorgen (3 augustus) weeral om halfzes opgestaan, om tegen zes uur te kunnen eten. Want 'als we het Amber Fort willen beklimmen per olifant en geen urenlange file's willen doen, moeten we er vroeg bij zijn', vertelde de gids ons. Het hotelrestaurant had nog wel 10 minuten nodig om alles klaar te zetten, maar we hadden gegeten. Onderweg naar het fort, moesten we stoppen voor Marie-Elise en Nathan die moeten overgeven. Nathan had buikpijn. Het Amber Fort was impressionant mooi. De rit op de olifant een unieke ervaring. Op zo'n olifant wiebel je van hier naar daar en als zo'n beest plast, is de ganse weg nat, om van de rest te zwijgen. Het winterpaleis, met muren vol kunstige versieringen, bedekt met stukjes spiegel om het licht van de olielampen van weleer te laten weerkaatsen. Op de terugweg zijn we gestopt in een stoffenwinkel. De enthoesiaste verkoper: 'Wilt u een sjaal?' en zonder op het antwoord te wachten, rollen ze al drie sjaals uit om te tonen hoe mooi ze wel zijn. Of een sari? Ruth-Marie heeft een mooie sari aangemeten gekregen – waarbij we goed gelet hebben op hoe die moest geknoopt en gedraaid worden. Ze stond er 'princesselijk' mee. Hemden voor Manu werden uitgestald, maar ze waren te 'oud-indisch' om aan te doen. Een training in assertiviteit.
Dan richting hotel omdat Nathan weer moest overgeven en diarree had. Dus wat rust voor de kids en Manu en Christel samen met Joshi en chauffeur onderweg op zoek naar brood, koekjes, bananen en Mango's, en drank. Hier zijn bijna geen bakkers. Iedereen bakt hier zijn eigen 'nan'. Terwijl Nathan in één kamer sliep, hebben we heel gezellig wat koekjes en fruit geproefd. Daarna gelezen, gerust en gezwommen ... dat doet deugd ... om dan naar het City Palace en Jantar Mantar te gaan kijken (observatorium en reuze'zonnewijzers'). Nathan is in 't hotel gebleven. Af en toe scheen de zon, zodat we tot op 20 seconden nauwkeurig de tijd op de zonnewijzers konden aflezen. De reuze zonnewijzer die de tijd tot op 2 seconden nauwkeurig meet, was in 'herstelling'. De stellingen hiervoor zijn aan elkaar gesjorde bamboostokken, waar de Indiërs blootvoets over lopen, wel dertig-veertig meter hoog.
Nathan gaat ondertussen iets beter (hij drinkt slokjes Pepsi-Cole en eet wat droge koekjes). We blijven vanavond in het hotel eten en op tijd in bed. Want morgen is het weer vroeg opstaan en inpakken: we vertrekken morgen best rond 7 uur. Want het wordt weer een vrij lange rit naar Bundi.
We zullen nog trachten deze tekst straks aan de overkant van de straat in een 'cyber cafe' - dat er echt niet uitziet (zoals alle winkeltjes of kraampjes hier) te posten op de henckesbouwens site. Internet aansluiting is hier dus niet standaard in de betere hotels.