Woensdag 15 april: Nathan jarig!
Traag komt de locomotief op gang. Rond acht uur komen Manu en Christel het appartement van de kids binnen met de lekkerste zoetigheid va de beste Griekse bakker van het dorp. Nathan wordt 20! Fruitsap, Nesquick, verse appelsienen, … en pakjes! Na de smulpartij moest alles snel opgeruimd en georganiseerd worden, want we beslisten giseren om toch een dagje Egina in te lassen, het eiland op 20 km voor de kust van Athene, waar een tempel is die behoort tot de gouden driehoek: de Posseidon tempel van Sounion, de Acropolis in Athene en de tempel van Egina. Dus door het drukke verkeer naar de haven van Piraeus waar we de wagen vlakbij de aanlegsteigers op een bewaakte parking konden achterlaten. Snel werden de drie rugzakken meegenomen (één met jassen – spijtig maar wel nodig- één met picnick - tonijn in blik, tomaten, komkommers, appels, brood, … - en één met EHBO, zonnecrème, truien, kaart en reisgidsen). Na slechts één keer vragen, vinden we de kade waar de passagiersboten aangemeerd liggen en waar de loketten zich bevinden om kaartjes te kopen. In de gidsen hadden we gelezen dat we best een ‘Flying Dolphin’ namen, die de rit in 40 minuten doet, in plaats van 90 minuten voor de andere boten. De goden waren ons gunstig gezind en we konden net de tickets bemachtigen voor een boot die 5 minuten later zou vertrekken. Rond 11.40 u zetten we dan voet aan wal in Egina. In onze zoektocht naar de bus om ons naar de andere kant van het eiland te brengen (vindplaats van de tempel) wordt onze aandacht getrokken door scooters die te huur zijn. Voor de zwans gaan we informeren. De scooters huren is niet mogelijk, tot grote ontgoocheling van de jeugd, want er is hier een rijbewijs voor nodig. Toch eigenaardig, als je ziet hoe ze hier als gekken over de wegen scheuren. Maar de dame stelt ons een interessante prijs voor om een busje te huren voor de dag. Als blijkt dat het busje al verhuurd is, krijgen we, na nog wat van de prijs af te dingen, twee Fiatjes mee, om het eiland op ons eigen tempo te verkennen. Als ‘the Belgian Fiat driving team’ rijden we dus over de kustweg, langs kleine strandjes met blauw-wit geverfde bootjes aan een zee die alle tinten van blauw tot groenblauw tentoon spreidt. Op dat moment schijnt de zon … we zullen de zonnecréme moeten bovenhalen. De fraaie tempel, gewijd aan een plaatselijke godin, Afaia, benadert de architecturale perfectie en is één van de best bewaarde van Griekenland. Een schitterend zicht op de zonovergoten heuvels van dit prachtig rustige eiland. We kuieren er wat rond en rijden dan naar het centrum van het eiland waar we op een klein zijweggetje de twee Fiatjes mooi zusterlijk naast elkaar zetten en picknicken. Dan bekijken we nog een Orthodox klooster,100 jaar oud maar zo proper dat het bijna vorig jaar lijkt gebouwd te zijn. In de kerk zelf geeft Christel uitleg over de iconen en over hoe zo’n Orthodoxe kerk opgebouwd is. We beslissen dan om de boot van 6 uur terug te nemen, wat maakt dat we nog 2 uur strand of kust over hebben. We rijden terug tot één van de strandjes die ons het meest idyllisch leken. Het was een rots-strand, met super helder water, zee-egels, visjes en krabbetjes. Ruth-Marie stond aan de waterlijn, haar voeten in het water naar al de natuurpracht te kijken, terwijl Marie-Elise en Nathan een dam bouwden, Judith verderop een brug maakte met houten planken die ze er vond, Anne-Sophie en Lize wat wandelden, Manu en Christel kunst bedreven met hun fototoestellen, … gaandeweg werd het echter kouder en uiteindelijk verplichtte een koude regenbui iedereen terug de autootjes in. We reden dan maar terug naar het dorp Egina, leverden de auto’s in en slenterden wat door het dorp. Als afsluiter een pannekoeken-taverne ingedoken om nog eens op Nathans verjaardag te klinken, en om 6 uur de vliegende dolfijn terug naar Piraeus genomen. Op dat stukje zee is het als het ware zigzaggen tussen de vrachtschepen, zeebonken en andere. In de passagiershaven van Piraeus liggen echt enorme boten, als ‘drijvende dorpen’ te wachten om op rondreis te vertrekken … Op 20 minuten waren we met de wagen dan in centrum Athene in de buurt van ons hotel. De stress van het rijden in een stad als Athene was wel voelbaar vooraan in de wagen: Brussel tot de derde macht! En een parkeerplaats vinden hier, was ook niet niks. En het hotel vinden: Athens backpackers appartments, … terwijl de wagen even op de weg stilstond en Manu de wagen uit was om in de straat naar het juiste nummer te zoeken, verscheen een electrische bus, vast aan electriciteitslijnen boven hem, die tot vlak achter de wagen stond te ‘dringen’ om hem door te laten. Met veel geluk toch de ideale parkeerplaats gevonden, waar de wagen de volgende drie dagen zou kunnen ‘rusten’. Het appartement heeft één kleine woonkamer met kitchenette (en extra bed) en één slaapkamer met drie dubbele bedden. Gelukkig kon Judith te slapen gelegd worden in de zetel van de woonkamer. Zo was het wel wat ‘kamperen’, maar vlak onder de Akropolis. Iedereen viel als een baksteen in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten